A Blemish In The Great Light. Half Moon Run

Half Moon Run slowly crept up on me to become one of my favourite bands of the 10s. The band takes its time to release a new album but when it does it is exactly right it seems.

It may be four years since 'Sun Leads Me On', the album is not forgotten. In fact, the vinyl version regularly has a spin in my home; to the great enjoyment of Mrs. Wo'. as well. The past week it was replaced by A Blemish In The Great Light. Half Moon Run has outdone itself it seems. Undoubtedly I am cursing in church to some writing the following, but the intricate (vocal) melodies remind me of The Beach Boys, so Brian Wilson.

Half Moon Run has worked out so many fine details, found melodies within melodies and stacked them in three and four minute pop songs like it is an extremely easy thing to do. It must be something in the Montreal water I guess. This week I listened to the new Patrick Watson, this spring to the new Jesse Mac Cormack, last year to the latest Arcade Fire. All albums have what A Blemish In The Great Light also has, an abundant pop feel, while doing everything, except taking the easy way out. Of the four, Half Moon Run may sound the most down to earth, there is no mistaking the complexity in its easy sounding songs. Call it the paradox contained within Half Moon Run.

All four members, Devon Portielje, Connor Molander, Dylan Phillips and Isaac Symonds, sing and are multi-instrumentalist, giving the band endless options that are fully used. Languorous piano playing inviting contemplation, heavenly harmonising and, every once in a while, a, piano or guitar, sting to keep the wordly qualities around. Add the quality of the songs and I present you one hell of a pop band.

Promo Photo: Yani Clarke

Being three albums into its career, 'Dark Eyes' was released first in 2012 and 2013, the band has found a level of songwriting that only shows so much promise. The other fact is of course that The Beatles recording career was over in the same time span. Is that a good or a bad thing where the development of the songwriting of Half Moon Run is concerned? We will never know. The other side to that story is the sheer quality and the modest though clear urgency of this album.

With The Beatles one of the major influences of Half Moon Run is mentioned. The Canadians are not as eclectic as the Fab Four could be in their songwriting, but certainly as dedicated as James Mercer of The Shins is to his music. This band does not need to dress up like Englishmen dressing up as Arabs or pirates and can certainly do without any disco or jungle beat effects. Still it is is hopelessly romantic. A mix of melancholy sadness and bright hope for the future moves between the songs bringing the best of The Moody Blues, The Little River Band, The Shins and everything in between these bands together in the sound of this album.

The opening songs of A Blemish In The Great Light are so incredibly good that they leave me reeling. The small changes in 'Flesh And Blood' and especially when in the fourth song, 'Natural Disaster', the beautiful aahs comes in, turning the whole song around, I'm simply floored. It hardly ever comes better than this. In the second half Half Moon Run comes a little bit closer to the world yet remains so good.

Only two weeks to go and the band plays Amsterdam's Paradiso twice. Can it be this good live? It seems hard to believe.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Florist. Emily Alone

Het nieuwe album van Florist is feitelijk een soloalbum van Emily Sprague en het is een wonderschoon album vol emotie.

De New Yorkse band Florist maakte op mij nog geen onuitwisbare indruk, maar dat doet de band wel met haar nieuwe album Emily Alone. Het is feitelijk een soloalbum van frontvrouw Emily Sprague, die na een opeenstapeling van persoonlijk leed naar Los Angeles trok en daar in haar eigen huis dit album in elkaar sleutelde. Het is een album met mooie ingetogen folky songs, waarin een akoestische gitaar en de warme fluisterstem van Emily Sprague centraal staan. De sobere songs zijn op subtiele wijze versierd, wat de songs van Florist voorziet van nog wat extra schoonheid. Het zijn songs vol melancholie, want Emily Sprague heeft nog wel wat leed te verwerken. Het is ook in dit geval een voedingsbodem voor prachtige muziek.

Florist is een band uit Brooklyn, New York, die de afgelopen jaren bescheiden indruk maakte met twee slechts in kleine kring opgepikte albums. In de folksongs op deze albums stond de mooie en zachte stem van frontvrouw Emily Spraque centraal.
 
Deze Emily Spraque kreeg de afgelopen twee jaar te maken met een aantal tegenslagen. Haar moeder overleed en tot overmaat van ramp liep ook haar relatie nog op de klippen. Emily Spraque zag maar één uitweg en dat was haar thuisbasis in Brooklyn ontvluchten. Ze vestigde zich vervolgens in Los Angeles, maar omdat haar medebandleden in New York achterbleven was de toekomst van Florist opeens onzeker.

Onlangs verscheen echter toch een nieuw album van de band, Emily Alone. Het is een goed gekozen titel, want het nieuwe album van Florist is feitelijk een soloalbum van Emily Spraque, die geen mogelijkheid zag om er een bandalbum van te maken. De invloed hiervan op het geluid van Florist is niet eens zo groot en als ik heel eerlijk ben, vind ik het sologeluid van Emily Spraque indrukwekkender dan het bandgeluid van Florist.
 
Emily Alone bevat een dozijn zeer ingetogen songs. In de meeste van deze songs bestaat de instrumentatie uit een akoestische gitaar, terwijl hiernaast hier en daar een al even sober keyboard wordt ingezet. Het uiterst sobere geluid van de instrumentatie wordt vervolgens bijzonder fraai ingekleurd door de prachtige stem van Emily Spraque.
 
