Ella van der Woude - Sol Mineur. Single. Out today at Snowstar Records

Space!

When I walk over the fair and someone whispers in my ear, I don't hear that. But in a quiet room I can hear the rustling of the clothes and the breath of the person behind me. And what that person whispers is easy to understand.

In the last twenty years I have been studying meditation. Meditating brings me into an extremely subtle state of perception. Nothing but blank space around me. Nothing is urgent and everything, even the most fleeting shadow or impression has meaning and gets my full attention.

Looking at one of those paintings of a gypsy boy with a tear, there is no escaping the painter's concept. BAM! Sobbing or looking away, those are my choices. 

Looking at a pen drawing by Rembrandt or at a painting by Vincent van Gogh or Mark Rothko, I first see nothing. A few ink scratches, a lot of blobs of paint or a few blotted surfaces. And then, slowly, the miracle occurs. A story unfolds. My own story.

And then the music that I hear around me every day. Rigid rhythms, fixed chord progressions, melody lines rushing towards some peak, sing-along choruses. Humming along or turning away, those are my choices. Fine, if time is running out.

But what a relief then is the music of Ella van der Woude. At first it seems like nothing is happening. Stray notes strung together by echoes and background noises. A melody going nowhere in particular. But slowly a space opens up, sketched by notes as it were. A space to be completely alone in. A space where each of those individual notes comes to life and then they whisper their story. My story. Time stands still.

I don’t know whether this music was composed or improvised. And I don’t care. I’m sure it was inspired. It is art.

'Sol Mineur' is the second single from Ella van der Woude, Swiss-Dutch musician, songwriter and composer. Her album will be released on Snowstar Records on February 14.

See http://www.snowstar.nl/

.No

Mrs. Henry Live At The Casbah. Mrs. Henry

"Please Mrs. Henry, Mrs. Henry Please". Every true Bob Dylan fan recognises this line from the song on 'The Basement Tapes" album. Then there is the band Mrs. Henry releasing a mini album with songs played live at a venue called the Casbah in San Diego. That was on 24 January 2019 and on the 24th this year, the mini album was released.

Listening to the five songs, it must have been quite the earringing experience. Mrs. Henry did not hold back for a second and wasn't afraid to let a song flow off the rails completely. The first single 'All I Can Do' flies off in all directions, with the band members having trouble to keep song, band, vocal chords and perhaps even the venue itself together. They seem to let the song fall apart totally, multiple times. No matter how tight the band is, some of the time, in the breaks it allows, everything to fall apart, only to come back together. Each time they give it their all again and it shows in the result. In the instrumental ending, the best of classic southern rockers comes together. A piano motive, a beautiful guitar solo and an ever stronger and convincing backing. Like in the days of old the song goes on and on, without me wanting it stop. Only the three guitar line up of Lynard Skynard and The Outlaws is missing. For the Dutch readers. We have DeWolff. And for The Casbah folks, that is a band to book some day!

A song like "Peace' proves Mrs. Henry can be down to earth as well. It rocks out without going off the rails. The alternation between the piano and organ is quite nice. The guitar solo is soaring. In fact the song shows what a great live outfit Mrs. Henry is. All band members know what they are doing, creating a supertight, extremely nice rocking song, with Peace being tossed away almost like the band doesn't want it, has no need for it, but, hey, here it is and if you have a place for it, you keep it. In a rock song like this there is no peace found nor a need for it. Once outside of the Casbah, now that is a different matter, a topic we won't continue on here.

Next up is the ballad 'Lovin' You Baby'. It is nice and delicate, but to be honest here, sing it to your girlfriend next time, as this is not what I would want to hear from a band like Mrs. Henry. Sorry to be so direct, as I can hear the emotion, but the song does not hold up in the contrast of what is going on around it. Where the other ballad, 'The River' does cut it. A nice slide part adding soul and flavour and again great singing. This is also the only song where I notice a small reference to Dylan & The Band before 'The River' explodes into southern rock hemispheres.

Just listen to 'Where Are We Going' and everyone knows what I mean where that first ballad is concerned. This song rocks and then some more. I don't know if Mrs. henry is from San Diego (answer now: yes) but I am reminded of Dirty Sweet from that city, a band I saw twice in the 00s with that great, great song 'Delilah', a song with a pop feel to it, the only element I miss on this record. For the rest, Mrs. Henry emulates the best of U.S. rock from years ago and gives it its own twist and a tremendous amount of energy to boot.

A live show from this band must be a joy to be present at and count me in should Mrs. Henry ever cross the pond. What an energy.

Wo.

