Dark Music From A Warm Place. Erica Nockalls

Erica Nockalls first featured on this blog as member of The British band The Wonder Stuff, when HareD wrote about a 2016 live show of the band in The Hague. (Remember live shows?) This year I wrote about a single release preceding Dark Side From A Warm Place and now the album is among us, released by the Rotterdam based label Gentlemen Recordings.

To me, it is all new, so I can't compare to anything, except other music of course. But, let's not go that way for now, as there's more than enough to enjoy. On her third solo album, Erica Nockalls combines a few kinds of music in ways that prick my ears from the very beginning of her album.

First, as an overall vibe, I notice an eighties influence in parts of the album where the synthetic beats are concerned. The recording may sound infinitely better than the digital 48 track recordings from the 80s, a sound is a sound. Secondly, there is an estranging experience in the music as well. The quality coming with fairytales but not from "the good side". More like the bad witch hovering over the deep, dark Medieval forest. Thirdly, Nockalls adds a modern sound to the mix. She taps into an alternative rock feel as played by bands like Blood Red Shoes to mention one example. Fourthly, the rhythms provide several of the songs with an alternative form of dance music. Hints of Prince and more than a hint of Madonna ('House Of Erica') have been woven in there. Finally, the album has an electronic, dark side, to it ('Build Me A Ship'), adding to my second observation.

Over it all Erica Nockalls sings with her solid, slightly rough voice. The witch element in the mix. Her voice is not the immediately pleasing kind. Her music isn't intended for instantaneous pleasure. It certainly is there for the long term variation of musical pleasure. Dark Music From A Warm Place allows for discoveries over multiple listening sessions, not giving secrets away lightly.

Photo: Erica Nockalls

Her violin playing adds to the already mentioned atmosphere. In most songs the violin plays a lead role, giving the songs a mysterious side, adding to the uniqueness of this album. If anything I'm thinking of the one song I know by Lene Lovich, 'Lucky Number', excluding the exuberance of that song. Take 'Eiffel's Eye'. A pulsing bass and synth drive the song, while the drums are battered if not attacked, distorted guitars are all over the place. The finale is all over the place. The song is a loud centrepiece on the album. It is just one of the many musical faces Erica Nockalls shows of her self on her new album.

Based on the single, 'I Know', I had no clue what to expect for a whole album. My interest, after a very hesitating beginning, was drawn alright. Dark Music From A Warm Place delivered and more. The album is extremely varied and full of surprises. The kind of album to invest time in and discover. Fully, completely.

Wout de Natris

Boy From Michigan. John Grant

John Grant klonk op zijn vorige soloalbums wat wisselvallig, maar het prachtige klinkende Boy From Michigan evenaart het niveau van zijn debuut Queen Of Denmark en gaat er hier en daar overheen.

John Grant leek zijn kruit na de meesterwerken met The Czars en zijn solo droomdebuut Queen Of Denmark verschoten te hebben, maar hij heeft de oude vorm hervonden op het geweldige Boy From Michigan. Het is een album vol echo’s uit het verleden van John Grant en met name echo’s van zijn solodebuut, maar deze echo’s vloeien prachtig samen met de atmosferisch klinkende elektronica op het album. De productie van Cate Le Bon is prachtig, de instrumentatie inventief, de zang van John Grant geweldig en dan zijn er ook nog eens de ijzersterke songs en de persoonlijke en vaak donkere teksten van de Amerikaanse muzikant, die vijf kwartier lang in topvorm verkeert.

Het lijkt wel of ik bij ieder nieuw album van John Grant weer ben vergeten waar de Amerikaanse muzikant vandaan komt. Ik associeer zijn naam nog altijd zeker niet onmiddellijk met de meesterwerken van de Amerikaanse band The Czars, die met Before...But Longer uit 2000, The Ugly People Vs. The Beautiful People uit 2001, Goodbye uit 2004 en Sorry I Made You Cry uit 2006 voor mij vier onbetwiste meesterwerken afleverde. 

Over het solowerk van John Grant is mijn mening minder uitgesproken. Zijn solodebuut Queen Of Denmark uit 2010 vond ik prachtig, maar bij alle sindsdien verschenen albums had ik mijn reserves, zeker wanneer de inmiddels al een tijd vanuit het IJslandse Reykjavík opererende muzikant zich omringde met een flinke batterij elektronica en zijn songs de theatrale kant op gingen. De drie albums die John Grant na Queen Of Denmark maakte hadden allemaal hun momenten, maar ik vond ze geen van allen zo indrukwekkend als het solodebuut van John Grant of de albums die hij maakte met The Czars. 

Het deze week verschenen Boy From Michigan opent met atmosferische en wat psychedelisch aandoende elektronica, maar na een lang intro begint John Grant aan een popsong die ook niet had misstaan op Queen Of Denmark. Waar de instrumentatie op dit album vooral aansloot bij de singer-songwriter muziek uit de jaren 70, klinkt Boy From Michigan moderner. Dat is deels de verdienste van de elektronica, maar ook de soms wat jazzy en soulvolle klanken op het album zorgen ervoor dat het nieuwe album van John Grant moderner klinkt dan zijn debuut, zonder alle elektronica en met name de beats van de voorgaande albums nodig te hebben. 