De vocalen op Emily Alone zijn fluisterzacht, maar klinken ook warm en ruimtelijk, waardoor het geluid van Florist niet zo kaal klinkt als je op basis van het bovenstaande zult verwachten. De songs die vooral worden ingekleurd met de akoestische gitaar doen wat folky aan, maar zeker wanneer Florist de akoestische klanken voorziet van subtiele accenten, doet de muziek van Emily Spraque ook wel wat denken aan die van leeftijdgenoten als Hand Habits, Frankie Cosmos, Caroline Says, Japanese Breakfast en Soccer Mommy.
 
Emily Spraque brengt nog wat meer variatie aan door een deel van haar teksten niet te zingen maar voor te dragen, wat haar teksten van een bijzondere lading voorziet. Het zijn teksten waarin het persoonlijk leed van de afgelopen twee jaar uiteraard niet onvermeld blijft.
 
Ondanks de melancholie in de teksten en in de ingetogen instrumentatie is Emily Alone een album waarbij het aangenaam wegdromen is en waarop steeds weer wat nieuws te ontdekken is.
 
Emily Spraque heeft het album thuis in Los Angeles opgenomen en tekende niet alleen voor alle instrumenten, maar ook voor de productie. Het is een knappe prestatie, want Emily Alone is een knap album. Het is bovendien een groeiplaat, want bij herhaalde beluistering zijn de intieme en indringende popsongs van de Amerikaanse singer-songwriter steeds indrukwekkender. Het levert een album op dat mee kan met de beste albums van het moment.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar Florist luisteren en het album kopen:

https://florist.bandcamp.com/album/emily-alone


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Ghosteen. Nick Cave and the Bad Seeds

Slowly but surely Nick Cave tries to disappear into his music. Listening to Ghosteen it is a matter of moments before his energy is sucked inside creating a musical black hole where no music can escape from. The only thing left to do is do a Houdini and veer off into a totally different direction. I had thought 'Skeleton Tree' would be the end of the line of this Nick Cave incarnation, but it isn't. Far from even. With Ghosteen Nick Cave has created a new level of himself. Although the album is credited to the Bad Seeds as well, there isn't much for them to do on Ghosteen.

My very first impression was 'what am I listening to'? Is there anything happening on this album'? and thoughts of that kind followed soon. It wasn't until the third listen session things started to change. Having read this is a masterpiece, made me persevere. And was I right to do so (and of course those reviewers I read were)!

My second impression was different. With Ghosteen Cave has created modern church music for the non-religious and perhaps true believers as well. The paradise like scene on the cover is too serene, yet the serenity is not desecrated on the album. The music can be meditated on. When will the first track to be heard on .No's show on Concertzender. Kairos? It must be soon. 'Sun Forest' could be the first choice I'd say.

Readers of this blog know I came late to Nick Cave. One of my dorm friends and still a good friend, had either the first or second solo album and I couldn't listen to it for a second. I can't tell whether I can now, I haven't tried since. It was only 'Push The Sky Away' that brought me on board. The LP is in my home even. With Ghosteen Cave has made another impression on me. Of course this depressing music is not for every day. At the right time, like now at time of writing, being tired from a long day and a minor lack of sleep, it is just right. The songs put me in a contemplative mood, being able to oversee it all.

Nick Cave searched for and found his higher register voice, showing a frailty that has nothing to do with his tough guy, junkie image of old. Having reached his early 60s it is almost like he is trying to make his peace with everything. I read somewhere that Ghosteen will be his last album. I can almost imagine it to be true. If it is, with Ghosteen Nick Cave has created his own 'Blackstar'. The album in which all comes together. Of course Warren Ellis, again, is instrumental in making all the sounds surrounding Cave's voice and piano, it is Nick Cave who makes a lasting impression on me.

So with Ghosteen Nick Cave has created his own cathedral. Gothic like the Medieval churches adorning city centres in many European city. Dark with shards of coloured light from the painted glass. Mystical like these places were intended to be. Religious in its seriousness and contemplation. When he sings "I am beside you, Look for me, I think my friends, Well they gathered here for me, I am within you" in 'Ghosteen Sings', it is as if he already is not amongst us any more.

Whatever the future holds, Ghosteen is an album to cherish. An album worth while to learn every note from, every word and chord. This monument may be one of the most important albums of this decade. Time will tell but I'm convinced for now it is.

Wo.


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Three singles. Maggie Brown

During my summer holiday an email reached me from the singer and songwriter of one of my favourite, albeit far too obscure Dutch bands, Maggie Brown. The message being that from 20 August onwards the band would release three new songs in the coming months. Yes, three new songs by Maggie Brown and that message right after a great holiday. Life could be worse, folks!

I decided not to write on each single but wait for a while and then write on all three. That time has come. Take Time, World On Paper and Commander. I'll own up here. The first time I listened to the new songs the thought "more of the same" did cross my mind, but after I started listening some more, that thought disappeared as snow before the sun. Why?

The answer to that question is so simple. Because Marcel Hulst writes and Maggie Brown plays perfect pop songs. Just listen to how subtle and soft 'Takes Time' starts. Slowly but surely the intro builds itself up to the point where things break and the song can start. Just listen how well balanced the sound is, the sound is so clear and spine tingling. With a song like this Maggie Brown is reaching for Excelsior Record's 90s heroes like Daryll Ann and The Serenes, with one major difference: the pop feel of Maggie Brown lies so much higher. The guitar solo at the end gives Takes Time an edge I kind of like and shows another side of the band.

