Idea. Bee Gees

The Klaus Voormann U.S. sleeve

Another album in the 1968-69 series on WoNoBloG in which Wo. takes a look at albums behind the hits of his early youth, albums he never heard at the time, nor since. The hitsingles are sort of a part of his DNA, written on a blank space. In this series you can find reviews on Blood, Sweat & Tears, Donovan, Blue Cheer, The Cats and others. Today's turn is the second 1968 album of Bee Gees, Idea.

Bee Gees were around/famous for a little over a year when I got home with my first Veronica Top 40 leaflet. The hit in that top 40 was, 'I've gotta get a message to you'. Something like the tenth hit in 15 months, including 3 #1 hits. The Beatles like proportions Bee Gees reached in NL in 1967/68. Three Australian brothers with two compatriots that had been picked up by manager/producer Robert Stigwood.

In an earlier piece I wrote on Bee Gees in WoNo Magazine at the death of Robin Gibb (http://wonomagazine.blogspot.nl/2012/05/im-robin-gibb-1949-2012.html) (and on The Cats on the death of its guitarist, Cees Veerman), I wrote that I have a hard time to place this band. Who to compare it to, as they seem to be in a universe of its own? Bee Gees attracted a large audience, must have had a large fanbase at the time. From the pictures I remember they dressed as hippies, had long hair, but at the same time they looked like the older boys next door. The pop band for Christian girls? Well, the 8 year old I was certainly liked the Bee Gees, and today are sort of my guilty pleasure, combined with the sentiment of the 7, 8 and 9 year old hidden away somewhere inside that veers up every time a Bee Gees hit comes by. With the exception of 'Main course', the 1975 soul conversion album of the band, I have no album in the house, but have a lot of the 60s singles from fairs, second hand stores, etc. So what is a Bee Gees album like?

The U.K. Sleeve

Well, a lot like the singles. The songs go off in a lot of different directions, but always remain seemly. Just a hint of psychedelia, more in the slightly slurred singing than the music. Songs with a lot of orchestration behind them, but in front of that is a band. Something I did not really expect. All the instruments are played by the five band members, who next to the three Gibbs were Colin Peterson on drums and Vince Melouney on lead guitar. Next to that there is a clear influence from The Everly Brothers. 'Kitty can' has the sort of singing the two Everlys became famous with. At the same time 'Kitty can' has elements of The Who singles like 'Happy Jack' and 'I'm a boy'. A strange sounding mix, but here it is.

In 1968 Bee Gees was a hit band for only one year, but already discord raged high in the band. I remember that there was another line up for the band about "once a week": a new single, a new line up it seemed to me. Robin Gibb was recording on his own. It even looks like there were two bands on this record, Robin Gibb and the rest. Melouney left the band in the fall, but not before he sang solo on his own song, 'Such a shame', an appropriate title we now know. (By the way, 'Such a shame' is a surprisingly good song, less Bee Gees more 60s pop/rock. I like this one.) Idea had been released by then and all songs for the follow up, 'Odessa' (1969) already had been recorded in the same sessions. Next to that singles were released in a stand alone fashion.

I notice that it is somehow hard to form a real opinion of the songs on Idea. They are so far away from what I usually listen to and at the same time they, nearly all, sound so familiar. Of course there are two hits, 'I've gotta to get a message to you', which certainly is one of my absolute favorite Bee Gees songs and 'I started a joke', a far more elementary song, one that only has basics and stripped away all superfluous sounds. A song which is all about the vocal melody, by Robin Gibb. There's a third single that was released in 1971 or 72 in NL, 'When swallows fly'. Like recorded songs from these sessions that were released as single in 1970, two years later, at a time that maybe there wasn't even a band anymore due to the inner strive, but still loads of recorded work that could be released.

The hard thing is that I can not honestly say that I truly like what I'm hearing, while at the same time I can't say I hate it. In fact this album is very well made, with craftsmanship in plain sight and these guys can sing. The piano sounds so familiar, so Bee Gees. Just listen to the opening song, 'Let there be love'. If ever there was an exemplary Bee Gees 60s song, it's this one. It has the singing, the violins, the piano. All. There isn't a bad song on Idea, but it is on the edge of the sort of music I prefer to listen to.

So perhaps Bee Gees was the One Direction or Take That of their generation, but one with an astonishingly long career, still scoring hitsingles in the 1990s. And all with the compositions of the Gibb brothers in one constellation or other. So in the end I'll write that Idea surprised me in some ways and that I like it in the way I like nearly all the singles by the band in their first three years.

Wo.

You can listen to 'I've gotta get a message to you' here:

https://www.youtube.com/watch?v=CA4CInDnTk8


\

Under her spell. The Black Marble Selection

At the end of the summer we had a post on The Black Marble Selection. The band played the support slot of The Kik, that night with all the blood, fainting and what not. All that happened after the support slot of a band that played 60s music with a sound that was an exact copy of music from those days and probably even the clothing was just right as well. A band from just before The Beatles discovered LSD and starting acting, dressing and playing music like it. The music of The Outsiders, the early The Who, Stones, The Small Faces and U.S. garage rock bands.