Op Boy From Michigan gaat het weer om de tijdloze songs en die zijn vrijwel zonder uitzondering prachtig (het ene wat theatrale uitstapje hoeft van mij niet zo). John Grant bekeek het leven nooit door een roze bril, maar Boy From Michigan klinkt nog wat donkerder en somberder. John Grant keert terug naar zijn jeugd en alle jaren waarin hij worstelde met zijn homoseksualiteit in zijn aartsconservatieve vaderland. Persoonlijke ervaringen worden fraai gecombineerd met de teloorgang van de Verenigde Staten, die John Grant niet voor niets een jaar of tien geleden de rug toe keerde. 

Boy From Michigan is een donker album, maar de songs op het album zijn prachtig. Veel songs op het album herinneren, zeker wanneer de piano domineert, aan het zo goede solodebuut van John Grant of zelfs aan de prachtplaten van The Czars, maar Boy From Michigan borduurt zeker niet fantasieloos voort op alles dat hij eerder maakte. 

Het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant valt op door een bijzonder fraaie instrumentatie, die trefzeker is gevangen in de al even mooie productie. Voor die productie tekent Cate Le Bon, die wederom laat horen dat ze niet alleen een geweldig singer-songwriter is, maar ook een uitstekend producer. 

Net als Queen Of Denmark zit Boy From Michigan in muzikaal opzicht vol verwijzingen naar de jaren 70, maar de songs zijn dit keer ook voorzien van een sausje uit de 21e eeuw, zeker wanneer de elektronica wat zwaarder maar zeer smaakvol wordt aangezet. Het wordt allemaal gecombineerd met de prachtige zang van John Grant, die na een aantal wat mij betreft wat wisselvallige albums op Boy From Michigan twaalf songs en vijf kwartier lang (!) zijn klasse etaleert. 

Erwin Zijleman

Zappa '88: The Last U.S. Show. Frank Zappa

Frank Zappa would have turned 81 this year, had his life not been prematurely ended due to cancer at the age of 52. This fact has not stopped the estate of Mr. Zappa to release a prolific amount of records since. Just before going on holiday another one was announced, "The Last U.S. Show". This appealed to me for a few reasons, which I'll come back to.

FZ was in my life before I had heard a single song by the man ever. His iconic face was hard to escape in publications. His music was however. No radio station played a song as far as I was aware. That made his music not only unheard but also beyond reach for a teenager with little money and hard pressed what to spend his little money on.

This changed in 1979 when I saw the artwork of 'Sheik Yerbouti'. This was such a great and strong picture. It just had to contain a good record. I bought it on the spot and came home with an exuberant and far out there album. The avant garde songs on the album were very far out for my burgeoning tastes, the other half was utterly brilliant and the start of a musical relationship. Not that I could stomach it all. Far from, but collection does contain so many great albums that the others are fully pardonable. They just did not grow on me, not even as an acquired taste.

I saw Zappa twice and the second time, perhaps in 1983, the man just kept on soloing for ever. When, like on this record, this happens a few times, his solos are inventive, different and utterly brilliant. When overdoing it, like on my last Zappa show, it becomes extremely boring. Because they do simply sound sort of the same. So when it became 1988 and his last records were not exactly my favourites, I decided to pass on.

And then came the review in our student dorm's newspapers and I knew I had made a grave mistake in not going. He played a lot of the songs that I would have loved to hear live and had brought a full horn section with him. Somewhere along the line I have bought the double cd 'The Best Band You Never Heard In Your Life', but never really played it, I think, Zappa was passé for me in the 00s.

Come 2021 and I'm listening to the last US show from the Nassau Collisseum, plus two other songs from the same tour. The effect is sort of mindblowing. This twelve piece band is so good and so tight. The level of musicianship is utterly fantastic. Better than what the man had done before? Listening to his previous live albums from the 1970s, I have to say yes. Next to the fact that the band plays great, it nearly plays everything in music. The 'Bolero' over a reggae rhythm, show tunes, The Beatles, for real and as a show piece on U.S. TV preachers with altered lyrics, a fantastic cover of 'Stairway To Heaven' with the horns playing a part of Jimmy Page's iconic solo. And everything from Zappa's then 20 plus year career.

After touring Europe the band disintegrated and the second leg of the U.S. tour was cancelled. Robbing thousands of Americans of a final chance to see the man live. We now know how things ended. In the meantime 23 years after those final shows this time document is released from the live recordings made at the time. It only goes to show what a talent was lost to the world. There's no way of knowing what FZ woud have released had been able to live longer. It may well be, that I would not have liked it, like everything he released after 1983. But who can tell?