'World On Paper' is the second song. The acoustic guitar sets the mood first. It is a melancholy song, but then Maggie Brown is a meister at creating a mood like this. Marcel Hulst's voice is put into this world to sing songs like these. The keyboards of Friso Schmid play a lead role. The soft keyboard notes that meander through the whole. The synth solo floors me in its modesty while being spot on. Another highlight is the soft do-do-do-do's giving the song a tremendous pop feel, the kind that blends the 60s with the 90s. The sound of World On Paper also is not of today but one from somewhere in other decades. Do I like this? Yes, I do-do-do-do.

The final song released is Commander, the toughest song of the three, in as far Maggie Brown ever becomes tough of course. Drummer Pascal van Baren and bass player Thomas Dow can be noticed most in Commander. As can the intricate guitar playing of Hulst and Frank Hurkmans. The song sort of soars into my ears. A true Maggie Brown rocker. The band rocks without showing off. The drums may be solid, in the meantime the band weaves intricate vocal melodies over well-worked out arrangements, like I have come to expect. It is easy to create expectations but to fulfil them is a totally other matter, see my first, easy response to the new music. You'll have surmised from the above where I ended up with the new songs.

They were recorded with Martijn Groeneveld, producer of Blaudzun, Kensington and Klangstof. Not the lesser known bands in our country. It is too early to really comment on the producing quality, as I'm listening to MP3s on small speakers. That will have to wait until the new cd/lp comes out, hopefully not too long from now. Noticing the spaciousness of the sound, my guess is working with Groeneveld is a step in the right direction.

I simply can't tell whether there is a market for this kind of music any more. What I do know is that the people I have introduced to Maggie Brown all fell for the band with ease. So there must be. The challenge is how to reach those 40 and 50 ups and get them out of their lazy chairs to go and listen to the band and then buy the records. These three songs all, once again, prove Maggie Brown is a great band, folks. It's time to act.

Wo.

You can buy Maggie Brown's music on its website:

https://www.maggiebrown.nl/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Stranger Songs. Ingrid Michaelson

Geïnspireerd door de Netflix serie Stranger Things levert Ingrid Michaelson een in alle opzichten briljante popplaat af.

De New Yorkse singer-songwriter Ingrid Michaelson was altijd al wel iemand om in de gaten te houden, maar een briljante popplaat als Stranger Songs had ik toch niet achter haar gezocht. Stranger Songs staat vol met buitengewoon lekker in het gehoor liggende popliedjes, maar het zijn ook popliedjes die je maar blijven verbazen en waarvan je alle mysteries wilt ontrafelen. Stranger Things kon me uiteindelijk niet langer dan een paar afleveringen boeien, maar de door de serie geïnspireerde muziek van Ingrid Michaelson wordt me dierbaarder en dierbaarder. Ingrid Michaelson is in Nederland niet heel bekend, maar levert een popplaat op om je vingers bij af te likken. 

Ingrid Michaelson is in de Verenigde Staten een relatief bekende en zeer gerespecteerde muzikant. De in New York geboren en getogen singer-songwriter gaat eigenzinnig te werk en brengt al haar muziek al meer dan 15 jaar in eigen beheer uit.
 
Voor een onafhankelijke muzikant heeft Ingrid Michaelson echter een verrassend groot bereik. Dit heeft ze onder andere verkregen door haar muziek slim aan de man te brengen en er bijvoorbeeld voor te zorgen dat haar songs te horen waren in zeer populaire tv-series als Grey's Anatomy en One Tree Hill.
 
Een tv-serie vormde ook de inspiratie voor het nieuwe album van de New Yorkse muzikant, want Stranger Songs is geinspireerd door de populaire Netflix serie Stranger Things. Het is een serie die sciencefiction, horror en drama combineert en zich afspeelt in de jaren 80. Door de vele verwijzingen naar de cultuur uit de jaren 80 vond ik de Netflix serie een aantal afleveringen aardig, maar uiteindelijk kwam ik er niet doorheen.
 
Het door de serie geïnspireerde album van Ingrid Michaelson bevalt me een stuk beter en hoe vaker ik naar het album luister, hoe meer ik onder de indruk ben van het nieuwe werk van de singer-songwriter uit New York. Ingrid Michaelson heeft in Nederland de afgelopen jaren niet heel veel aandacht gekregen, maar heeft zich in deze jaren ontwikkeld van een zich nog niet heel erg onderscheidende singer-songwriter tot het brein achter een volstrekt briljante popplaat.
 
In tegenstelling tot de tv-serie Stranger Things is Stranger Songs niet geworteld in de jaren 80. Ingrid Michaelson heeft een moderne popplaat gemaakt, waar alle popprinsessen van het moment stikjaloers op zullen zijn. De tegenwoordig in Brooklyn woonachtige muzikant heeft zich slechts losjes laten beïnvloeden door de popmuziek uit de jaren 80, maar is er wel in geslaagd om het mystieke aspect van de Netflix tv-serie te verwerken in haar muziek.
 