Now I've seen The Loved Ones play twice in the 90s. Young Los Angeles 60s rockers with a slight soul angle as well. Playing the LVC and announcing happily and very proudly that they would share the stage in Amsterdam with Wally Tax the day after. Unfortunately that is something The Black Marble Selection can no longer achieve in 2015. Ron Splinter it is guys....

To be honest and I had that same feeling in the Patronaat in September, I ask myself, why, if you are as young as these guys are do you want to play music that is 50 years old today and not add anything to it? The songs are originals, at least as fas as I can tell, but the sound is an exact copy. That makes me having a hard time to get in the mood, as I left this music behind years ago and tried to look good on the dancefloor instead. I have made the effort though for this review.

The Black Marble Selection is a band from Brabant, Tilburg to be precise. Started in the winter of 2012, by a bunch sixties music fans, the band started performing its own songs in the spring of 2012. This led to a first tv performance in 2014, the support tour for The Kik and an album deal. And a first album, Under her spell. These are the guys responsible for it all: Jean-Paul Lilipaly, lead vocal; Thijs Bus mouth harp; Jimmy de Kok, guitar, backing vocals; Erik Bus, guitar, backing vocals; Malenzie Mac-Donald bass guitar, percussion and Tom van Berkel drums. Together these lads recreate an era of long gone sounds and songs. From The Kinks to Jefferson Airplane, put the word "early" in front of all examples, you will find it on Under her spell. Yes, even the sitar, so the 1967 line is crossed in the instrumental 'Birds of paradise'.

The band doesn't let itself be caught in just one corner. It takes the tempo down in 'Effortless progress'. Not unlike Q65 or The Pretty Things were capable of doing as well. A poppy melody disguised as a garage rocker. One of the songs that I actually really like on Under her spell, as it is just this more original.

Something that caught my ear is the similarity in voices of Go Back to the Zoo's Cas Hieltjes and Jean-Paul Lilipaly's. Roughness, with these little hooks on the vocal chords that air is caught by on the way out. Some toughness, acting the leather jackets, hair combed back and ready to fight on a Friday night. There's an important thing missing though: the excitement. Everything this kind of music stirred up once has left and gone away. Not only has all been done before, the kids that went wild then have grown up and became grandparents if they lived to tell the 60s. That makes that an important factor that made this music special isn't here any more in 2015. Just onlooking middle aged types and even beyond.

My scepticism has not been taken away by listening to Under her spell. That does not take anything away from the enthusiasm with which this album was made and the obvious love for this music the six musicians show. They can play and write a tune in a convincing way. The harmonica is biting and harsh. So for 2015 I give The Black Marble Selection the benefit of the doubt. After that some change, growth and less one dimensionality will be needed. For now, I'll admit it, fun.

Wo.

You can listen to 'The great escape' here:

https://www.youtube.com/watch?v=hR71xCOsckM

The Gloaming. The Gloaming

Je hebt van die platen waarbij het kwartje lange tijd maar niet wil vallen. Al maanden lees en hoor ik jubelverhalen over het debuut van The Gloaming, maar de plaat kon mij tot voor kort maar niet bekoren. Mooie ingetogen Ierse folk met verrassende invloeden, dat wel, maar het raakte me niet, waardoor de verveling uiteindelijk toe sloeg.
 
Dat veranderde pas nadat de Nederlandse promotor van de plaat me de cd ook fysiek had opgestuurd en ik tijdens autoritten de tijd kon nemen voor deze plaat. Dat heeft het debuut van The Gloaming kennelijk nodig, want langzaam maar zeker heeft het debuut van The Gloaming me betoverd en veroverd.
 
The Gloaming bestaat uit een aantal Amerikaanse en een aantal Ierse muzikanten, van wie de Amerikaan Thomas Bartlett, die als Doveman een aantal prachtige platen heeft gemaakt, voor mij de bekendste is.
 
De Ierse muzikanten lijken in eerste instantie hun stempel te drukken op de muziek van The Gloaming. Dat ligt vooral aan de instrumentale intermezzo’s met strijkers en aan de in het Gaelic gezongen teksten.
 
Het zijn precies deze twee ingrediënten van de muziek van The Gloaming die me in eerste instantie het meest in de weg zaten. De instrumentale intermezzo’s zaten op het eerste gehoor goed in elkaar maar hadden voor mij geen meerwaarde, terwijl de in een voor mij overstaanbare taal gezongen teksten de aandacht wegtrokken van de muziek. Inmiddels hoor ik wel de meerwaarde van de instrumentale intermezzo’s en draagt het gebruik van het Gaelic alleen maar bij aan de magie van de muziek van The Gloaming.
 
The Gloaming maakt zoals gezegd muziek die is geworteld in de traditionele Ierse folk. Dat is muziek die ik slechts in zeer beperkte mate in de platenkast heb staan, waardoor ik erg moest wennen aan deze folk variant. De muziek van The Gloaming beperkt zich echter zeker niet tot de Ierse folk. De Amerikaanse muzikanten van de band hebben hun bagage uit de Amerikaanse folk en de jazz meegenomen en krijgen alle ruimte om deze invloeden in te brengen in de muziek van The Gloaming.
 