You can buy Live At The Casbah here:

https://mrshenry.bandcamp.com/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

No Treasure But Hope. Tindersticks

Tindersticks laat ook dit keer het gif in haar muziek achterwege, maar er blijkt veel bijzonders verstopt in de lome en stemmige klanken op het nieuwe album van de band.

Tindersticks maakte in de jaren 90 een aantal geweldige platen, maar koos hierna voor schoonheid in plaats van avontuur. Het geldt ook weer voor het nieuwe album van de band. Er is niets mis mee, want de schoonheid komt je in de stemmige klanken op het album in bakken tegemoet, waarna Stuart Staples de verleiding compleet maakt met zijn unieke stem. No Treasure But Hope klinkt buitengewoon stemmig en sfeervol, maar blijkt ook een album waarop hier en daar veel moois is verstopt in de instrumentatie, waardoor het album snel groeit. Misschien niet zo goed als de beste albums van de band, maar in het aanbod van deze week springt het er zeker uit.

De Britse band Tindersticks leverde gedurende de jaren 90 een aantal geweldige albums af. Het waren albums met sfeervolle songs, stemmige klanken en de van melancholie overlopende zang van voorman Stuart Staples.
 
Wat de beste albums van Tindersticks zo bijzonder maakte, was dat de songs van de Britse band niet alleen mooi en donker waren, maar ook vaak iets duisters, prikkelends of tegendraads hadden.
 
Die bijzondere twist ontbrak wat mij betreft vaak in de albums die de band na de jaren 90 maakte. Door de mooie klanken en de bijzondere zang scoorde de band altijd wel een voldoende of zelfs een dikke voldoende, maar de pure magie bleef meestal uit.
 
Ook op No Treasure But Hope kleurt Tindersticks vooral binnen haar eigen lijntjes van de afgelopen twee decennia, maar het gebrek aan avontuur wordt wat mij betreft gecompenseerd door de schoonheid van de songs op het album.
 
No Treasure But Hope opent met zwaar aangezette pianoklanken, die fraai kleuren bij de even bijzondere als mooie stem van Stuart Staples. Wanneer de violen ook nog eens aanzwellen komt bombast binnen handbereik, maar Tindersticks blijft aan de goede kant van de streep. Na de wat zware openingstrack gooit de Britse band het over een andere boeg. De tweede track klinkt zwoel en jazzy en doet opeens verlangen naar zomeravonden, ook al stort Stuart Staples in zijn teksten en zijn zang weer het nodige leed voor ons uit.
 
Door alle melancholie die de voorman van de band toevoegt, ga je wel beter luisteren naar de rest en hoor je opeens hoe geweldig de drummer bezig is, hoe subtiel de gitaarloopjes zijn en hoe mooi de blazers en strijkers in elkaar grijpen.
 
Tindersticks klinkt op No Treasure But Hope wel vaker loom en zonnig, wat misschien te maken heeft met het feit dat Stuart Staples zich heeft gevestigd op het Griekse eiland Ithaka. Het geluid op het nieuwe album van Tindersticks beviel me onmiddellijk, maar hoe vaker ik naar No Treasure But Hope luister, hoe meer moois ik hoor. De band speelt prachtig subtiel met een hoofdrol voor de drummer van de band.
 
Zeker wanneer piano en strijkers worden ingezet en Stuart Staples nog wat melancholie aan zijn stem toevoegt is het wel heel stemmig, maar de band kan op haar nieuwe album ook heerlijk losjes musiceren en experimenteren met Mediterrane invloeden.
 
In de eerste dagen van Tindersticks was ik niet zo heel gek op de stem van Stuart Staples, maar op het nieuwe album van de band is iedere noot raak. Vooral de wat jazzy songs op het album zijn voor mij onweerstaanbaar, ook als de grenzen van zoet en honingzoet worden opgezocht.
 
Liefhebbers van muziek met wat meer gif zullen No Treasure But Hope waarschijnlijk een wat gezapige of zelfs saaie plaat vinden, maar het is ook een plaat die groeit wanneer je er wat dieper induikt. Wat meer gif zou overigens geen kwaad kunnen. Wanneer Tindersticks het tempo wat opvoert neemt ook de spanning in de muziek van de band toe en hoor ik volop aanknopingspunten voor het aanhaken van het avontuur dat de vroege albums van de band typeerde.
 
Het is een mooie opdracht voor het volgende album van de band, maar vooralsnog kan ik ook prima uit de voeten met de aangename warme deken die No Treasure But Hope om me heen slaat, zeker wanneer het een deken vol fraaie borduursels blijkt.

