Love & Revelation. Over The Rhine

Het was een paar jaar stil rond Over The Rhine, maar gelukkig is de Amerikaanse band terug met een plaat die het hoge niveau van de vorige platen vasthoudt.

Ik ontdekte Over The Rhine aan het begin van het millennium, toen de band al een paar prima platen op haar naam had staan, maar haar mooiste platen nog moest maken. Sindsdien verkeert de band in absolute topvorm, wat heeft geresulteerd in een indrukwekkend stapeltje prachtplaten. De afgelopen jaren was het helaas wat stil rond Over The Rhine, maar met Love & Revelation is de band rond Karin Bergquist en Linford Detweiler gelukkig terug. Veel veranderd is er niet. Over The Rhine staat nog altijd garant voor een bijzonder mooi geluid, emotievolle vocalen en songs die ergens over gaan. Het levert wederom een topplaat op.

Karin Bergquist en Linford Detweiler vormen al sinds 1989 de basis van de band Over The Rhine en vieren dit jaar dus de dertigste verjaardag van hun band.
 
De band uit Cincinnati, Ohio, debuteerde in 1991, maar zelf ontdekte ik Over The Rhine pas tien jaar later, toen in 2001 Films For Radio verscheen. Ik was direct onder de indruk van deze plaat, maar alle platen die ik sindsdien van de band heb gehoord zijn veel beter. Over The Rhine leverde in 2003 haar voorlopige meesterwerk Ohio af, maar alle platen die hierna zijn verschenen doen niet veel onder voor deze plaat.
 
De afgelopen jaren zijn de liefhebbers van Over The Rhine niet erg verwend. In 2013 verscheen het prachtige Meet Me At The Edge Of The World, een jaar later gevolgd door het voor een kerstplaat erg goede Blood Oranges In The Snow. Sindsdien was het helaas stil rond de band uit Cincinatti, maar deze week keerde Over The Rhine gelukkig terug met Love & Revelation.
 
Voor een ieder die de andere platen van Over The Rhine kent, is ook Love & Revelation direct weer een feest van herkenning. Karin Bergquist en Linford Detweiler vertellen al hun hele leven persoonlijke verhalen op de albums van Over The Rhine en doen dat ook dit keer. Waar op de vorige platen vaak het leven op het Amerikaanse platteland centraal stond, staat Love & Revelation voor een deel in het teken van liefde, verlies en rouw.
 
De songs gaan deels over persoonlijk verlies, maar focussen zich minstens net zo vaak op het verlies van het Amerika dat Karin Bergquist en Linford Detweiler dierbaar is en dat ten onder dreigt te gaan aan populisme en verdeeldheid. Gelukkig is de liefde er ook nog en is Love & Revelation een album vol melancholie, maar zeker geen aardedonker album geworden.

In muzikaal opzicht is er niet zo heel veel veranderd. Over The Rhine kiest nog steeds voor een stemmig maar ook warm en vol geluid, waarin een akoestische basis de fundering vormt voor de krachtige vocalen van Karin Bergquist. Denk aan 10,000 Maniacs, The Innocence Mission en Cowboy Junkies, maar Over The Rhine heeft ook een duidelijk eigen geluid.
 
Hier en daar zwellen de strijkers flink aan, hier en daar is er een onverwacht uitstapje, maar ook op Love & Revelation domineren mooie, warme klanken en een productie die recht doet aan deze klanken. Het zijn klanken, met een hoofdrol voor prachtige pianoklanken en een arsenaal aan snareninstrumenten, waaronder geweldige pedal steel klanken, die perfect passen bij de mooie stem van Karin Bergquist, die de afgelopen decennia alleen maar mooier is gaan zingen en nog wat meer emotie en doorleving aan haar stem heeft toegevoegd.
 
De instrumentatie is zo mooi dat ik topmuzikanten vermoedde en die zijn inderdaad aangeschoven in de persoon van topkrachten als drummer Jay Bellerose en pedal steel wizard Greg Leisz.
 