Deze muziek krijgt vorm in een aantal lange tot zeer lange tracks, die zich bijna zonder uitzondering zeer langzaam voortslepen. De muziek van The Gloaming moet het zeker niet hebben van snel effectbejag. In de meeste tracks wordt uiterst langzaam naar een climax toegewerkt.
 
Dat is zeker in het begin even wennen, maar wanneer je de songs wat beter kent hoor je continu de onderhuidse spanning die de muziek van The Gloaming zo’n bijzondere lading geeft. Deze lading is samen met het muzikale vakmanschap dat van de plaat afdruipt voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor de magische uitwerking die de muziek van The Gloaming uiteindelijk heeft.
 
Het is muziek waarin meerdere werelden elkaar niet uitsluiten maar omarmen, met uniek klinkende muziek als resultaat. Liefhebbers van Ierse folk zullen waarschijnlijk makkelijker vallen voor de muziek van The Gloaming dan muziekliefhebbers die niet thuis zijn in dit genre, maar inmiddels weet ik uit eigen ervaring dat geduld loont. Als je het debuut van The Gloaming de tijd geeft om te groeien hoor je uiteindelijk muziek die een geheel eigen universum creëert. Het is een universum waarin stress, haast en geldingsdrang ontbreken, maar onder de oppervlakte gebeurt er van alles.
 
Absoluut één van de meest bijzondere platen van de afgelopen tijd en misschien ook wel één van de mooiste.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'The sailor's bonnet': 

https://www.youtube.com/watch?v=usva3chWf5w

Indian Ocean. Frazey Ford

The Indian Ocean is an immense sea, not the biggest on this planet, but certainly one to immerse and get lost in. That is an image that presented itself to me rather vividly listening to Indian Ocean for the first time. The relaxed music, that tickled all sort of pleasant, musical memories is just the sort to get lost in for the length of this album. To just close the eyes and forget about everything around me. The invitation was happily accepted. I put on my headset, closed my eyes and did nothing but enjoy Indian Ocean.

Frazey Ford is a Canadian singer-songwriter living in Vancouver, B.C. (That's review three from Vancouver just this year!) She is/was? part of The Be Good Tanya's, a band that is dormant since the middle of the last decade. After 'Obadiah' (2010) Indian Ocean is her second solo album. Having missed everything she has released so far, I can listen to her new album with fresh ears.

The first thing to write about Indian Ocean is the extreme laidback character the album has. The tempo is at best mid range, with relaxed singing and a J.J. Cale atmosphere, where the up tempo songs are left out. The sound is open, spaced as if there is a physical distance visible between the instruments. Horns sound through in all the right places.

The second thing is Frazey Ford's voice. A Janis light. She has that same rasp, but the one that remains under control all of the time. The same sort of pleasant hint of roughness as Karen Jonas can put into her voice.

The third thing is that I have to be in the mood for this album. I've noticed through the days that there are moments that I would like to kick Ms. Ford into action. Of course that just means that I need to put on another sort of record and return later, right like at this moment on a Sunday afternoon. The weather is greyish, cold and not much else to do than relax and enjoy Indian Ocean in all its beauty.

The story behind Indian Ocean is an interesting one. Frazey Ford collaborated with the people who played behind e.g. Al Green and Ann Peebles in the 70s, Charles Hodges (organ), Leroy Hodges (bass) and Teenie Hodges (guitar), creating a form of music she describes as country soul. 'You got religion' even goes further back in time. There are Sam Cooke overtones in this song for sure. The beautiful arrangement is captured in a superb way by the producer duo Ford and John Raham, also the drummer on this album. It seems that Frazey Ford jumped far across her shadow and combined the best of both worlds in a superb way. Vancouver country meets Memphis soul of the Hi Records label.

If anything Frazey Ford manages to hit the right note all over Indian Ocean. Anyone in the mood for an album that catches laidbackness in all its glory is recommended to go out and buy this album without bothering to listen first. They do not come much better than this.

Wo.

Those in doubt can listen to 'September fields' here:

https://www.youtube.com/watch?v=YZFgKbkrmIY

Het counterview met Jarig van Sinderen door .No

Thijs van Leer en Jarig

Het counterview met Jarig van Sinderen.[1]

© WoNo Magazine 2015 

“Hij gaat meerdere keren per week naar concerten en hij houdt van hardrock” ging het gerucht. Daar wilde ik natuurlijk meer van weten.

Jarig ontvangt me tussen de bedrijven door en gaat gelijk, in hoog tempo, van start. Een drukbezet man. Chief Economist en directeur van het Economisch Bureau van ACM, hoogleraar Economie, auteur van enkele boeken en talloze artikelen. En dan nog wat nevenfuncties. Toch praat hij niet gejaagd. Rustig zelfs en gemoedelijk. Maar de informatiedichtheid is bijzonder hoog.