Stranger Songs is zoals gezegd een perfecte popplaat, maar het is ook een popplaat vol onverwachte wendingen en dubbele bodems. Incidenteel duikt een vleugje 80s synthpop op, maar het vloeit moeiteloos samen met de popmuziek uit het heden. Stranger Songs is een album dat het oor streelt met popliedjes die je na één keer horen nooit meer gaat vergeten, maar het is ook een album vol popliedjes die je laag voor laag wilt ontdekken en ontrafelen.
 
Ingrid Michaelson deed in het verleden bijna alles zelf, maar trok voor Stranger Songs wel degelijk een blik topproducers open en dat hoor je. Daar moet je van houden, maar voor liefhebbers van groots geproduceerde popmuziek is het smullen van de eerste tot de laatste noot.
 
Op basis van haar verleden zou ik Ingrid Michaelson niet snel geschaard hebben onder de betere indie popprinsessen van het moment, maar met het ijzersterke Stranger Songs dwingt ze haar plekje in de spotlights nadrukkelijk af, naast bijvoorbeeld Lorde, Robyn, Carly Rae Jepsen en de eerder dit jaar opgedoken Sigrid. Hoogste tijd dus om deze bijzondere muzikant ook in Europa eens te ontdekken. Voor mij is Stranger Songs in ieder geval met afstand de beste popplaat die ik dit jaar gehoord heb.

Erwin Zijleman


Luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Zoveel Te Geven. FELIZ

FELIZ debuteerde op dit blog met hun eerste EP. In de herfst van 2019 volgt het eerste nieuwe nummer. De bladeren vallen langzaam van van de bomen en de zacht melancholieke muziek van FELIZ dwarrelt mijn oren in. O zo subtiel, maar direct trefzeker.

Opgebouwd uit een elektrische piano en stevig ronkende synthezisers pulseert Zoveel Te Geven mijn universum binnen. Zoveel synths doen mij automatisch denken aan de 80s, maar daarmee doe ik dit nummer direct te kort. Daarvoor is de pop feel zoveel beter verzorgd. Tegelijkertijd durft FELIZ met de dynamiek binnen het nummer te spelen. De stevige beat die het nummer ook heeft, wordt gerust even weggelaten om de naakte essentie te benadrukken. Als het mij echt aan een ander nummer doet denken, dan is het 'Zoutelande' van Bløf. Beide nummers hebben een intrensiek verlangen in zich. Het een naar wat is (geweest), het ander naar wat kan zijn.

De conclusie kan rustig zijn dat FELIZ veel te geven heeft. Na een alleraardigste EP komt de band terug met een nummer dat zelfverzekerd is zonder arrogant te worden. Zoveel Te Geven treft precies de juiste toon. Vanaf het piano intro, dat op geen enkele manier de elektronica verraadt die vervolgens snel invalt, staat Zoveel Te Geven als een sympatiek, geliefd huis. Precies zoals het huis in de begeleidende video lijkt uit te stralen.

In de tekst kruist Lise Reyners het diep persoonlijke, "ik heb zoveel te geven", met een 'Pastorale' achtige grootsheid, de zon, maan en sterren die zij gaat schenken aan haar geliefde. Het zijn dit soort kleine regels die mij de oren doen spitsen.

Opgenomen door producer Joes Brands, ook drummer van The LVE, omvat dit nummer veel. Het slaat een brug van decennia, zonder het eigene te verliezen. FELIZ lijkt de goede weg ingeslagen met dit nieuwe nummer dat benieuwd maakt naar wat er nog meer in het vat zit.

Wo.


luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

.NoWordsNeedeD, 25-10-2019

https://www.youtube.com/watch?v=f1CNNf9iU9Y


.No

Cool To Who. Walrus

Cool To Who? Well, to me for example. Walrus, a rather uncool bandname for sure, mixes a delightful kind of indie and psychedelic 60s pop rock with the kind of melodies that make my spine tingle in all the right places. Walrus is the equivalent of the soft side of Bettie Serveert after having been ironed over. More sweet than biting and still doing everything right.

Walrus is from Canada, Truro (or Halifax), Nova Scotia to be more exact. Trying to find information on the internet on the band I run into three Walrusses. One progrock band from the late 60s and one from Belgium singing Dutch pop songs. Next to links to the The Beatles song of course.

That last link isn't so far beside the point for this Walrus. (Not knowing the other two bands I can't opine on that account.) The Beatles is a band that I am reminded of often, I notice and especially the 1967 version of the band. Walrus manages to infuse a lot of psychedelic pop and inventive interludes into its music. In my book it is bestowing honour when a band deserves to have the biggest pop band ever mentioned in a review. No, Walrus is not that good, but then which band in this idiom can ever be?

Walrus gives the world an album that mixes alternative pop and rock with deep psychedelic 60s sounds. It does so in the most surprising way when the band manages to mix the best of Bettie Serveert with The Beatles in 'Ballad Of Love (Or Something)'. The two worlds meet and intertwine in a fantastic way.

The album starts in a way though that had me thinking 'do I want to continue listening here?'. Sometimes I don't but then it is an album that is 100% not in my street, so rap, dance or something like that. The rest deserves at a minimum a second chance as it I may be in the wrong frame of mind. Here I just do not like 'Breathe' a lot as it just seems to drag itself along without ever coming to life. The rest that follows all scores on my right side though.

It is the third song, 'Half Smoke', that hybrid of solidness and meandering pop, really kicks off Cool To Who for me. With that soft lingering lick played through the intro and the restart of the song somewhere half way, Walrus starts to make a real impression on me, dragging me further into the album.