Fact is that in 2021 I can relive the experience I forfeited on in 1988 and only now really know what I've missed. The reviewers in 'De Volkrant' and 'NRC Handelsblad' were absolute right. Stuff legends are made off.

Wout de Natris

Love Will Be Reborn. Martha Wainwright

It has been years ago since I last heard music by Martha Wainwright. I remember buying an album in the 00s, perhaps her debut? I can't recall without looking into it, which I will not do as it is not relevant to my experience in 2021.

This spring I reviewed the leading single and title track of her new album and it made me instantly curious to hear more. That more is now here and it delivers. Although my recollection of my one album is at best scant, what I do dare to state is that Love Will Be Reborn is a far more solid album. If a genre called singer-songwriter rock has not been invented before, it is now. Martha Wainwright is not afraid to put on the volume of her backing musicians when appropriate.

Drums ring out and electric guitars compete for the front seat of the song. While a solid bass takes care of the deep end of the song. The music on this album moves in the direction of Jeff Buckley's 'Grace'. No, there will never be an album like that ever again that will have the impact 'Grace' had on me, but the complement given just now, is one of the biggest I personally can make, in this genre.

On Love Will Be Reborn Martha Wainwright shows several sides to herself as a musician. In the process showing different sides of herself as a person as well, just like she does in a modest and brazen way on the cover of the album.

In the song 'Sometimes' she recognises that life isn't always a bed of roses, apart from the thorny stems of the flower. "How long does this go on"? "Sometimes, every once in a while, you're bound to break my back", she sings after "love is in the air" and before "I like to fight back". The ups and downs in every relationship. 'Sometimes' is almost a pop song, in a style that would fit the female singer-songwriter hits of the 90s, like Alannah Myles, but especially all the female singers following Alanis Morissette's breakthrough.

Promo photo: Gaëlle Leroyer

Another side of the album are far more complex songs, like 'Rainbow' that follows 'Sometimes'. It is more bare, much darker, before the rocking side of Love Will Be Reborn emerges in full force later on in the song. Showing how divers the album is even within a song. Darker sides or not, the title of the album shows that there's reason for optimism.

The clear production is another point that scores with me. All parts can be heard loud and clear, making the album extremely transparent. Martha Wainwright is the centre piece in her own album of course. With ageing her voice has gotten a slightly rougher quality to it, making her a tougher sounding singer and more convincing. She shares the stage Love Will Be Reborn is with her musicians. Through the mix they all receive their deserved spot in the limelight. Supporting, yet shining as well. It makes listening to the album an even more pleasing experience.

Martha Wainwright, as I wrote, was all but forgotten by me. With Love Will Be Reborn she has placed herself firmly in the middle of my attention once again.

Wout de Natris

Shame And Sedition. Lula Wiles

Lula Wiles maakte twee jaar geleden al diepe indruk, maar gaat er op album nummer drie nog eens dik overheen met een album dat in muzikaal opzicht intrigeert en in vocaal opzicht imponeert.

Na het fraaie tweede album van Lula Wiles waren mijn verwachtingen rond album nummer drie hooggespannen, maar met een album als Shame And Sedition had ik geen moment rekening gehouden. Lula Wiles heeft de Amerikaanse rootsmuziek zeker niet afgezworen, maar wel flink gemoderniseerd. Dat hoor je het best in de songs die een indierock injectie hebben gekregen, wat ik op voorhand niet snel gecombineerd zou hebben met Lula Wiles, maar het werkt. Gebleven zijn de sterke songs en vooral de wonderschone vocalen en harmonieën, die het album steeds verder optillen. Shame And Sedition is jaarlijstjesmateriaal, maar ook een album dat nog wel even door groeit.

What Will We Do, het tweede album van het uit Boston, Massachusetts, afkomstige trio Lula Wiles, behoorde wat mij betreft bij de allermooiste albums van 2019 en dook dan ook terecht op in mijn jaarlijstje over het betreffende jaar. Lula Wiles imponeerde op What Will We Do met geweldige vocalen en harmonieën, maar ook met songs die op fraaie wijze een brug sloegen tussen traditionele en eigentijdse Amerikaanse rootsmuziek. 

Dat had ik op voorhand eerlijk gezegd niet verwacht van een op het roemruchte Smithsonian Folkways label verschenen album. Dat Smithsonian Folkways niet langer een synoniem is voor stokoude folkmuziek, laat Lula Wiles horen op Shame And Sedition, het deze week verschenen derde album van het Amerikaanse drietal. 

Eleanor Buckland, Isa Burke en Mali Obomsawin maken op dit derde album nog steeds indruk met prachtige zang en wonderschone harmonieën, maar in muzikaal opzicht hebben invloeden uit de moderne Amerikaanse rootsmuziek gezelschap gekregen van invloeden uit de indierock, terwijl invloeden uit de stokoude Appalachen folk grotendeels zijn verdwenen. Het toevoegen van invloeden uit de indierock is eerlijk gezegd het laatste dat ik had verwacht van Lula Wiles en op voorhand misschien ook wel het laatste waarop ik had gehoopt, maar het pakt echt fantastisch uit. 