Jarig is een man van cijfers. Daar begint hij dus ook mee: 3.500 LP’s, 3.500 cd’s, 600 singles. Dat heeft hij thuis staan. Daarmee is meteen ook duidelijk dat zijn huis groter is dan het mijne. Of nòg voller, maar dat kan eigenlijk niet. Hij is ook principieel: “ik download nooit iets.” Goed zo, Jarig! En een man van orde: “al mijn cd’s staan op alfabet.” Ik probeer me er een voorstelling van te maken en denk aan de ‘creatieve chaos’ bij mij thuis. “Bij zulke aantallen moet je wel, anders wordt het een chaos.” Inderdaad ja, dat gebeurt zelfs al bij aanzienlijk kleinere aantallen, dus…

WoNo Magazine kende hij tot voor kort nog niet. “Ja, dat kan kloppen, we zijn niet in heel brede kring bekend.” Ik vertel hem dat WoNo Magazine is begonnen als een afgewezen plan voor een muziekpagina in het personeelsblad van OPTA en dat Wo. en .No toen maar voor zichzelf zijn begonnen. En dat we inmiddels meer lezers buiten ACM hebben dan daarbinnen.

De man van de cijfers vraagt “Hoeveel lezers?” Ik moet hem het antwoord schuldig blijven. We houden dat niet echt bij. Maar ik weet vrij zeker dat Jarig meer cd’s heeft dan WoNo Magazine lezers.

Hij houdt van Prog-muziek. Progressieve Rock. Psychedelisch ook. Doorleefde muziek, bij voorkeur. Zijn favoriet is King Crimson. Daar heeft hij zo’n 200 cd’s van. Ik kan het haast niet geloven. Hebben die lui echt zoveel cd’s gemaakt? Met alle spin-offs erbij zal het misschien best kunnen. Want kijk maar eens op de WiKi-pagina van King Crimson. Hè, nu zit voor de rest van het gesprek ‘The court of the Crimson King’ in mijn hoofd. Alhoewel, het zal uiteindelijk worden verdrongen door iets anders.

Ondertussen zit Jarig honderduit te praten. Wat een sympathieke gast is hij, trouwens. En wat weet hij veel! Hij vertelt over Robert Fripp (waar ken ik die naam toch van?) alsof hij er nog mee op school heeft gezeten. Hij verdiept zich niet alleen in de muziek, maar ook in de biografieën van de bandleden. Weet alle smakelijke details over consumptie van genotsmiddelen, strafblad en bedpartners. Dat soort zaken. Hij zou zo bij de Top 2000 kunnen solliciteren. En ondertussen toetst hij wat ik weet (niets) en of ik hem nog kan volgen (ja, dat wel, maar onthouden is dan weer een ander dingetje). Ik schrijf ijverig mee, maar kan thuis niet meer wijs uit mijn aantekeningen. Doet me aan de universiteit denken.

Hij vraagt me van welke muziekgenres ik houd. En dan blijkt dat hij ook van Middeleeuwse muziek, Religieuze muziek en Barok houdt en er veel meer van weet dan ik. En dan: “wist je dat veel bekende Rocksterren van Middeleeuwse muziek houden?” Hij noemt een paar namen, waarvan ik Ritchie Blackmore (Deep Purple) heb onthouden. Dapper noem ik Sting, maar dat wordt genegeerd. Maakt kennelijk geen indruk. Hij vertelt dat hij ook wel eens naar het Festival Oude Muziek gaat.

Alleen in Hedendaags (‘modern klassiek’, post-modern en neoklassiek) lijkt hij wat minder thuis. Van Ambient, Minimal en Soundscapes weet hij echter weer veel meer dan ik. En dan vertelt hij me dat Robert Fripp de Soudscape zo goed als uitgevonden heeft. Eindelijk valt bij mij het kwartje: daar kende ik die naam dus van!

Hij heeft ook heel verschillende muziekgenres in huis, maar sommige cd’s draait hij heel weinig. Dat kan natuurlijk ook niet anders met die aantallen. De favorieten draait hij heel veel. “Als ik thuis ben heb ik de hele dag muziek aan. Ik vind het heerlijk om met muziek te werken. Bij ACM kan ik dat helaas niet maken” Op mijn vraag “waarom eigenlijk niet” komt geen duidelijk antwoord. Ik zie hem denken: “zou ik…?” Hij praat er overheen: “Ik ben opgegroeid in een groot gezin. Er was altijd lawaai en chaos. Met muziek kun je orde scheppen in de chaos.” Onwillekeurig moet ik weer aan mijn werkkamer thuis denken die toch echt het tegendeel bewijst. Ik laat het er maar bij zitten.

Familie en vrienden hebben het opgegeven muziek voor Jarig te kopen: “je hebt alles al en als jij iets niet hebt, is daar een reden voor.” “Klopt”, zegt Jarig. “Ze kunnen er beter niet aan beginnen.”

En dan die popconcerten: meerdere keren per week? “Neuh!” zegt hij bijna verontschuldigend. “Althans niet iedere week. Nou, euh,.. Gemiddeld kom ik misschien net op één keer per week. Of misschien hooguit twee. Maar voornamelijk in het weekend, hoor. En als ik geen kaartjes kan krijgen, dan maar niet. Ik ga geen kapitaal betalen voor een kaartje.”