Erwin Zijleman

Je kunt No Treasure But Hope hier beluisteren of kopen:

https://tindersticks.bandcamp.com/


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

A Beginner's Guide To Bravery. David Keenan

David Keenan is a storyteller, allowing his listeners to picture some of his lyrics straight away. Whether the story itself is easy to understand or not is inconsequential. The imagery is often powerful, like David Keenan himself is. 'James Dean' opens A beginner's Guide To Bravery and it is easy to see him working for Irish Rail and see him in the situations created by Keenan. Older, slightly bent, but alive and well.

'James Dean' is the kind of song that gives a glimpse of the David Keenan playing in the pubs of Ireland. Rough voiced to get over the din, making grand gestures in voice, playing and presence. It is also the David Keenan that is left behind on most of the album, when the choice is made to play his music in a band setting. The result is as stunning as it can be too much of a good thing.

David Keenan is from Dundalk in Ireland and left as a teenager for Liverpool where he developed his playing and singing skills busking on the streets. Returning to Ireland he managed to attract attention of other singer-songwriters who took him along on their respective trails. In the summer of 2019 it was time to record his songs with producer Gavin Glass.

Promo photo: Nicholas O'Donnell

With the sentence "The war is nearly done, are you ready for the healing" 'The Healing' ties in nicely with yesterday's posr of Low Hill's new single 'Heal'. The two songs could not be further apart, musically and emotionally. Keenan always goes for hugeness in his voice and expression. Glass' producer's role must have been one of someone running behind someone trying to catch up and match the power already on offer. With a few exceptions David Keenan never restrains himself and is all over his listeners. Almost shouting them towards the place where he himself wants to go to or has already ended up in. Big, bigger, biggest. And when he holds back somewhat, like in 'Origin Of The World', the background is full of frightening sounds from a distorted electric guitar and synth. The soothing strings try their best to make up the menacing musical threats. Without a chance and at best a hard fought tie.

It is a song like 'Origin Of The World' that allows some air into my relationship with A Beginner's Guide To Bravery. No matter how impressed I am at times by David Keenan's expressiveness, it is impossible to always do so. Like I already wrote, at times this record is too much of a good thing, as his presence consuming. It's now or never it seems. There's no escaping the singer nor his music, except by not playing A Beginner's Guide To Bravery.

On this album David Keenan gives himself, fully completely and the band around him even whips him up some more. So there is more than 100% to enjoy. This is a singer who bares his whole, soul, feelings, thoughts and more. The result is an impressive album that easily beats all the singer-songwriter albums from Ireland and beyond I have written about in the past few years. At times this may be too much of a good thing, it is the real thing. Extremely realm stunning and good.

Wo.

You can listen to and buy A Beginner's Guide To Bravery here:


https://davidkeenan.bandcamp.com/releases


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Heal. Low Hill

With its new release Low Hill finds its way to these pages again. Almost three years ago, the single 'Don't' was presented and two years ago a mini album called 'Hurt'. All electronic popsongs with a dark edge. Low Hill doesn't make it necessarily easy for its listeners. The music aims to take an effort before I can start to really appreciate it. So far, the effort always pays off.

The good news is that the sun may be starting to shine through in Low Hill's musical universe sometime soon. Consider the following. 'Don't', a title containing a warning, resulted in 'Hurt'. Perhaps from not heading the warning. After smarting for a long time, it has become time to 'Heal'. So the next song could be called sunshine or joy.

Heal, again, is a darkish kind of song. The prominent feature at the start of the song is the electronic rhythm that is, despite the mid tempo of Heal, erratic. Over the rhythm lies a layer of electronic sounds that add to the melody and mix a melody with rhythmic, pulsing notes. To catch the vocals at times it is necessary to almost set the rest aside. It is Laurens Vanhulle's voice that wins out though. The dark undertones in his voice mixes beautifully with the full sound, while his high background vocals provide the electronic song a robotic human touch.

When the song started, I was reminded of Duncan Lawrence's winning Eurovision Songcontest hit 'Arcade', as both songs have a desolate kind of emptiness in them. Low Hill chucks that emptiness away. "You've got to give up on something" is the key message of Heal and that something is emptiness. The song slowly but surely fills up and swells, and then some more. From a modest song Heal traversed to a pumped up gym version of itself. From the very beginning the song contains some nice details that are there for just a short while. Little surprises that make Heal glow.

Although the song as whole may on the one hand sound slightly familiar as having been done before and on the other have clinical coldness surrounding the whole, it is winning. That has to do with all the fine rhythmic and melodic twists, but also with all that layers in Laurens Vanhulle's voice. He has all these different textures and range in his voice that make Heal as nice as it is interesting.