Promo photo

The softer side of Walrus comes forward in 'Marcel' where Justin Murphy's voice comes closer to Billy Corgan's, and 'Out For A While'. The soft cadence of the latter song truly mesmerises me as listener. The The Velvet Underground guitar sound of the next song 'Bored To Death' brings the 60s back albeit the harsher, New York City drug addled side of the decade that is. 'Waiting For My Man' kind of rock. "Throw me of a bridge before I start to sing about it" sings Justin Murphy. Too late, lucky for us. With songs like this I would not prefer the bridge to the music, apart for crossing it that is.

It is in 'Anymore', the final song of Cool To Who, that I can't help wondering how well Walrus is familiar with Bettie Serveert's best songs. That leaves me with one remark to make. I could have sworn to be listening to a female singer for almost all of the songs in Cool To Who. Like psych colleagues The Black Angels Walrus had me fooled there.

Wo.

You can listen to and buy Cool To Who here:

https://walrustheband.bandcamp.com/album/cool-to-who-2


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Inferno. Robert Foster

Voormalig voorman van The Go-Betweens eert meer dan ooit tevoren het geweldige werk van deze Australische band en stijgt boven zichzelf uit.

De Australische band The Go-Betweens maakte een bovengemiddeld aantal klassiekers, maar ontbreekt helaas in de meeste muziekcollecties. Robert Forster eerde vorig jaar zijn te vroeg overleden bandgenoot Grant McLennan in een prachtig boek en eert nu het werk van zijn band. Inferno is een lome en zwoele plaat die de sfeer van een snikhete zomer in Berlijn vangt. Het is ook een plaat die vol staat met de zonnige en perfecte, maar ook eigenzinnige popliedjes waarop The Go-Betweens sinds het begin van de jaren 80 het patent hebben. Volkomen terecht overladen met superlatieven in de recensies die tot dusver zijn verschenen.

Robert Forster schreef vorig jaar een werkelijk prachtig en bijzonder ontroerend boek (Grant & I: Inside And Outside The Go-Betweens), waarin hij terugkeek op de muziek die hij gedurende de jaren 80 en in het eerste decennium van de 21e eeuw maakte met de in 2006 overleden Grant McLennan.
 
Robert Forster en Grant McLennan vormden de spil van de Australische band en schreven samen de songs van de band (waardoor ze wel de Australische Lennon en McCartney werden genoemd). De band uit Brisbane maakte uiteindelijk zo’n tien platen, waarvan minstens de helft het predicaat meesterwerk verdient. Het zijn platen die helaas lang niet allemaal zijn te beluisteren via de streaming media diensten, maar het zijn ook platen die in geen enkele collectie mogen ontbreken.
 
Zowel Grant McLennan als Robert Forster maakten in de jaren 90 (een decennium waarin The Go-Betweens niet actief waren) soloplaten. Het zijn soloplaten die in kleine kring werden geprezen, maar die helaas nog minder aandacht trokken dan het werk van hun band. Na het trieste overlijden van Grant McLennan blies Robert Forster zijn solocarrière nieuw leven in, wat in 2008 het indrukwekkende The Evangelist opleverde. Pas in 2015 keerde de Australische muzikant terug met het al even indrukwekkende Songs To Play en een jaar na het zo indrukwekkende boek over zijn jongere jaren met Grant McLennan is Robert Forster terug met een nieuwe plaat, Inferno.
 
De titel van de plaat verwijst naar de verzengende hitte van de zomer in Brisbane, maar toen Robert Forster vorig jaar zomer in Berlijn neerstreek voor het opnemen van zijn nieuwe plaat, werden ook daar tropische temperaturen gemeten. Het is hoorbaar.

Inferno volgt zoals gezegd op een periode waarin Robert Forster terugkeek op de muziek die hij maakte met The Go-Betweens (hij schreef niet alleen een boek, maar stelde ook een fraaie compilatie samen) en ook dat is te horen op Inferno. De nieuwe plaat van Robert Forster bevat een aantal nagenoeg perfecte popliedjes, die niet zouden hebben misstaan op de beste platen van de Australische band, maar de band bevat ook de donkere accenten die we kennen van de vorige soloplaten van Robert Forster. Het is een inmiddels uit duizenden herkenbaar, maar ook nog altijd volkomen uniek geluid.

Inferno klinkt vaak zwoel, loom en broeierig, wat vast te maken zal hebben met de extreme temperaturen in Berlijn afgelopen zomer, maar wat klinken de songs van Robert Forster ook weer urgent. In zijn stem hoor je dat Robert Forster de zestig inmiddels gepasseerd is, maar zijn songs sprankelen nog net zoals die van The Go-Betweens in hun jonge jaren en persoonlijk vind ik zijn zang alleen maar beter geworden.
 
Inferno staat vol met volstrekt tijdloze popliedjes die nadrukkelijk citeren uit de catalogus van The Go-Betweens, maar ik hoor ook altijd wat van Lou Reed in de songs van de Australische muzikant, wat zeker ook te maken heeft met de manier van zingen en met de teksten die prachtige sfeerschetsen bevatten. Het zijn niet alleen tijdloze popliedjes, maar ook popliedjes van een niveau dat maar weinig songwriters halen.