Of Over The Rhine veel nieuwe zieltjes gaat winnen met deze plaat durf ik te betwijfelen, maar voor de fans van het eerste of tweede uur is ook dit weer een plaat om te koesteren. Voor een band die inmiddels dertig jaar bestaat en nog nauwelijks een steek heeft laten vallen is dat een prestatie van formaat. Een diepe buiging is op zijn plaats.

Erwin Zijleman


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

We Get By. Mavis Staples

Mavis Staples wordt deze zomer 80, maar laat op haar nieuwe album horen dat ze nog altijd met de allerbesten mee kan.

Mavis Staples heeft er de afgelopen jaren zin in en verrijkt haar toch al zo indrukwekkende oeuvre met een aantal geweldige albums. Ook het met producer Ben Harper gemaakte We Get By is er weer een. Ben Harper heeft We Get By voorzien van een betrekkelijk sober en rauw geluid vol fantastisch gitaarwerk, waarna Mavis Staples het af mag maken met vocaal vuurwerk. Dat gaat haar uiteraard niet zo makkelijk meer af als in haar jonge jaren, maar door goed te doseren en met wat vocale ondersteuning, staat de soulzangeres op leeftijd toch weer garant voor kippenvel. Er verschijnen momenteel flink wat soul albums, maar deze moeten allemaal buigen voor We Get By van Mavis Staples.

Mavis Staples hoopt deze zomer haar tachtigste verjaardag te vieren en heeft inmiddels een lang muzikaal leven achter zich.

Ze groeide op in een muzikale familie en sloot al op jonge leeftijd aan bij de band die haar vader en moeder hadden geformeerd. Met The Staple Singers maakte Mavis Staples een ontzagwekkend aantal albums en ook het solowerk van de in Chicago geboren zangeres is inmiddels flink uitgedijd.
 
Mavis debuteerde in 1969 met een titelloos album en heeft inmiddels meer dan 15 albums op haar naam staan. De Amerikaanse zangeres is inmiddels flink op leeftijd, maar verkeert de afgelopen jaren in een uitstekende vorm, wat een aantal uitstekende albums heeft opgeleverd.
 
Dat was deels de verdienste van de producers die Mavis Staples wist te strikken, want zowel Ry Cooder als Jeff Tweedy, die zelfs drie albums met haar maakte, inspireerden de legendarische soul- en gospelzangeres tot grootse daden. Voor haar nieuwe album wist Mavis Staples niemand minder dan Ben Harper te strikken en ook dit blijkt een uitstekende keuze.
 
Ben Harper schreef mee aan een aantal songs op We Get By en zingt mee in een van de songs, maar uiteraard zet hij Mavis Staples in de spotlights. Dat de jaren beginnen te tellen voor Mavis Staples beginnen te tellen hoor je in haar zang. De krachtige uithalen uit het verleden zijn grotendeels verdwenen en Mavis Staples doseert haar vocalen tegenwoordig op zorgvuldige wijze.
 
Persoonlijk vind ik de zang van de soul en gospel legende alleen maar mooier geworden. Na alle jonge soulzangeressen van het moment, die vrijwel uitsluitend voluit zingen, is de gedoseerde en doorleefde zang van Mavis Staples een verademing. De bijna 80 jaar oude zangeres heeft nog altijd meer soul en gospel in haar kleine teen dan de meeste popprinsessen in hun hele lijf en ze weet haar tenen ook nog makkelijk te bereiken.
 
Het levert een album vol prachtig doorleefde zang op, maar de zang van Mavis Staples is zeker niet het enige sterke wapen van We Get By. Ben Harper laat Mavis Staples begeleiden door een relatief klein aantal muzikanten, maar het zijn wel geweldige muzikanten.
 
We Get By valt op door een betrekkelijk sober en opvallend rauw geluid, waarin met name de gitarist mag schitteren met veelkleurig en bijzonder trefzeker gitaarwerk. Het is een rauw geluid dat de soul en gospel en enkele omliggende genres verkent en het is een geluid dat volledig in dienst staat van de zang van Mavis Staples, die zich overigens ook prachtig laat begeleiden door een aantal achtergrondzangers en -zangeressen.
 