Low Hill's songs may come slow, they are certainly convincing and showing growth. So I am certainly curious about what is to follow.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

ross.. Low Roar

De Amerikaans/IJslandse band Low Roar betovert met songs van een bijzondere schoonheid, maar vergeet op ross. ook het avontuur niet. 

De vorige albums van Low Roar heb ik gemist, maar ross. is wat mij betreft een voltreffer. De IJslandse band rond de Amerikaanse muzikant Ryan Karazija tekent op haar nieuwe album voor folky songs met emotievolle vocalen, maar kleurt deze folky songs op geheel eigen wijze in. De folky basis van de songs van de band wordt aan de ene kant voorzien van de atmosferische klanken die je van een IJslandse band verwacht, maar wordt ook versierd met avontuurlijke wendingen, die de band de terechte vergelijking met Radiohead hebben opgeleverd. Een prachtig album voor de vele koude en donkere avonden.

ross. is alweer het vierde album (een live album niet mee geteld) van de vanaf IJsland opererende band Low Roar. Het is ook mijn eerste kennismaking met de muziek van de band rond de Amerikaanse singer-songwriter Ryan Karazija, die een aantal jaar geleden naar IJsland vertrok om daar zijn geluk in de lokale muziekscene te beproeven.

De vorige albums van Low Roar werden verrassend vaak met de muziek van Radiohead vergeleken. Dat maakt nieuwsgierig naar de muziek van de IJslandse band, maar het legt de lat ook angstvallig hoog of zelfs onrealistisch hoog. Ik ken de vorige albums van Low Roar niet, maar het deze week verschenen ross. (inderdaad met kleine letters en gevolgd door een punt) is een prima album.

De Amerikaans/IJslandse band maakt muziek die zich af en toe laat omschrijven als stemmige (indie-)folk met hier en daar een lijntje naar de muziek van Fleet Foxes, maar ik begrijp de vergelijking met Radiohead ook wel. Het is een vergelijking waar ik die met IJsland’s trots Sigur Rós best aan toe kan voegen. Vergeleken met Sigur Rós klinkt de muziek van Low Roar weliswaar vaak behoorlijk aards, maar hier en daar zijn er wel degelijk de atmosferische klanken waar Scandinavische en IJslandse bands het patent op lijken te hebben.

De vergelijking met Radiohead heb ik nog niet toegelicht, maar is bij herhaalde beluistering van ross. steeds duidelijker. Low Roar maakt aan de ene kant aangenaam klinkende luisterliedjes, maar in de instrumentatie zoekt de band nadrukkelijk het avontuur op. Dat kan de kant op gaan van breed uitwaaierende atmosferische klanken, maar Low Roar doet ook vaak iets dat je net niet verwacht, net als Radiohead dat zo vaak doet.

Het avontuur in de instrumentatie is vaak subtiel. Een gitaarloopje gaat net even tegen de melodie in, licht schurende elektronica geeft de organische klanken op het album een bijzondere twist, blazers duiken op om het winterlandschap te voorzien van warmte of een song met een kop en een staart schiet opeens alle kanten op, om uiteindelijk toch weer op het goede pad te raken. Low Roar verrast op ross. met songs van een grote schoonheid, maar het zijn ook songs die in artistiek opzicht zeer interessant zijn.

ross. ontleent zijn kracht zeker niet alleen aan de fraaie instrumentatie op het album, want ook de bijzondere stem van Ryan Karazija voorziet het nieuwe album van Low Roar van onderscheidend vermogen. Ryan Karazija kan prima uit de voeten in de meer ingetogen folksongs op het album, maar zet met zijn opvallende stem ook de complexere songs op het album moeiteloos naar zijn hand.

Het levert een sfeervol album op, dat de herfstavonden van het moment prachtig inkleurt, maar dat ook de behoefte aan muziek die buiten de lijntjes durft te kleuren bevredigt. ross. van Low Roar is een album dat steeds weer wat nieuwe dingen laat horen en dat ook steeds meer aan schoonheid en kracht wint.

Het is een album dat is volgestopt met instrumenten en bijzondere wendingen, maar het is ook een album waarop de songs centraal staan. Het is een album waarop alle instrumentele pracht flink mag blinken, maar Ryan Karazija heeft de songs van zijn band ook vol emotie gestopt. ross. is zoals gezegd mijn eerste kennismaking met Low Roar, maar het smaakt naar veel mee.

Erwin Zijleman

Je kunt ross. hier beluisteren en kopen:

https://lowroarmusic.bandcamp.com/album/ross


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g