Ik kreeg Inferno van Robert Forster al een paar weken geleden in handen en heb de plaat inmiddels heel vaak beluisterd. Ik was direct onder de indruk van de nieuwe plaat van Robert Forster, maar inmiddels zijn vrijwel alle songs op de plaat me zeer dierbaar. Op Inferno raakt Robert Forster meer dan eens aan het torenhoge niveau van The Go-Betweens en overtreft hij zijn vorige, ook al uitstekende soloplaten. De naam Robert Forster zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar deze plaat moet je echt horen.

Erwin Zijleman

Je kunt Inferno hier beluisteren en kopen:

https://robertforster.bandcamp.com/album/inferno



of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Bowie for Dummies #19

Today we've updated the most extensive post on this blog. You can look it up right here:

https://wonomagazine.blogspot.com/2017/01/bowie-for-dummies.html

The Blissful Joy Of Living. The Sweet Release of Death

To call The Blissful Joy Of Living beautiful would be overdoing things by a long margin. The Sweet Release of Death unleashes a kind of primordial force killing off all sensitivities that I may have left in my slowly ageing ears. What the energy the band calls forward certainly does is making me realise the joy a bit more and that I’m not going to be in search of that sweet release for a while yet, given half the chance.

The Blissful Joy Of Living is an album where there’s no room for any subtleties. Guitars are shredded, shredded louder and then some more for good measure. Whole walls of guitars, like a house totally overgrown by vines, leaving only true space for the singer's voice, like the windows that are cut open in between the vine in order to look out. Somewhere in the background there is a drummer going about his business. In fact it could be a drum machine for all I care. Listening closer, I have a hard time identifying between the two options. In the last song it is even 100%, I'd say. What is a fact, is that drummer Sven Engelsman up to a certain point can do whatever he likes. The guitars played by Martijn Tevel shred away anyway. The bass is another issue as the instrument hovers somewhere in between. Sometimes part of the rhythm, sometimes just laying down some accents which the guitars and drums do not make or finally contributing to the noise some more.

Promo photo

In ‘Sway’ I have no doubts though. This song presents the listener with an extremely effortful piece of drumming. The song is an onslaught to all senses, even those senses having nothing to do with listening. Live this will be music at ear-splitting level. An experience like I had in Amsterdam two years ago with A Place To Bury Strangers. The difference is the singing of singer Alicia Breton Ferrer and the mix of her voice in the whole. Her lyrics can, well almost, always be followed. Melody is beside the point though. This is more performance than singing. Perhaps it is near impossible to find a true melody over the noise. I have a hard time calling the music on The Blissful Joy Of Living songs. Buildings would come closer had the term been appropriate for compositions.

So in short, anyone who “lives” through the first two songs will get to the end. In a minute or 20 all six songs have played themselves out in a blistering storm of music. But pay attention now. You’ll find a surprise in the form of ‘Sick Girl’, a song that almost plays out like a “regular” indierock song.

What keeps hanging in my mind, revolving there over and over, is the impression The Blissful Joy Of Living as an angry album. Yet I truly doubt if it is. There certainly is aggression in the playing in the way the songs/buildings are attacked. This is not the same as anger though. The Sweet Release of Death does not play music from a blind rage. In fact I have the impression the six songs on the album are well thought out. The little light that is allowed into the album in ‘Sick Girl’ and a part of ‘Hey’ show just that. What remains is the sweltering heat of an intense band. The Blissful Joy of Living proves to exactly be the right frame of mind to keep the release found in the band's name at bay for a while longer. Life's too much fun with surprising albums like this.

Wo.

You can listen to and buy The Blissful Joy Of Living here:

https://thesweetreleaseofdeath.bandcamp.com/album/the-blissful-joy-of-living


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Two Margaritas At The Fifty Five. Elizabeth The Second

For years Bongley Dead was the only punk rock band from Italy on these pages. Those days are gone from today onwards. They are joined by Elizabeth The Second from Padua. With Two Margaritas At The Fifty Five the band throws it first mini album into the world. An album filled with light sounding punkrock and 60s garage rock anthems.

Elizabeth The Second, not to be confused with the long reigning queen bent on breaking all reigning records there are to break, is a rock trio from Padua. Ben Moro sings and plays guitar, Michele Venturini plays bass and Luca Gallato drums. Only around for a little over a year, the band has obviously found its pace. Ben and Michele are old friends who played together before. After meeting Luca the threesome blended into this force, that does not hide its influences and jumps from them to create its own music. Names referenced are The Strokes, Arctic Monkeys, The Libertines, The Stone Roses. There are more you’ll find when you start listening. Anyone dropping these names deserves at least one chance and when that level is, at a minimum, met, more in-depth listening becomes an option.

I will not go as far as stating than Two Margaritas At The Fifty Five clocks in on the level of these bands’ first records. All The Strokes came up with after their 7^th song on ‘Is This It’ though? , easily. That is what Elizabeth The Second does well, it captures energy and balls it into an energized song, while singing Moro sounds like he will soon be bleeding parts of his larynx for us.

‘No One Cares’ is the first song and single. A few things are noticeable straight away. The bass and drums fill up most of the sound. The guitar opens the song and the album. The sound higher than I would have expected. When it drops away for the first verse it is clear that this song is about tightness and not about playing as much as possible. There is a hint of The Living End in the music and chord progression. It is the dynamics that make up the backbone of the song. So where the music is fairly elementary, the magic is kept for the vocal melody that is allowed to swirl around the music. Together they make for an excellent first single to the album. Punkrock meets pop with a hint of rockabilly.