De Amerikaanse zangeres vult alle ruimte niet volledig op, wat We Get By een mooi open geluid geeft. Het levert een soulplaat op van een niveau dat maar weinig soulzangeressen van het moment gegeven is. Jeff Tweedy deed mooie dingen met Mavis Staples, maar ook de samenwerking met Ben Harper levert een geweldig album op en het is een samenwerking die naar veel meer smaakt. Mavis Staples is absoluut een levende legende binnen de soul en gospel, maar met We Get By doet ze nog steeds met de allerbesten mee, wat op zijn minst een prestatie van formaat is.

Erwin Zijleman

Je kunt We Get By hier kopen:

https://mavisstaples.bandcamp.com/album/we-get-by


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Songs Of The Saxophones. The Saxophones

Amerikaans tweetal maakt bijna verstilde muziek vol wonderschone details en verwarmt op bijzondere wijze de avond.

Songs Of The Saxophones van het Amerikaanse tweetal The Saxophones lag al maanden op de stapel, maar steeds weerhielden de wat oubollige cover en de verwijzing naar een nogal dominant en uitbundig instrument me ervan om naar de plaat te luisteren. Toen ik dit eenmaal had gedaan werd ik snel betoverd en beneveld door de uiterst ingetogen, maar bijzonder fraai ingekleurde songs van het Amerikaanse tweetal, dat met haar debuut aansluiting vindt bij prachtalbums van bands als Sparklehorse, Spain en Tindersticks. Een prachtplaat voor de kleine uurtjes, maar ook een plaat om met flink volume te beluisteren, want dan pas komt alle schoonheid aan de oppervlakte.

Ik worstel mezelf op het moment door de enorme stapel met albums die zijn blijven liggen de afgelopen maanden, waarbij ik af en toe word geholpen door tips van lezers van deze BLOG. Een van deze lezers wees me op Songs Of The Saxophones van het Amerikaanse duo The Saxophones.
 
Het is een plaat die ik al een tijd had liggen, maar ik werd door twee dingen op het verkeerde been gezet. Allereerst is er de naam van het Amerikaanse tweetal. Hoewel er muzikanten zijn die de saxofoon fraai hebben weten te integreren in hun geluid (Roxy Music, zo af en toe Bowie, Prince en natuurlijk Springsteen’s E-Street Band) is het zeker niet mijn favoriete instrument, waardoor ik wat aarzelde over het uit de verpakking halen van de cd van The Saxophones. Hiernaast is er de cover van de plaat, die wat oubollig overkomt en doet denken aan rijk georkestreerde platen uit de jaren 50 of eerder; ook geen muziek die ik onder mijn favorieten schaar.
 
Dankzij de tip van een lezer van deze BLOG ben ik toch gaan luisteren naar het debuut van The Saxophones en kwam ik er al snel achter dat de muziek van The Saxophones verre van rijk georkestreerd is en dat de rol van de saxofoon bovendien niet al te groot is.
 
The Saxophones is zoals gezegd een tweetal, en een echtpaar, uit Oakland, California, en bestaat Alison Alderlice die drumt en zingt en Alexi Erenkov, die zingt en hiernaast de synthesizer, gitaar, fluit en, precies, de saxofoon bespeelt.
 
Op Songs Of The Saxophones maakt het tweetal muziek, waarop vooral gitaar en de stem van Alexi Erenkov zijn te horen. Het is uiterst ingetogen muziek die bij mij associaties oproept met de muziek van bands als Sparklehorse, Spain en Tindersticks, dat laatste vooral omdat de stem van Alexi Erenkov me wel wat doet denken aan die van Stuart Staples.
 
Mooie gitaarlijnen en de stem vormen de basis van de songs van The Saxophones, maar het zijn songs die op uiterst subtiele wijze zijn ingekleurd met de andere instrumenten die hierboven worden genoemd, waarbij de saxofoon wordt ingezet voor subtiele klanken.
 