Shame And Sedition opent met een akoestische gitaar en prachtige stemmen, maar je hoort direct dat de muziek van Lula Wiles minder traditioneel klinkt. In de openingstrack, waarin ook fraaie elektrische gitaarlijnen zijn te horen, blijft Lula Wiles de Amerikaanse rootsmuziek nog lang redelijk trouw, maar aan het eind van de track gaan de gitaren los en flirten Eleanor Buckland, Isa Burke en Mali Obomsawin voor het eerst opzichtig met invloeden uit de rockmuziek. 

Dat doet het drietal de ene keer wat opzichtiger dan de andere keer, waardoor Shame And Sedition af en toe klinkt als een rootsalbum en af en toe als een rockalbum. Het grootste deel van de tijd slaagt Lula Wiles er echter in om beide werelden te verenigen in het nieuwe geluid van de band. Het klinkt vooral minder traditioneel dan het vorige en met name het debuutalbum van het drietal en een stuk aanstekelijker, maar het drietal uit Boston is er ook in geslaagd om de sterke punten van deze albums te behouden. 

Ook wanneer de gitaren ronken of zelfs uit de bocht vliegen, blijven Eleanor Buckland, Isa Burke en Mali Obomsawin in vocaal opzicht makkelijk overeind en zorgen ze voor kippenvel wanneer hun stemmen worden gecombineerd. Het is knap hoe Lula Wiles haar muziek heeft verrijkt met wat stevigere invloeden en het bijbehorende gitaarwerk, maar het is nog veel knapper hoe het drietal er in slaagt om verschillende invloeden te combineren in een eigen geluid, dat niet alleen mooi en aanstekelijk, maar ook spannend is. 

Ik was twee jaar geleden in één klap verliefd op What Will We Do en ondanks het feit dat Shame And Sedition een totaal ander album is geworden, had Lula Wiles me ook dit keer onmiddellijk te pakken. Het drietal doet dit niet alleen met een mooi geluid, sterke songs en zang om van te watertanden, maar ook nog eens met teksten die stil staan bij het leed en onrecht in de wereld. 

Shame And Sedition zal even wennen zijn voor rootspuristen, maar liefhebbers van zowel rock als roots kunnen zomaar als een blok vallen voor het geweldige derde album van Lula Wiles. Het overkwam mij binnen een paar noten en het album is sindsdien alleen maar beter geworden.

Erwin Zijleman

Je kunt Shame And Sedition hier luisteren en bestellen:

https://lulawiles.bandcamp.com/album/shame-and-sedition

 

of luister naar onze Spotify Playlist om uit te vinden waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

 

 

Charlie Watts (1941 - 2021)

And so the members of The Rolling Stones are not immortal either. The band that seemed to go on forever may have stopped in its tracks by the death of Charlie Watts. Arguably should be stopped in its tracks as in everything Charlie Watts was the heartbeat of a band that is around for close to 60 years. Keith once said that without Charlie there would be no Rolling Stones. All indications seem to point in another direction as the band is about to tour the U.S.

In the second half of the 1960s The Rolling Stones were part of the rock royalty, mixing with the high and mighty of the U.K. in swinging London. The only member of the band who did quietly move to the country to become part of the gentry was Charlie Watts. Modest, with a polite a stiff upper lip and all but denying he was a part of the band that continued in the image of the greatest rock and roll band in the world it once was and often getting away with it in a very successful way. In a way Watts seemed dim when answering the questions in interviews, clearly showing that the room was the last place he wanted to be. My impression is, he was far from. If he had an image, it was one of someone who always played down his role in rock and the position of his band. "It's all nothing", you could hear him say. Come to think of it, that stiff upper lip may have been more jazz cool than gentry class British.

In a way, it is nothing, looking at the greater scheme of things. But in (rock) music? The Rolling Stones changed the world a little and perhaps a bit more too. Millions of people started to change their looks, appearances and behaviour because of the movement The Stones helped starting in the 60s. Rock music was changed by the music the band started to make in 1968 (finally stepping out of the tail end of The Beatles). By 1982 it had turned into a formula, the band seemed to have got stuck in. It was the big hits the world and new generations wanted to hear.

If I had had to put money on who would be the first to go, it would have been Charlie. He always seemed so feeble when he walked from behind his drumkit. He was an old man, even beyond his actual years. No doubt, he didn't act to be a rock star. The other three do, despite undeniable decline.

To me personally, like Ringo Starr, Charlie Watts was one of the most underappreciated drummers in rock music. Where Ringo was able to come up with the strangest patterns to accommodate the other three's whims, Charlie Watts was sobriety personified. He played with a modest kit, hardly any embellishments beyond some cymbals. Unlike other drummers who hid behind ever growing kits, Charlie played the same set up year after year, with the loud, dry sound of the snare drum, as the driving force of The Rolling Stones. In that he had his own style. Just as elementary and sober as his drumkit. I'm not a drummer, so I could be mistaken, but this is my impression of the man. He always said, I'm a jazz drummer, who had never intended to be a member of this band. He came and stayed for nearly 60 years, making a fortune and having great fame. Last night on the news, I saw him playing some jazz drumming and explaining jazz drumming. That was the first time I heard him speak with any enthusiasm about music.