Photo: Filippo Galvanelli

That high and deep sound of the rhythm guitar is a signature sound for Elizabeth The Second. An overdubbed lead guitar in ‘Mickey’ with a nice effect on it a frolic they allow themselves it almost seems. The band is good enough when keeping things basic. Here the warbly sound is nothing but a nice extra. The tougher solo later on is of the solid and necessary kind.

The playful ‘Yesterday I Was 20’ is the third song that convinces me I am listening to a good album. Mission succeeded it seems. Again the band mixes punk, with dynamics and adds some psychedelic twists in the interlude. The result is a hybrid song that has two faces, the switch back to the punkrock part is not as subtle as good have been but forgivable.

The two final songs keep up the mood in the right way and make sure that my feeling about Two Margaritas At The Fifty Five remains fully in tact. In fact the reggae rhythm of ‘Gimme One Euro’ provides the album with a nice change in listening, adding to the fun.

Italy has another fine band on my list (and don’t forget to check out Bongley Dead if you haven’t before!).

Wo.

You can listen to and buy Two Margaritas At The Fifty Five here:

https://elizabeththesecond.bandcamp.com/releases


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

If You're Not Afraid, I'm Not Afraid. Queens of Jeans

Bij eerste beluistering was ik verkocht, maar If You're Not Afraid, I'm Not Afraid van de Amerikaanse band Queen Of Jeans wordt alleen maar mooier. 

Er zijn momenteel talloze bands die teren op de muzikale erfenis van de shoegaze en dreampop. Ook Queen Of Jeans is niet vies van invloeden uit deze genres, maar de Amerikaanse band verwerkt ze wel in een geheel eigen geluid. Het is een geluid dat nadrukkelijk put uit de muziek die in de jaren 90 werd gemaakt, maar invloeden uit de jaren 60 vinden net zo makkelijk hun weg in de muziek van de band. Het levert een prachtig geluid op waarin diepe bassen worden gecombineerd met fraai en veelkleurig gitaarwerk. Het past prachtig bij de geweldige zang op het album en het is deze zang die het album nog wat verder boven het maaiveld uit tilt. Het is een van de obscure parels van deze week, maar wat is het een mooie.

If You're Not Afraid, I'm Not Afraid is mijn eerste kennismaking met de muziek van de uit Philadelphia, Pennsylvania, afkomstige band Queen Of Jeans.

De band, die momenteel bestaat uit twee vrouwen en één man, of volgens hun bandcamp pagina uit “2 gay vegans + 1 beautiful boy omnivore from south Philly”, debuteerde vorig jaar heel aardig, maar zet nu een flinke stap op haar tweede album. Queen Of Jeans maakt op If You're Not Afraid, I'm Not Afraid muziek die herinnert aan het verleden, maar die ook eigentijds klinkt.

Vooral door de stevig aangezette vocalen en koortjes is de muziek van de Amerikaanse band aan de ene kant voorzien van een 60s geluid dat herinnert aan de hoogtijdagen van de Phil Spector girlpop, maar Queen Of Jeans heeft zich ook stevig laten beïnvloeden door 60s psychedelica. De band heeft haar inspiratie zeker niet alleen in de jaren 60 gevonden, want uit de jaren 90 klinken flink wat invloeden uit de indie-rock en uit de dreampop en met name shoegaze door.

Het levert een sound op die me uitstekend bevalt. If You're Not Afraid, I'm Not Afraid combineert diepe bassen en ruimtelijke gitaarlijnen met mooie helderde vrouwenvocalen. Het zijn de vooral deze vocalen die mijn enthousiasme voor het nieuwe album van Queen Of Jeans in eerste instantie aanwakkerden. Het zijn vocalen die de songs van de band uit Philadelphia een flink stuk omhoog tillen, zeker wanneer de zoete klanken worden gebundeld in bloedmooie koortjes. Het past allemaal prachtig bij de instrumentatie die gruizige gitaarlijnen combineert met prachtige ruimtelijk gitaarloopjes.

Het geluid van de band klinkt vertrouwd in de oren, maar toch doet de muziek van Queen Of Jeans me niet direct aan die van een andere band denken, of het moet een vage herinnering aan de helaas nooit doorgebroken band Crowsdell zijn

If You're Not Afraid, I'm Not Afraid streelt steeds weer het oor met honingzoete melodieën, schitterend gitaarwerk en fraaie vocalen. Direct bij eerste beluistering was ik verkocht, maar de songs van de Amerikaanse band worden bij herhaalde beluistering zeker niet minder. Integendeel.

Het knappe van dit album is dat iedere keer wanneer je denkt dat je het in een hokje hebt geduwd het weer een net wat andere kant opschiet. Queen Of Jeans kan uit de voeten met gruizige shoegaze, maar kan ook meedogenloos verleiden met honingzoete pop. De band onderscheidt zich daarom bijzonder makkelijk van al die bands die de afgelopen jaren de muzikale erfenis van de shoegaze of de dreampop hebben omarmd.