The Saxophones maken muziek die het goed doet op koude en donkere winteravonden, maar het is ook muziek die mooier en interessanter wordt wanneer je het volume wat opvoert of de muziek van het Amerikaanse tweetal met de koptelefoon beluistert.
 
Bij aandachtige beluistering hoor je pas hoe goed de songs en de instrumentatie van het tweetal in elkaar steken en hoor je hoe The Saxophones aan de haal gaan met invloeden uit de klassieke muziek, de jazz en de chamber pop. The Saxophones maken hiernaast muziek die garant staat voor mooie, vaak wat donker getinte beelden, waardoor David Lynch voor het maken van een soundtrack bij een volgende film best een beroep kan doen op het Californische tweetal.
 
Songs Of The Saxophones is een uiterst subtiele plaat en hierdoor een plaat die zich niet heel nadrukkelijk en ook niet onmiddellijk opdringt, maar neem de tijd voor de muziek van The Saxophones en het debuut van het tweetal wordt mooier en mooier.

Erwin Zijleman

Je kunt Songs Of The Saxophones hier kopen:

https://thesaxophones.bandcamp.com/album/songs-of-the-saxophones


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Here If You Listen. David Crosby

David Crosby is begonnen aan een nieuwe jeugd en levert zijn vierde meer dan uitstekende soloplaat op rij in nog geen vijf jaar tijd af. 

Ondanks mijn diepe bewondering voor de drie voorgangers ontsnapte Here If You Listen aan mijn aandacht. Het zal aan de spuuglelijke hoes hebben gelegen, maar in muzikaal opzicht is ook de nieuwe plaat van de inmiddels 77 jaar oude Amerikaanse legende weer dik in orde. Bijgestaan door een virtuoze jazzmuzikant en twee topzangeressen borduurt David Crosby voort op zijn roemruchte verleden, maar slaat hij ook nieuwe wegen in. Here If You Listen voelt daarom als een warm bad, maar het is ook een spannende plaat die de fantasie prikkelt. Een diepe buiging is op zijn plaats.

David Crosby was nooit zo productief wanneer het ging om het maken van soloplaten, maar de afgelopen jaren is zijn productie op dit terrein bijna ongekend.
 
De afgelopen jaren was ik behoorlijk onder de indruk van Croz (2014), Lighthouse (2016) en Sky Trails (2017), maar vreemd genoeg is de release van Here If You Listen aan mijn aandacht ontsnapt.

De vierde soloplaat van David Crosby in iets meer dan vier jaar tijd is gestoken in een eenvoudige en wat mij betreft lelijke hoes, waarop ook de namen van Michael League, Michelle Willis en Becca Stevens prijken. De drie staan inmiddels bekend als The Lighthouse band en waren nadrukkelijk van de partij op de gelijknamige soloplaat van David Crosby uit 2016.
 
De Amerikaanse muzikant, die naast Crosby, Stills, Nash & Young ook The Byrds op zijn CV heeft staan, vierde afgelopen zomer zijn 77e verjaardag, maar is in muzikaal opzicht begonnen aan zijn tweede (of misschien wel derde jeugd). Hij heeft de namen van zijn medemuzikanten niet voor niets op de hoes van zijn nieuwe plaat gezet, want Here If You Listen klinkt nog meer als een bandplaat dan zijn voorgangers.
 
De stembanden van David Crosby zijn niet meer zo krachtig als in zijn gloriejaren, maar dit wordt bijzonder fraai gemaskeerd door de mooie stemmen van Becca Stevens (van wie ik pas nog een prachtplaat heb ontdekt) en Michelle Willis, die de gaten die David Crosby laat vallen fraai opvullen. Overigens heb ik geen enkele moeite met de soms wat kwetsbaarder klinkende vocalen van David Crosby, die weliswaar aan kracht hebben ingeboet, maar aan emotie, doorleving en zeggingskracht hebben gewonnen.
 
Net als zijn vorige platen laat ook Here If You Listen echo’s horen uit het roemruchte verleden van David Crosby. Hier en daar herinnert de plaat aan de gloriedagen van Crosby, Stills & Nash (en een tijdje Young), maar ook zijn solo meesterwerk If I Could Only Remember My Name uit 1971 heeft zijn sporen nagelaten op Here If You Listen.
 