To Charlie Watts playing in The Rolling Stones was a job. And sometimes one does not like his job, but you turn up, as it makes the rest your life comfortable and possible. Or like he put in the documentary '5 X 5' from 1990. "It was five years playing and twenty years waiting". Oddly enough he was rewarded with what I always called the "Charlie cult". In 1990 in 'De Kuip' he got cheered for so long. In an odd way he may have become the most popular Rolling Stone, simply because he is who he is, someone doing his job to the best of his abilities. And these were tremendous.

With Charlie Watts a member of one of the first bands I discovered all by myself as a young teenager died. We are going to have a whole wave of musicians who broke in the 60s leaving this world soon. In 2021 The Rolling Stones are a thing of my past. I do not play the albums often anymore, but whenever a song comes by, it always makes me feel good. They are an integral part of me until my final breath.

Not so long ago I wrote somewhere else that being dead means never to hear 'Melody' again and that that thought really bothered me. Someone responded, "well, you never know". Charlie Watts has found out. Thank you very much for the music, Mr. Watts. The pleasure of this decades long ride was all mine. Your memory and your music will live on for a very long time. I feel very privileged to have been able to see this band play so many time over five decades, with the 1990 show in De Kuip as my absolute favourite.

Wout de Natris

Don Everly (1937 - 2021) and Brian Travers (1959 - 2021)

Within two days news reached the world of the death of two artists who have nothing in common, except having been very popular artists. The former in a lead role with his brother Phil in The Everly Brothers, the latter as the saxophone player of one of the biggest bands of 80s and 90s, UB40.

Almost everything Don (and Phil) Everly achieved in their musical career was over before I was either born or cognisant of their output. It was all nostalgia, mostly wiped away by the British Invasion of the U.S.A. in 1964. Even today I am still, mostly, of the opinion that the music of The Everly Brothers is music belonging to a past that is over and done with. The sweet-toothed harmonies are music of another age, probably because I did not grow up on the music. This fact does not help of course.

There is another reason I cannot relate to Don as much as to Phil. Singing harmonies in a band that has played a few Everly's hits, I had to be Phil. Rens, the singer, would always be Don. And I just love to sing Phil's parts. Today as a duo with my girl friend in 'Bye Bye Love' or 'Wake Up Little Suzie' and especially in a ballad like 'Let It Be Me' with my former band. We played it twice only, in the two shows we were able to play near Auxerre in France for the party's host, a big Everly's fan. Singing 'Bye Bye Love' at least ten times on a boat in the canals of Leiden, because the singer didn't dare to do much else with the lead guitarist not present, made me remember the lyrics for ever.

With the demise of Don Everly it is not just The Everly Brothers who are no longer among us. The world ought not to forget the duo that wrote many of their hit songs, Felice (Matilda Genevieva Scaduto) and Boudleaux Bryant, who passed away in 2003 and 1987. Without their brilliance in writing what would have become of the career of the two brothers? Many of the duo's songs are far to sugarcoated for me, but that does not take anything away from the fact that their singing is beautiful.

With Don Everly another great from the 1950s rock and roll era, although I would hardly call the Everly's rock and roll, has gone. There are hardly any heroes left. The onslaught in the 60s and 70s pop generations is huge and now musicians of my own generation are leaving this world as well.

Brian Travers was only a little older than I am. He was best known as the red-headed saxophone player of UB40. The band became known to me through it's (first?) single 'Food For Thought'. The central riff of the song is played by Brian Travers, who plays one of the iconic riffs in reggae music. Now like the sugercoated songs of The Everly Brothers, reggae is not my musical style, but UB40 and I went a fairly long way together. Although its albums as a whole tended to be too much for my taste, many of the singles were more than alright. Whether originals or covers, the band became best known for its cover versions of older songs, pop and reggae, it scored a whole host of hits until the mid 90s, after which it was all over. Not where popularity in performing was concerned. The band plays fairly large shows to this day, with at least a part of the original members, now minus one. Travers was always a part of the band from the very beginning until the day of his death of cancer.

If I have to choose, I'd say that the band's second album, 'Present Arms', is my favourite. In my ears it sounds the most original in its approach, less aimed at pleasing a large audience. Some of the singles on 'Rat In The Kitchen' are my favourites there, plus that great first one of course. In The Netherlands the band finally scored a big hit with the live version of 'Food For Thought'. After that there was no holding back, including five number 1 hits, which is a lot more than most artists can point to. By then I'd said goodbye to the band for some time. All the sweet-toothed, sugarcoated to stay in tune here, covers were not to my taste.