De band, die ook in tekstueel opzicht wat te melden heeft en geen blad voor de mond neemt, verdient een groot compliment voor het prachtige geluid op haar nieuwe album, wat ongetwijfeld deels de verdienste is van producer Will Yip. De bassen knallen uit de speakers, maar ook de subtiele gitaarlijnen en zangpartijen krijgen alle ruimte die ze nodig hebben en klinken alsof ze op 1 meter afstand van je worden ingespeeld. Heel veel aandacht is er in Nederland nog niet voor dit nieuwe album van Queen Of Jeans, maar If You're Not Afraid, I'm Not Afraid is een ware parel.

Erwin Zijleman

Je kunt If You're Not Afraid, I'm Not Afraid hier beluisteren en kopen:

https://queenofjeans.bandcamp.com/album/if-youre-not-afraid-im-not-afraid


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

The Question. Anna Tivel

Het vorige album van Anna Tivel eindigde hoog in mijn jaarlijstje en haar nieuwe album is nog mooier en indrukwekkender.

Ik had nog nooit van Anna Tivel gehoord toen ik nog geen twee jaar geleden haar album Small Believer in handen kreeg, maar een paar maanden later stond het album hoog in mijn jaarlijstje. Het heeft de lat hoog gelegd voor opvolger The Question, maar het nieuwe album van Anna Tivel is nog een stuk beter dan zijn voorganger. De instrumentatie en productie zijn nog wat subtieler en spannender, maar vooral de zang van Anna Tivel maakt nog meer indruk. Anna Tivel voorziet haar songs van lading en emotie en betovert met songs die dieper graven en dieper raken. Bijzonder album van een bijzondere singer-songwriter.

Anna Tivel maakte wat mij betreft een van de allermooiste albums van 2017. Small Believer haalde uiteindelijk de zesde plek in mijn jaarlijstje over het betreffende jaar, maar is me inmiddels nog flink wat dierbaarder geworden dan aan het eind van december 2017.
 
Small Believer kreeg ik bij toeval in handen en was mijn eerste kennismaking met de muziek van de singer-songwriter uit Portland, Oregon. Inmiddels ken ik ook haar eerste twee soloalbums en het album dat Anna Tivel maakte als Anna And The Underbelly en durf ik wel te beweren dat ik fan ben van Anna Tivel.
 
Ik keek dan ook erg uit naar haar nieuwe album en dat verscheen deze week. The Question is de opvolger van het in kleine kring terecht bewierookte, maar in brede kring helaas genegeerde Small Believer en heeft alles wat het vorige album van Anna Tivel zo mooi maakte en meer.

Ook op The Question kiest Anna Tivel voor een zeer smaakvolle maar betrekkelijk sobere en zachte instrumentatie. Piano en akoestische gitaar vormen de basis van het geluid op The Question, maar het is een basis die subtiel maar rijkelijk wordt versierd met een avontuurlijk spelende ritmesectie en fraaie accenten van onder andere gitaren, strijkers en elektronica. Het is een geluid dat absoluut het best tot zijn recht komt wanneer je het album met de koptelefoon beluistert en alle details de aandacht kan geven die ze verdienen.
 
Het geluid op het nieuwe album van Anna Tivel klinkt net wat rijker en spannender dan op het vorige album, maar het is nog altijd een geluid dat volledig in dienst staat van de zang van Anna Tivel. De singer-songwriter uit Portland, Oregon, zingt fluisterzacht, maar toch dringt haar stem zich nadrukkelijk op. Anna Tivel zingt op bijzonder expressieve en emotievolle wijze en daar zal niet iedereen van houden. Zelf vind ik het prachtig.
 
De bijzondere zang van Anna Tivel brengt haar songs tot leven en zorgt voor songs die dieper graven dan die van de meeste van haar soortgenoten. De songs op The Question zijn, nog meer dan de songs op het vorige album, voorzien van een bijzondere lading, waardoor je onmiddellijk het idee hebt dat je naar iets bijzonders aan het luisteren bent. Het is iets bijzonders dat vervolgens alleen maar mooier en intenser wordt.

De fraaie instrumentatie op The Question geeft bij iedere beluistering weer nieuwe geheimen prijs, terwijl de bijzondere zang je steeds verder meesleurt in de wereld van Anna Tivel. De fraaie productie van multi-instrumentalist en producer Shane Leonard dwingt respect af, maar het is Anna Tivel die op The Question zorgt voor het kippenvel.
 
Net als bij beluistering van haar vorige albums heb ik ook dit keer associaties met de muziek van onder andere Edie Brickell, Suzanne Vega, Laura Veirs en Sophie Zelmani, maar de muziek van Anna Tivel is steviger verankerd in de Amerikaanse rootsmuziek en raakt bovendien aan de Amerikaanse folk en Laurel Canyon singer-songwriter muziek uit de jaren 60 en 70.
 
Wereldberoemd gaat Anna Tivel vast niet worden met haar prachtig ingekleurde en emotievol gezongen songs, maar liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en vrouwelijke singer-songwriters in het bijzonder moeten zeker eens luisteren. Grote kans dat The Question niet zal tegenvallen, maar diepe, diepe indruk zal maken.

Erwin Zijleman

Je kunt The Question hier beluisteren en kopen:

https://annativel.bandcamp.com/


of luister naar onze Spotify Playlist en ontdek waar we over schrijven:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

  

.NoWordsNeedeD, 17-10-2019

 

https://www.youtube.com/watch?v=CgPPaYc2PY4

.No