De nieuwe plaat van David Crosby klinkt, net als zijn voorgangers, ook jazzier dan we van de Amerikaanse muzikant gewend waren, wat ongetwijfeld de verdienste is van Michael League, die ook de avontuurlijke jazzband Snarky Puppy aanvoert. In de meest jazzy momenten klinkt Here If You Listen als een plaat die Steely Dan gemaakt zou kunnen hebben wanneer het twee topzangeressen zou hebben ingehuurd, maar de plaat graaft ook dieper in de folk zoals deze aan het eind van de jaren 60 in de canyons rond Los Angeles werd gemaakt; een plek waar David Crosby ooit met Joni Mitchell het liefdesgeluk zocht.
 
Here If You Listen is een plaat die bijzonder aangenaam klinkt en die de gevoelstemperatuur op een donkere avond onmiddellijk een aantal graden laat stijgen. Het is een plaat die één van de grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek heeft gemaakt met een aantal topmuzikanten en dat hoor je. Het is echter ook een plaat die nergens voor de makkelijkste weg kiest. David Crosby en zijn uitstekende medemuzikanten citeren hier en daar uit het rijke oeuvre van de Amerikaan (en een enkele keer letterlijk), maar zoeken ook nadrukkelijk het avontuur, wat van Here If You Listen ook een sprankelende plaat maakt, die je nieuwsgierig maakt naar alles dat gaat komen. David Crosby kwakkelde de laatste decennia wat, maar dit is voltreffer nummer vier in nog geen vijf jaar tijd. Een prestatie van formaat.

Erwin Zijleman


Listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

This Is Not The End. Spielbergs

De Noorse band Spielbergs imponeert met een enorme bak herrie, maar ook met tijdloze rocksongs vol invloeden en een goed gevoel voor melodie. 

Het aantal echt goede gitaarplaten was vorig jaar op de vingers van één hand te tellen, zeker wanneer ik me beperkte tot de jonge honden. 2019 begon prachtig met het debuut van de Noorse band Spielbergs, die ontzagwekkend hoge gitaarmuren opbouwt en haar muziek af en toe volledig laat ontsporen, maar ook verrast met een bonte mix aan invloeden uit een aantal decennia rockmuziek. Spielbergs komt op de proppen met een aantal songs die de zon laten schijnen, maar maakt ook apocalyptische muziek waarin het einde van de wereld nabij is. Soms is het net wat te veel, maar meestal zijn de songs van de Noorse band uitermate trefzeker. Een bijzonder veelbelovend debuut.

In een week waarin Guided by Voices met de zoveelste geweldige gitaarplaat op de proppen kwam, hoop je op een stel jonge honden dat op zijn minst in de voetsporen treedt van de oude meesters.

Die jonge honden zijn helaas schaars op het moment, maar debuut van Spielbergs komt aardig in de buurt.
 
Spielbergs is een band uit Noorwegen en direct in de openingstrack laten de Noorse jonge honden horen dat ze een prima rocksong kunnen schrijven.
 
De band uit Oslo werd tot dusver vooral in het hokje punk geduwd, maar dat is slechts een van de vele invloeden die op This Is Not The End is te horen. Hier en daar hoor ik zoals gezegd een vleugje punk, maar invloeden uit de indierock en de noiserock zijn veel dominanter aanwezig. De rockmuziek uit de jaren 90 heeft flink wat invloed gehad op het debuut van de Noorse band, maar Spielbergs heeft ook goed geluisterd naar de metaalmakers uit het heden en haalt uit de jaren 70 niet alleen een vleugje punk en post-punk, maar ook wat invloeden uit de melodieuze hardrock.
 
De songs op This Is Not The End zijn vaak rauw en meedogenloos en groots en meeslepend, maar Spielbergs verliest de melodieën nergens uit het oog, waardoor de hier en daar torenhoge gitaarmuren niet op zichzelf staan, maar altijd weer terugkeren naar de rocksong met een kop en een staart. Voor liefhebbers van melodieuze rocksongs is het af en toe ook wel even doorbuiten, want de band uit Oslo pakt af en toe uit met gitaarmuren die tot in de hemel lijken te reiken.
 