Hoor ik hier toch iets van het spraakgebruik van een verslaafde? Zoals de Klisjeeman-netjes: “Rouk jêh?” “Nauw neuh. Nie meâh as drie pakkies puh dach! Dusseuh om nauw te seggâh dat ik rouk, nei!” Jarig, de muziekjunkie! Ach wat zou het? Er zijn ergere dingen! Heroïne, bijvoorbeeld. “Keith Richards zegt steeds dat hij optreedt om van de heroïne af te blijven. De ene verslaving tegen de andere”.

“In de jaren ’70 waren de musici nog echte idolen met eigen vliegtuigen en voetbalteams. Ze waren onbereikbaar. Nu is het veel moeilijker er geld mee te verdienen.” (Dat kan de directeur van WoNo Productions inderdaad beamen.) “Ze zijn nu meer ‘down to earth’ en veel toegankelijker. Ik heb laatst een keer met Mick Fleetwood staan praten. Leuke vent. Robert Fripp daarentegen is nog steeds moeilijk benaderbaar.

“Aanstaande zaterdag ga ik naar Focus”, laat hij zich ontvallen. “en binnenkort naar The Who.” Dat is het moment waarop ik als redacteur van WoNo Magazine gewacht heb. Soepel als een panter sla ik toe en enkele seconden later hoort Jarig zichzelf toezeggen een stukje voor WoNo Magazine te schrijven. De kamer zindert nog even na. Ik wrijf in mijn handen.

Maar Jarig herstelt snel. “Al die oude bands die nog optreden en platen maken, dat is toch schitterend!. Alhoewel je je wel kunt afvragen of dat nog dezelfde bands zijn. The Small Faces, bijvoorbeeld: allemaal dood, op de drummer na. Kenny Jones. Ik heb een gelimiteerde box van The Small Faces, met o.a. de handtekening van de vorig jaar  overleden Ian McLagen. Een collectors item”.

En dan komt hij toch weer op King Crimson. Indirect dan, via de afscheidstournee eind februari 2015 van UK, ook een spin-off van King Crimson. Daar gaat hij ook naar toe.

En dan zit dus voor de rest van de dag Rendez-vous 602 in mijn hoofd. Ach er zijn ergere dingen.

.No

---

[1] Een counterview is een interview waarbij de geïnterviewde meer vragen stelt dan de interviewer.

Heat death of the universe (2). Bunnies on Ponies

Yes, thank you, Erwin Zijleman. A real gem was tipped on his own website 'Krenten uit de pop' (http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/). Wo. started listening and was sold first time around. Yesterday WoNo Magazine re-published Erwin's post (http://wonomagazine.blogspot.nl/2015/02/heat-death-of-universe-bunnies-on-ponies.html), today it's Wo's turn.

Heat death of the universe kicks of with the fun guitar eruption called 'Castle Van Halen'. Something that brings Dinosaur Jr. to mind, a more poppy version, but loud enough variation of that band. The light is let through the texture of the song, thus creating a best of both worlds kind of song. Eddy and Alex may or may not be living in a castle these days, this castle rawks out. The amplifiers up to eleven and see what happens when a note is let loose just this little too loose. Add another effect pedal and the whole thing explodes, while still colouring between the lines, if only so barely that the Kindergarden teacher may just not notice. This indie rocker has nothing to do with the hardrock moloch of old.

Bunnies on Ponies is a band that Samuel F. Scott does on the side of his other band. Together with Tom Callwood on bass guitar, backing vocals and Craig Terris on drums, percussive instruments and backing vocals he created this wonder of indie rock (songs) that jumps in all sorts of directions a long as there is a huge element of fun mixed into the songs. His first and main (?) band, for certain first band is The Phoenix Fondation. Next to that Scott released two solo albums to date. Since 2004 he's active with Bunnies on Ponies in order to record songs that do not fit The Phoenix Foundation. Heat death of the universe is the band's third to date.

Heat death of the universe is not exactly a one trick pony. A lot of the songs sound very different to each other. Let's take 'Destination Newton Park flats' as an example. The Clash in its 'Sandinista' days. No punk left insight except for the attitude. Loads of echo on the voice, sung as if permanently high, a rhythm that sets the song apart as does the whole atmosphere, including the free jazzing saxophone. A weird but great track.

Sixties garage rock is a genre Bunnies on Ponies are quite familiar with also. Loud guitars and drums, but never forgetting a good singing melody. Just pay attention and the oohs and aahs pop up in corners of the mix, as do full harmonies here and there. Adding to the fun and atmosphere of the record. 'Baked' has this loud drum part, with hard pounding and muting of a cymbal, filling the whole song on its own, nothing subtle about it. That is all in the vocals.

Halfway through I'm wondering whether Heat death of the universe is the indie rock version of The Beatles celebration called 'Catch-all' the band Swag produced circa 10 years ago. Heat death ... is less one dimensional, but still. Bunnies on Ponies celebrates a kind of music, honouring it, but also adding, just like Swag did. And having just as much fun.