Brain Travers to me will always be remembered for that saxophone riff from the band's first single, 'Food For Thought'. It made me buy the single in 1980 and every once in a while I take it out for a spin, always making me dance in my living room.

What makes Travers' demise a little shocking is that we are of the same age. Of course that happened before, but for some reason it hit me a little harder this time. It's not another part my youth that is taken away, like when a childhood musical hero leaves this world, no this is someone from after those years. Someone who broke at an age, when I could have done so, had I had the talent to do so. I can tell you, that makes a difference. Okay, it's time to put on a new record to listen to and judge. Let's party like its whenever, but not without showing respect where it's due to Don Everly and Brian Travers.

Wout de Natris

Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Where I Should End. Saint Sister

Ik liet me in de herfst van 2018 makkelijk betoveren door de bijzondere klanken Saint Sister en ook met het deze week verschenen tweede album had het Noord-Ierse duo me onmiddellijk te pakken.

Shape Of Silence van Saint Sister was een van de grote verrassingen in mijn jaarlijstje over 2018. Het duo uit Noord-Ierland maakte indruk met twee prachtige stemmen, maar imponeerde met een bijzondere instrumentatie en een unieke combinatie van invloeden. Het leverde een album vol toverkracht en vol geheimen op, dat tot op de dag van vandaag een bijzondere uitwerking op me heeft. Met het deze week verschenen Where I Should End is het niet anders. Saint Sister doet er op alle vlakken nog een schepje bovenop en stort wolken vol avontuur en schoonheid over je uit. Iedere keer hoor je weer nieuwe dingen en iedere keer is het nog wat mooier. Een album om noot voor noot te ontdekken.

Het Noord-Ierse duo Saint Sister debuteerde in de herfst van 2018 met het bijzonder mooie Shape Of Silence, dat een paar maanden na mijn eerste kennismaking met het album opdook in de bovenste helft van mijn jaarlijstje. Op hun debuutalbum maakten Gemma Doherty en Morgan MacIntyre diepe indruk met prachtige vocalen en met een bijzonder klankentapijt dat invloeden uit de folk en de new age liet horen, maar dat in geen van beide hokjes thuis hoorde. 

Shape Of Silence bleek al snel een betoverend mooi album, dat, zeker bij beluistering met de koptelefoon, steeds weer nieuwe dingen liet horen. Gezien mijn zeer goede herinneringen aan het debuut van Saint Sister, begon ik een paar weken geleden met torenhoge verwachtingen aan het tweede album van het Noord-Ierse duo en dat album is nu verschenen. 

Where I Should End ligt absoluut in het verlengde van het debuut van Gemma Doherty en Morgan MacIntyre. Ook dit keer is een hoofdrol weggelegd voor de prachtige stemmen van het tweetal. Het zijn stemmen die flink van elkaar verschillen, maar die ook prachtig bij elkaar kleuren. Vergeleken met het debuutalbum is de zang op Where I Should End net wat zelfverzekerder en uitgesprokener en wat voor de zang geldt, geldt ook voor de instrumentatie. 

Waar het debuut van Saint Sister nog wel eens opschoof richting de new age van Enya of de zweverige klanken van The Cocteau Twins, klinkt Where I Should End meestal net wat aardser. De verschillen tussen beide albums moeten ook niet overdreven worden, want door het gebruik van onder andere de harp klinkt ook het tweede album van de twee Noord-Ierse muzikanten vaak sprookjesachtig. 

Gemma Doherty en Morgan MacIntyre noemden hun muziek bijna drie jaar geleden zelf ‘atmosfolk’ en dat etiket past ook op hun tweede album. Hier en daar hoor je invloeden uit de Ierse folk, maar atmosferische klanken die eerder doen denken aan Scandinavische bossen zijn minstens net zo dominant aanwezig. 

Het klinkt op Where I Should End allemaal net wat voller dan op het debuutalbum van de inmiddels vanuit het Ierse Dublin opererende muzikanten en wanneer elektronica wordt ingezet klinkt het allemaal ook net wat moderner en wat minder zweverig, maar ook het tweede album van Saint Sister is een album vol mooie geheimen, waaronder klassiek aandoende uitstapjes. 

Ook Where I Should End bloeit op wanneer je het album met de koptelefoon beluistert en alle onderdelen van de instrumentatie en de prachtige stemmen van Gemma Doherty en Morgan MacIntyre je van alle kanten om de oren vliegen. Het is knap hoe Saint Sister haar geluid net wat heeft weten te moderniseren, zonder de magie van haar debuutalbum te verliezen. 

Zeker wanneer Gemma Doherty en Morgan MacIntyre acapella zingen hoor je hoe mooi hun stemmen bij elkaar passen, maar ook wanneer de instrumentatie net wat voller is, blijven de stemmen van de twee bijzonder makkelijk overeind en is kippenvel nooit ver weg. 