Noorse popmuziek is, zeker in de wintermaanden, over het algemeen aardedonker, maar Spielbergs verrast met flink wat rocksongs die de zon laten schijnen. Zeker wanneer de ritmesectie loodzwaar maar superstrak speelt en hier en daar mitrailleursalvo’s afvuurt, de gitaren alle kanten op mogen schieten en ook nadrukkelijk mogen ontsporen en de Noren overtuigen met geweldige melodieën en refreinen, is het genieten van muziek die zich prima laat omschrijven als tijdloos.
 
Spielbergs laat de zon echter niet de hele tijd schijnen en kiest ook voor een aantal songs die donkerder en veel steviger of juist experimenteler zijn. Daar moet je van houden, maar omdat de band uit Oslo ook in de zware of lastiger te doorgronden songs gas terugneemt hou ik het moeiteloos vol, zeker wanneer de Noren de angstaanjagend hoge gitaarmuren tijdelijk verruilen voor een heerlijk melodieuze gitaarsolo.
 
In een aantal songs flirt Spielbergs ook nog wat met de grunge, waarmee het palet dat men binnen de rockmuziek bestrijkt nog wat breder wordt. Het wordt nog wat breder wanneer op de tweede helft van de plaat ook de archieven van de post-rock worden verkend en de muziek van Noren opeens avontuurlijker en mysterieuzer wordt.
 
2018 bracht een aantal geweldige gitaarplaten, maar ik moest ook steeds concluderen dat de spoeling wel erg dun was. In 2019 is  er met het debuut van Spielbergs een gitaarplaat die er mag zijn.

Erwin Zijleman

Je kunt This Is Not The End hier kopen:

https://bythetimeitgetsdark.bandcamp.com/album/this-is-not-the-end


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Salt. Angie McMahon

There's no need to beat around the bush here. Angie McMahon fits in the Barnett - Cloher category. Alternative songs with a guitar, somewhat misty singing, from Australia and instant pleasing not on the top of her list.

This is also where some comparisons stop. Angie McMahon to me seems like she is an old soul, the picture on the cover from somewhere in the past. Also she is not afraid to present herself as one girl, one electric guitar. The band, that is also present on Salt, seems to come as an afterthought in some of the songs. Great dynamics, like in 'Soon', is the result. The effect of the band joining in is tremendous and tremendously good. One of the reasons that I have endeared myself to Salt quite easily.

It does not come as a surprise that McMahon is from Australia, just like it isn't she's from Melbourne. Somehow this kind of music for women comes with the water. With Salt she presents herself to the world with her first full length album, having released a string of singles over the past year. Before going solo she played in a band called The Fabric. Now her mid 20s, she seems to truly have found her own voice.

In her singing there are hints of The Pretenders' Chrissie Hynde, in her music also hints at Angel Olson. When all that is said and done though, the strength of Angie McMahon comes forward. While progressing through her album it becomes clear each and every time that a strong singer and musician is going about her way

What strikes me perhaps most is the originality of Angie McMahon's music. It is extremely direct in its effect. She does not hide behind anything it seems. She doesn't do niceties in the form of a prefect diction or working with sandpaper to get it rid of any rough edges in her music. What I hear is what I get and it impresses me often. This is Angie McMahon in her bare, musical essence. The open look on the cover of this album shines through in the music,

What she does do extremely well, is underscoring points through the use of dynamics in her playing and singing or by using a band behind her, that seems to come in at all the right times. Salt gets these little extras where it already is an impressive album. Like the strength she can put into her voice or switch to delicate. With the inherent quality of most of the songs on Salt, the album becomes a winner, with an artist to watch out for in the future.

Wo.