When the band plays with the reckless speed off, like in 'Only thing', the ballad Bunnies on Ponies style convinces easily. The relaxed intro with some delay on the guitar. the change when the rhythm section kicks in. Slowly some madness creeps in, a little Radiohead. Or in 'Spectrum where the acoustic guitar allows the bass to come forward, that is plopping away gently, adding a convincing part to the song, while slowly other fun parts are added ending all in a loud guitar solo bringing 70s powerpop bands to mind.

The moodswings add to the different flavours on the album. Something for everyone or so it seems, but unfortunately for Bunnies on Ponies things are not that simple. From Wilco, minus Nels Cline to The Romantics, fans will find something to their taste and a lot more. Heat death of the universe is a rich album, made for the love of this kind of music.

Wo.


You can listen to and buy Heat death of the universe on the Bandcamp website of Bunnies on Ponies:

https://bunniesonponies.bandcamp.com/album/heat-death-of-the-universe

Heat death of the universe. Bunnies on Ponies

Twee dagen Bunnies on Ponies op WoNo's BloG? Ja, vandaag Erwin Zijleman en morgen Wo. Die recensie vind je hier: http://wonomagazine.blogspot.nl/2015/02/heat-death-of-universe-2-bunnies-on.html.

Dankzij de aanschaf van de geweldige plaat van Aldous Harding word ik tegenwoordig wekelijks verblijd met de nieuwsbrief van het Nieuw-Zeelandse Flying Out label.

Het is een label dat me sindsdien op het spoor zet van interessante platen die zijn verschenen aan het andere eind van de wereld en Nederland normaal gesproken lang niet altijd weten te bereiken.

De jaarlijstjesplaat van Aldous Harding blijft voorlopig mijn absolute favoriet, maar Flying Out heeft meer leuke platen in de aanbieding. Zo ben ik al een tijdje enthousiast over Heat Death Of The Universe van Bunnies On Ponies.

Bunnies On Ponies is een band rond de Nieuw-Zeelandse muzikant Sam Scott, die ook aanvoerder is van de band The Phoenix Foundation, die in Nederland meer bekendheid geniet en vorig jaar met Fandango nog een hele aardige plaat afleverde. Bunnies On Ponies is echter meer dan een hobbyproject, want Heat Death Of The Universe is al de derde plaat van de band uit Wellington. En wat is het een leuke en frisse plaat.

Op Heat Death Of The Universe maakt Bunnies On Ponies lekker stekelige gitaarmuziek. Het is gitaarmuziek die begint bij de 70s new wave van een band als The Cars en via de 90s gitaarmuziek van onder andere The Pixies en The Breeders, maar ook zeker Weezer, Buffalo Tom en Nirvana, in het heden terecht komt.

Bunnies On Ponies maakt lekker tegendraadse gitaarmuziek met hier en daar een psychedelische inslag, maar het schotelt je hiernaast het ene na het andere perfecte popliedje voor, wat beluistering van Heat Death Of The Universe tot zowel een buitengewoon aangename als een opmerkelijk interessante ervaring maakt.

De derde plaat van Bunnies On Ponies klinkt als een omgevallen platenkast met de leukere eigenzinnige gitaarbands van de afgelopen decennia, maar de Nieuw Zeelandse band heeft ook een duidelijk eigen geluid, al is het maar omdat Bunnies On Ponies invloeden vermengt die normaal gesproken niet vaak vermengd worden.

Heat Death Of The Universe staat zoals gezegd vol met perfecte popliedjes, maar het zijn ook popliedjes die je met grote regelmaat op het verkeerde been zetten of die kunnen ontsporen. De plaat van Bunnies On Ponies wordt hierdoor eigenlijk alleen maar leuker en leuker. De plaat wordt bovendien steeds veelzijdiger, waardoor bij beluistering steeds weer nieuwe namen uit de rijke historie van de eigenzinnige gitaarmuziek opduiken.

Wat in eerste instantie begint als een plaat met lekker aanstekelijke gitaarsongs, wordt al snel een plaat vol prachtige ruwe diamanten, die bijna uit zichzelf gaan schitteren, maar gelukkig ook hun ruwe kantjes blijven houden.

Platen uit Nieuw Zeeland spelen nauwelijks een rol van betekenis in mijn platenkast, maar dankzij al het moois van Flying Out Records gaat dat vast veranderen. Heat Death Of The Universe had ik in ieder geval niet willen missen.

Erwin Zijleman

Heat Death Of The Universe van Bunnies On Ponies ligt niet in Nederland in de winkel, maar kan worden verkregen via Bandcamp (https://bunniesonponies.bandcamp.com/album/heat-death-of-the-universe) of via de website van Flying Out Records (http://flyingout.co.nz/products/bunnies-on-ponies-heat-death-of-the-universe-lp-cd-digital-pre-order). Eerstgenoemde heeft alleen de digitale versie. Bij het label kun je ook terecht voor cd of LP.