Ik had zoals gezegd torenhoge verwachtingen toen ik begon aan mijn eerste beluistering van Where I Should End. Ik ben inmiddels een paar weken verder en het tweede album van Saint Sister heeft me zeker niet teleurgesteld. Integendeel zelfs. Saint Sister heeft haar unieke geluid geperfectioneerd, maar heeft de charme van haar debuut behouden. Prachtig album!

Erwin Zijleman

Je kunt Where I Should End hier bestellen:

https://www.saintsisterband.com/

 

of luister naar onze Spotify Playlist om uit te vinden waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

 

.NoWordsNeedeD, 23-08-2021

 

https://www.youtube.com/watch?v=ZGTD15pWg-M

 

.No

Charts & Graphs. Geoff Palmer

Single 'Many More Drugs', a delightful story of hearing a bandname wrong, last spring announced Geoff Palmer's upcoming album which is on us now for about a month. Having been on my summer holiday physically once again and digitally from the blog, it is time to catch up with this release.

This single promised so much and no, Geoff Palmer was not able to deliver nine other songs at this level, i.e. the absolute top of pop-rock imaginable. Listening to the other nine songs on Charts & Graphs this lapse in quality is instantly pardonable. Charts & Graphs is so much fun that it is hard to imagine an album in this genre to get much better.

In his own way Geoff Palmer defies all laws of time and space. This is music defying ageing, defying time itself. It is proof that like Bob Dylan sang almost fifty years ago, we can remain "forever young". This is the effect of the songs on Charts & Graphs.

The songs mix everything from garage rock, punkrock, even hints of countryrock and not to forget pure pop gems. So imagine The Ramones with humor, garage rockers not being afraid of playing 'Needles and Pins' or add a pedal steel to their tough music. All the best pop elements of the 50s, 60s and beyond are incorporated as well. The combination leads to music that is impossible to sit still by, impossible not to sing along to. Music that is irresistible in other words.

Promo photo

I seriously liked Palmer's previous album 'Pulling Out All The Stops', just like I did his duo album with Lucy Ellis, but with Charts & Graphs he reaches another level. The kind of album that is slated for potential favourite album of the year. The difference lies in the quality of the songs as well as in the diversity of the songs. Although this may be marginal to some, for me there seems to be a large difference somehow, that I can't rationally explain. But then, isn't music all about emotions?

Charts & Graphs is the kind of album that when listening with half an ear is over before you know it, but, instead of many other albums leaves me behind with a great feeling anyway. I noticed feeling happy. When listening more intensely the smile on my face only gets bigger and bigger. What more can one ask from music?

Wout de Natris

You can order and listen to Charts & Graphs here:

https://geoffpalmer.bandcamp.com/album/charts-graphs

or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Summer Songs. Karen Jonas

Having reviewed all Karen Jonas' releases on this blog, it may sound strange, but I've never held a physical copy of her work in my hands. So, I have no way of telling for certain whether she released a cover on one of her albums. I take it she released originals exclusively so far. In January of this year she released a Counting Crows cover 'A Long December', in a perfect version at that. And here comes the EP Summer Songs.

It opens with a song that I've known for over half my life, Don Henley's most famous solo song, 'Boys Of Summer'. Not even a big hit in this country, but a song with longevity. Karen Jonas covers it just as sure as she covered 'A Long December'. She makes the song fully her own. With her beautiful voice she draws the song towards her and does not let go, in fact making the song sound a bit tougher at that. Her band sounds spacious, yet so tough. Tim Bray may play the familiar guitar riffs of the song, it is all about what he does in the extra's, like his inventive guitar solo.

The rest of the EP is a very diverse set. 'Summer's Hard For Love' is the most traditional song. With a hint at a genre of pop music that has more to do with my mother's generation. (My dad wasn't one for music at all.) She gives it her soft country flavour, creating the atmosphere she is famous for on this blog and hopefully widely beyond by now.

On 'Thunder On The Battery' Karen Jonas shows a totally different side to her musicianship. The song moves close towards indie rock. Parts of the song estrange, parts endear. Both sides of the song fight for attention, drawing me towards both vantage points over and over again. It makes 'Thunder On The Battery' an intriguing song where one listening session is far from enough for me to fathom it. Although because of the pedal steel guitar contribution their is a country element to this song, apart from the intro there's nothing much remaining of the genre, unless I'm missing out on a major shift in country music.

The fourth and final song is a totally different beast again. A 100% acoustic song, played on an acoustic guitar. However, the mood 'Summer Moon' transgresses into, is not what you would expect from this singer-songwriter setting and not what I expected to hear at the start of the song. 'Summer Moon' is a song with an edge to it. It sounds dirty despite the clean, beautiful guitar parts. Karen Jonas' voice sounds distorted the further the song progresses and far removed from the country singer she is as I can imagine her to get. For the third time she surprises me on a four song EP. If that was her mission, to surprise her fans?, mission accomplished. The more so because of the quality of the songs.

