De laatste van corona-inhaalconcerten! Kaartje gekocht in
november 2019, twee keer verzet, uiteindelijk is er toch gespeeld. En hoe, wat
een heerlijk concert was het in de uitverkochte Pandora-zaal van Tivoli/Vredenburg.
.jpg)
Foto: HareD
Dat het uitverkocht was, is zeer opmerkelijk, want het Schotse Deacon Blue is nooit groot geweest in Nederland. Wel in het Verenigd Koninkrijk, waar eind jaren tachtig / begin jaren negentig de eerste vier albums (dubbel) platinum of goud werden, en talloze compilatie -en live albums met succes werden uitgebracht (en inmiddels meer dan 25 miljoen views op YouTube). Blijkbaar was er toch ook genoeg spillover naar ons land, in ieder geval via MTV dat in de beginjaren veel Britse muziek uitzond en wellicht ook door de concerten die de band in het verleden in ons land heeft gegeven.
Deacon Blue (naar het Steely Dan nummer Deacon Blues) werd in 1985 door zanger Rickie Ross opgericht en speelt vooral uptempo poprock-songs, afgewisseld met ballads. Naast drums en gitaar ook een dominante rol voor de toetsen, en zoals Ricky zei ‘the love of my life for over 32 years now’, Lorraine McIntosh, is ook zangeres. Met zijn tweeën maken ze mooie zangpartijen, de stemmen vullen elkaar prachtig aan. Toetsenist James Prime (1960) lijkt wel tachtig, maar opvallender is dat hij ook docent is aan de Universiteit van West Schotland. Zoals gebruikelijk had de band hoogte- en dieptepunten de afgelopen 30 jaar, gingen een keer uit elkaar, werkte een tijd op een heel laag pitje, maar de laatste jaren maken zij nieuw werk en touren ze weer. Ross heeft ook nog een solocarrière.
De Cities of Love tour was vooral een zaak van festivals en zalen in het Verenigd Koninkrijk en Ierland, maar naast Utrecht werd op het Europese vasteland ook Oostende aangedaan. De ruim twee uur werden gevuld met materiaal uit het hele oeuvre, en er werd ook nog akoestisch kwartiertje gedaan. Ik was erg blij met de songs van debuutalbum Raintown (1987), zoals het titelnummer, maar ook Loaded, Chocolate Girl en vooral een hele fijne uitvoering van Dignity. Van het tweede album When the World Knows Your Name (1989) vielen Real Gone Kid, Fergus Sings the Blues en -als ik het goed heb onthouden- ook Love and Regret op. Van de EP met vier Bacharach & David nummers (1990) werd I’ll never fall in love again op een prachtige manier uitgevoerd.
McIntosh ging vanaf het begin uit haar dak alsof ze in Metallica speelde en ook opvallend was dat de band diverse malen nummers van anderen als intermezzo in hun eigen songs verwerkte. Ross bespeelde het publiek op meesterlijke wijze. Een knip van de vingers en er werd weer geklapt, meegezongen, etc.. Kortom, het was een kostelijke avond.
HareD
Ik heb ze gezien als eerste band op Parkpop in 1987. Ik was vooral onder de indruk van de stem van de zangeres. Kun je verliefd worden op een stem? Ja, want hoe ze er uit zag, was van die afstand niet te zien. De volgende middag ben ik meteen naar Plato in Leiden gefietst om de LP, die Raintown bleek te heten, te kopen. Voor mij werd het echter nooit mooier dan dat concert. De plaat viel gewoon wat tegen. Goed te lezen dat er nog zoveel fans zijn. Wo.
ReplyDelete