You can buy Salt here:

https://angie-mcmahon.bandcamp.com/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

 

.NoWordsNeedeD, 25-07-2019

https://www.youtube.com/watch?v=pnqvjNSvwSU 

and 

https://www.youtube.com/watch?v=qFVNdp4XiQY

.No

Songs You Make At Night. Tunng

Ik was zes jaar geleden zeer te spreken over Turbines van de Britse band Tunng.
 
De band uit Londen stond met platen als This Is...Tunng: Mother's Daughter And Other Songs en Comments Of The Inner Chorus, allebei verschenen in  2006, aan de basis van het genre folktronica, maar persoonlijk vond ik het geluid op Turbines veel interessanter.
 
Waar ik het trucje van de folktronica over het algemeen na een paar songs wel ken, intrigeerde de mix van elektronica, psychedelica, synthpop, en folktronica op Turbines van de eerste tot de laatste noot.
 
Turbines was tot vorig jaar het laatste wapenfeit van Tunng, maar met Songs You Make At Night is de band gelukkig terug. Met haar nieuwe plaat trekt Tunng de lijn van Turbines door en zet de band bovendien een aantal volgende stappen.
 
De openingstrack roept bij mij associaties op met de vroege platen van Genesis (met Peter Gabriel nog in de gelederen), om vervolgens snel op te schuiven richting Elbow, wat feitelijk maar een klein stapje is. Het zijn invloeden die vaker terugkeren op Songs You Make At Night, maar Tungg verkent ook dit keer nadrukkelijk de grenzen van de elektronische popmuziek.
 
Invloeden uit de folk zijn nog altijd duidelijk hoorbaar in de muziek van Tungg, maar waar deze in het verleden slechts werden voorzien van een dun laagje elektronica, pakt de band nu stevig uit en schiet het qua invloeden alle kanten op. Folk wordt op Songs You make At Night verrijkt met onder andere psychedelica, progrock, synthpop, electropop en een vleugje avant garde.
 
Dat klinkt waarschijnlijk pretentieus en ingewikkeld, maar de nieuwe plaat van Tunng staat vol buitengewoon aangenaam klinkende songs. De titel van de plaat dekt absoluut de lading, want ondanks het volle geluid is Songs You Make At Night een ingetogen plaat die inderdaad gemaakt lijkt in en voor de kleine uurtjes.
 
Als folktronica pioniers weet Tungg inmiddels wel hoe je akoestische en elektronische muziek kunt laten samen smelten, maar de Britten doen dit op hun nieuwe plaat op razend knappe wijze. Akoestische instrumenten vloeien naadloos over in elektronische instrumenten, waardoor verstilde folk in een keer om kan slaan in synthpop voor de dansvloer of in Kraftwerk achtig experiment.
 
Dit zal bij de meeste bands gekunsteld klinken, maar Tunng slaagt er in om een natuurlijk klinkend geluid te creëren met uitersten. Het is een geluid dat soms uitnodigt tot wegdromen, maar dat je net zo makkelijk aangenaam wakker schudt. Het is een geluid dat het oor heerlijk kan strelen, maar het is ook een geluid dat de fantasie bijna eindeloos prikkelt.

Ik ben nooit een heel groot fan geweest van Tunng, maar Turbines overtuigde me drie jaar geleden wel. Songs You Make At Night gaat nog wat verder en is een plaat die van alles met me doet. Tunng neemt me mee terug naar de folk en progrock van oude helden, maar sleept deze invloeden ook op fascinerende wijze het heden in. Tunng is misschien niet meer zo hip als ruim tien jaar geleden, maar heeft echt een fantastische plaat afgeleverd.

Ewin Zijleman

Je kunt Songs You Make At Night hier kopen:

https://tunng.bandcamp.com/album/songs-you-make-at-night


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

Mint Condition. Caroline Spence

Het valt niet mee om op te vallen binnen het enorme aanbod aan Amerikaanse rootsmuziek, maar Caroline Spence doet het, al is het maar met haar stem.