 

In the meantime (EP). Robin Haijes

Deze recensie start ergens in het najaar van 2014. In Salon de Baronie, de koffiezaak ++ die vriend en zanger Frank van de band die bij gebrek aan de noodzaak voor een pakkende naam nog steeds schertsend met de naam De Band Zonder Naam In Oprichting, BZNIO in het kort, door het bestaan gaat, vorig jaar opende in Alphen aan den Rijn. De band die al enige tijd niet veel had gedaan wegens al het werk dat in een nieuwe zaak gaat zitten. De bandleden zaten aan tafel om te bespreken of er nog een toekomst was voor BZNIO. Die bleek er te zijn, sterker nog, er zijn twee nieuwe leden.

Wij zaten aan de thee of koffie, gebakje erbij aan de lange, enorm stevige stamtafel van zijn zaak op een vroege vrijdagochtend. Ik keek mijn ogen uit in de fraaie zaak. Het hoge plafond, de open ruimte waarin de buizen lopen zoals in de oude fabrieksruimte die het pand ooit was. De enorme, grote ramen, die de zaak nog veel groter lijken te maken dan hij al is en de aankleding waar iedereen zijn plekje kan vinden om bij te kletsen, de krant te lezen of gewoon van de koffie te genieten. Een plek die juist door die ruimte warmte uitstraalt. Een plek die je als Alphenaar op je netvlies moet krijgen.

Op een gegeven moment zei Frank: "Moet je dit eens horen. Dit meisje heeft hier pas geleden nog opgetreden". Hij zette een cd op, flink hard en dat maakte wel indruk. We hebben onze eigen Birdy dacht ik meteen. Meisje met gitaar, die zacht zingt. Daarna gingen we over te de orde van de dag. Hoe gaan we verder?

Robin Haijes bleef echter wel in mijn hoofd zitten. 'In the meantime' had wel indruk op me gemaakt. Het nummer staat op een EP met zes, eigenlijk vijf liedjes. Twee opgenomen in de studio, als prijs voor het winnen van de "Singer/songwriter Award" van de Stichting Serious Music Alphen in 2014. De cd is verder gevuld met vier live opgenomen nummers tijdens de finaleavond. Het prijswinnende optreden dus.

De live zijde laat horen dat Robin Haijes meerdere kanten heeft, waarin zij een stevigere kant van zichzelf laat horen. Zij begeleidt zichzelf op gitaar of piano. Dit maakt de liedjes kaal en elementair, maar maakt mij ronduit benieuwd hoe zij zal klinken in een band omgeving, waarin haar liedjes de aankleding krijgen die zij, ook, verdienen. Haar aanpak van schrijven en zingen doet mij aan Mieke van Veen denken. Dat maakt dat haar nummers nog enorm kunnen groeien, terwijl zij al een goede indruk achter laten in hun elementaire versie.

In de twee studio opnames zijn daarvan al een eerste aanzet te horen. Het titelnummer is grotendeels Robin Haijes en haar gitaar, maar kent een tweede stem en accenten op een elektrische gitaar. De overdubs onderstrepen de sterke punten van 'In the meantime'. Zij slaagt er in een paar goede veranderingen van sfeer en tempo in te passen, die compleet organisch klinken. 'In the meantime' is een sterke basis voor iets wat een geweldig goed nummer kan worden.

Datzelfde geldt voor 'Noose', het tweede studio nummer. Een ballad waarin Haijes zichzelf opnieuw op de gitaar begeleidt. Haar tweede stem verweeft zich opnieuw op prettige wijze. De elektrische gitaar speelt spaarzame, licht vervormde noten in het instrumentale tussenstuk, waarna de sfeer weer teruggaat naar zacht en gesloten gordijnen in de winter.

Robin Haijes heeft een ijle stem, die van een meisje. Gezien het feit dat zij 17 of 18 was ten tijde van de opnames, is dat niet verrassend. Het is wel een warme stem, waar ik graag naar luister, heb ik al gemerkt. Veel verrassender is de kwaliteit van haar nummers. Natuurlijk kan later blijken dat dit haar hoogtepunt was, maar op basis van wat ik op In the meantime heb gehoord, zou ik zeggen: talent. Inschrijven voor Giel Beelen en kijken hoever je kunt komen.

Uit haar Facebookpagina blijkt dat er nieuwe opnames in de maak zijn. Kortom, dit wordt vervolgd.

En Salon de Baronie? Dat is een prima zaak, waar je kunt genieten van koffie, thee, gebak, ijs en meer maar bovenal sfeer. Bovendien treden er met zekere regelmaat lokale helden op. Een reden te meer om de zaak in de gaten houden. Wie weet, tref je ondergetekende nog eens aan daar met een gitaar in de hand.

Wo.

Je kunt hier luisteren naar een aantal nummers van Robin Haijes:

https://soundcloud.com/robinhaijes

The ceaseless sight. Rich Robinson

The ceaseless sight was in the house for months, listened to many a time, but for some reason I never got to writing a review. When The ceaseless sight came by more or less randomly I decided to make amends straight away.

Rich Robinson surprised me with his previous solo record, 'Through a crooked sun', which was one of the first reviews on this blog in the winter of 2012 (http://wonomagazine.blogspot.nl/2012/02/through-crooked-sun-rich-robinson.html). Where The Black Crowes at times, and ever since 'Amorica' always, sounded to forced to me to truly enjoy, Rich Robinson proved to be a fine composer and very adequate singer. This line is continued on The ceaseless sight.