With Summer Songs Karen Jonas in parts shows a different side to her musicianship and has the musicians around her who enable her to do so. Tim Bray never ceases to amaze me with his ability to deliver a great part to all the different songs. Covid-19 permitting Karen Jonas is coming to Europe for the first time. Hopefully to The Netherlands as well.

Wout de Natris

You can listen to and order Summer Songs here:

https://karenjonasmusic.bandcamp.com/album/summer-songs

where you can order her first volume of poems as well!

or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Outside Child. Allison Russell

Allison Russell heeft de afgelopen twintig jaar een indrukwekkend CV opgebouwd, maar van een soloalbum kwam het nog niet, tot de release van het uitstekende Outside Child.

Iedereen die het muzikale verleden van Allison Russell kent, weet dat de Canadese muzikante binnen de Amerikaanse rootsmuziek echt alle kanten op kan. Dat deed ze met Po’ Girl en Birds Of Chicago en dat doet ze op haar eerste soloalbum. Bijgestaan door een ervaren producer en een stel prima muzikanten uit Nashville beweegt Allison Russell zich soepel tussen jazz, soul, folk, country en blues. In muzikaal en productioneel opzicht maakt het album makkelijk indruk, maar het is de geweldige stem van de Canadese muzikante die keer op keer de show steelt. Door de muziek die Allison Russell al op haar naam had staan lag de lat hoog, maar Outside Child valt geen moment tegen.

De Canadese muzikante Allison Russell timmert inmiddels al ruim twintig jaar stevig aan de weg, maar bracht in mei jl. haar eerste soloalbum uit. Ze maakte in het verleden deel uit van het geweldige Po’ Girl, vormde samen met haar partner JT Nero het duo Birds Of Chicago en maakte samen met onder andere Rhiannon Giddens en Leyla McCalla ook nog eens deel uit van de gelegenheidsband Our Native Daughters. Het heeft een stapeltje prachtige albums opgeleverd en daar kan nu het eerste soloalbum van Allison Russell aan worden toegevoegd. 

De muzikante die lange tijd opereerde vanuit het Canadese Montreal liet in het verleden al horen dat ze in vele genres uit de voeten kan en nagenoeg al deze genres komen ook voorbij op Outside Child. Het album opent met een deels in het Engels en deels in het Frans gezongen ode aan haar voormalige thuisbasis Montreal. Het is een subtiel ingekleurde en in eerste instantie wat jazzy aandoende ode, maar ondanks de bijzonder mooie en sfeervolle instrumentatie, is het vooral de prachtige stem van Allison Russell die de aandacht trekt. 

De Canadese singer-songwriter kan prachtig ingetogen zingen, maar klinkt ook krachtig en soulvol. Met haar zang tilt Allison Russell alle songs op haar solodebuut naar een hoger niveau, waarbij het niet uitmaakt of deze songs worden gedomineerd door invloeden uit de jazz, soul, country of folk. In een tijd waarin veel zangeressen alleen maar voluit kunnen zingen, laat Allison Russell prachtig horen wat de kunst van doseren is. Het voorziet haar songs van veel dynamiek, maar de zang van de Canadese muzikante is ook met grote regelmaat goed voor kippenvel. 

Outside Child is een album vol vocale hoogstandjes, maar ook in muzikaal en productioneel opzicht maakt het debuut van Allison Russell indruk. Outside Child werd gemaakt in Nashville, Tennessee, de nieuwe thuisbasis van Allison Russell. Samen met de ervaren producer Dan Knobler en een aantal gelouterde muzikanten uit de Nashville scene, creëert Allison Russell op Outside Child een warm en authentiek klinkend geluid, dat zich als een warme deken om haar prachtige stem heen slaat. Het is ook een geluid vol muzikale hoogstandjes, waarbij met name de subtiele en werkelijk wonderschone gitaarlijnen opvallen. 

Het warm klinkende geluid op het album contrasteert flink met de zeer persoonlijke teksten van Allison Russell, waarin ze terugkijkt op het misbruik waarin ze in haar jeugd mee te maken kreeg. Het voorziet het album van een emotionele lading, maar het voorziet de songs en de stem van Allison Russell ook van veel kracht. 

Ik heb persoonlijk een duidelijke voorkeur voor de ingetogen songs op de afdeling, waarin de instrumentatie subtiel en broeierig is en waarin de productie van de hand van Daniel Lanois lijkt, maar ook als Allison Russell wat meer gas geeft onderscheidt ze zich met speels gemak van het contingent aan jonge soulzangeressen dat momenteel aan de weg timmert. 

Gezien haar muzikale verleden had ik van Allison Russell alleen maar een topalbum verwacht, maar Outside Child overtreft deze verwachtingen. De Canadese muzikante heeft een soloalbum gemaakt dat zo divers is als je van haar verwacht en dat van de eerste tot en met de laatste noot kwaliteit ademt.

Erwin Zijleman

Je kunt Outside Child hier luisteren en bestellen:

https://allisonrussell.bandcamp.com/

 

of luister naar onze Spotify Playlist om uit te vinden waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g