Mint Condition van Caroline Spence kreeg ik wat bij toeval in handen, maar na één keer horen was ik verkocht. Dat is deels de verdienste van de fraaie instrumentatie en productie en de uitstekende songs op dit album, maar toch vooral van de stem van Caroline Spence. Het is een stem die gemaakt is voor dit genre en het is een stem die aan komt. Bij mij in ieder geval wel. In het begin lijkt het nog even of Caroline Spence verder vooral tussen de lijntjes kleurt, maar Mint Condition wordt steeds beter en weet zich te onderscheiden van vrijwel alle andere platen die recent in dit genre zijn uitgebracht. 

Caroline Spence werd geboren in Charlottesville, Virginia, maar zoekt inmiddels al een paar jaar het muzikale geluk in Nashville, Tennessee.
 
Dat leverde tot voor kort twee albums en een EP op, maar die zullen de meeste liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek waarschijnlijk zijn ontgaan, want het grote succes is vooralsnog uitgebleven.
 
Mint Condition, het deze week verschenen nieuwe album van Caroline Spence, eindigde om onduidelijke redenen bovenop het al dan niet virtuele stapeltje met de nieuwe releases van deze week en overtuigde me vrijwel onmiddellijk.
 
Dat is in eerste instantie de verdienste van de stem van Caroline Spence, die gemaakt lijkt voor Americana in het algemeen en countrymuziek in het bijzonder. Het is een prachtig heldere stem, die af en toe iets heeft van een jonge Emmylou Harris, en het is bovendien een stem waarin je veel gevoel en emotie hoort.
 
Mint Condition werd geproduceerd door Nashville producer Dan Knobler, die Mint Condition heeft voorzien van een mooi verzorgde productie en gelukkig ook van een productie die niet al te braafjes klinkt. In de openingstrack mogen de gitaren direct stevig uithalen, waardoor Mint Condition de brave Nashville country verruild voor meer alternatieve soorten country.
 
Het geluid in deze openingstrack is verrassend vol en rauw, maar toch slaagt Caroline Spence er vrij makkelijk in om met haar stem boven de volle instrumentatie uit te komen, waardoor ze direct indruk maakt. Wanneer de singer-songwriter de elektrische gitaren tijdelijk verruilt voor een wat meer ingetogen en akoestisch geluid, trekt haar stem nog wat makkelijker de aandacht en weet Caroline Spence zich te onderscheiden van de talloze soortgenoten in de overvolle vijver van de Amerikaanse rootsmuziek. Ik hou persoonlijk erg van dit soort stemmen, waardoor Mint Condition me vrijwel onmiddellijk dierbaar was.
 
Caroline Spence doet op haar nieuwe album, zeker op het eerste gehoor, geen bijzondere of spannende dingen, maar alles dat ze doet, doet ze goed. De songs van de Amerikaanse muzikante liggen lekker in het gehoor, maar zijn ook interessant en hetzelfde geldt voor de instrumentatie op de plaat. Het is een instrumentatie die traditioneel kan klinken, maar ook wat steviger uit kan pakken. Ook de productie van de plaat is dik in orde. Mint Condition klinkt prachtig en houdt de instrumentatie en de vocalen prima in evenwicht. Caroline Spence vertelt ook nog eens persoonlijke verhalen over het leven van een vrouwelijke muzikant on the road.
 
Op het eerste gehoor klinkt het vooral degelijk met de prima vocalen als uitschieter, maar naarmate ik Mint Condition vaker hoor, raak ik steeds meer onder de indruk van de songs, de instrumentatie, de productie en natuurlijk de zang op het album, zeker wanneer Caroline Spence hulp krijgt van Emmylou Harris en laat horen dat haar stem prachtig kleurt bij die van de grootheid uit de countrymuziek.
 
Mint Condition groeit hierdoor flink door en is wat mij betreft een album dat eigenlijk niet gemist mag worden door liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters in het rootssegment. Mint Condition kwam bij toeval bovenop op de stapel van deze week terecht, maar hoort daar absoluut thuis.

Erwin Zijleman

Je kunt Mint Condition hier kopen:

https://carolinespence.limitedrun.com/


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g

.NoWordsNeedeD, 22-07-2019

https://www.youtube.com/watch?v=h1_T6RcoBWs (use your mouse!)

.No