On the album Rich Robinson explores some well known avenues of southern rock, rock and even some country rock/folk rock in which acoustic guitars are brought to the frontline of the song. In a song like 'One road hill' the Eagles come to mind, but Robinson manages to avoid the top heaviness the Eagles have in several of there most famous songs. While in 'The giving key' his old band was on his mind. It is quite clear who is responsible for a song like 'She talks to angles'. The gospel choir in the background gives the song a lot of extras.

It is in the details that Rich Robinson manages to make his songs interesting. As such The ceaseless sight is not special. This kind of songs have been released for the past decades. By making the dynamics work within a song, adding background vocals at the right time, adding an instrument here or there, Robinson captures my attention with every song. The foundation however is the fine melodies that most songs have (where I had my doubts there with The Black Crowes often) and the voice of Rich Robinson that simply appeals to me. More so than his brother Chris'.

As a producer Rich Robinson seems to have a good ear for what his songs need. Although the basis is simple: guitar, bass, drums, keyboard, a piano. In all the right places an extra guitar of slide guitar is added. A piano comes in from the background and voices twist themselves around Rich Robinson's voice. Even when the tempo goes down in the ballad 'I have a feeling', there is a lot going on that gives the song a flavour of its own. The funky guitar notes add a psychedelic touch, the three note slow riff in the foundation of the song brings the backdrop it needs. Piano and organ do the rest together with the double tracked vocal.

Do I have an explanation for the fact that I think Rich Robinson's music is better than his former (?) band's? Yes, he has moved a little in the direction of The Rolling Stones' sound of the early 70s and dips his pen a little less into the well called Faces. More melodic and less riff based. Just listen to 'I remember' and you will know what I mean. Keith Richards all the way and including some Mick Taylor playing as well. And thus Rich Robinson convinces in the rockers and the ballads, with 'In you' as another great example of a ballad.

Towards the end of the album the rock again receives some light psychedelic overtones. No, don't take out the fluid projector, there's no need to do that, but the guitar playing gives me ideas for putting one of Traffic's albums on, while I'm listening to 'Obscure the day'.

In conclusion it is easy to write that Rich Robinson with The ceaseless sight has released another fine album. Not original but certainly entertaining with the right kind of quality in plain hearing. I don't think he'll ever have the following The Black Crowes were used to, but fans certainly ought to pick up their copy. The ceaseless sight is good.

Wo.

You can listen to 'One road hill' here:

https://www.youtube.com/watch?v=R9RGtsW5hEs

The keeper of changing winds. Bregje Sanne Lacourt

The Keeper Of Changing Winds van Bregje Sanne Lacourt lag echt al maanden op de stapel met platen die ik nog eens moest beluisteren, maar de plaat van de singer-songwriter uit Rotterdam kwam er maar niet af.

Aan de fans van haar debuutplaat heeft het zeker niet gelegen, want die hebben me bestookt met berichten. Kwade tongen zullen beweren dat het iets te maken heeft met mijn vooroordelen ten opzichte van werk van eigen bodem, maar zelf hou ik het op pure pech. Pure pech voor mij dan, want Bregje Sanne Lacourt heeft met The Keeper Of Changing Winds een verbluffend goede plaat gemaakt.

Het is een plaat die in eerste instantie opvalt door een stem van wereldklasse. Bregje Sanne Lacourt heeft een stem vol power, maar het is ook een stem die je raakt door alle emotie die er in zit. Het is een stem die in allerlei soorten muziek uit de voeten kan.

Daarvan maakt Bregje Sanne Lacourt dankbaar gebruik, want ze schakelt op haar debuut tussen flink wat genres, die met enige fantasie allemaal in het hokje Amerikaanse rootsmuziek passen. The Keeper Of Changing Winds springt op knappe wijze op en neer tussen folk, country, blues, soul, jazz en pop en overtuigt eigenlijk altijd.

Dit ligt voor een belangrijk deel aan de geweldige vocalen op de plaat, die menige grootheid naar de kroon steken, maar ook de instrumentatie op The Keeper Of Changing Winds is van hoog niveau. Bregje Sanne Lacourt laat zich op haar debuut bijstaan door een aantal gelouterde muzikanten, onder wie gitarist Michel Ebben. Het zijn muzikanten die, net als Bregje Sanne Lacourt, een breed palet aan stijlen kunnen bestrijken.

Het ene moment klinkt The Keeper Of Changing Winds als een behoorlijk traditionele rootsplaat uit uiteenlopende muzikale uithoeken van de Verenigde Staten, het volgende moment klinkt Bregje Sanne Lacourt soulvol of stopt ze juist meer pop in haar muziek. In de soulvolle en poppy momenten doet ze zeker niet onder voor Adele en dat kunnen er niet veel zeggen.

In muzikaal en vocaal opzicht is The Keeper Of Changing Winds dus dik in orde, maar ook de songs op de plaat zijn verrassend sterk. Het maakt hierbij niet zoveel uit of Bregje Sanne Lacourt kiest voor een soulvolle ballad, voor een uptempo country of folk song of voor een doorleefde blues song. Alles wat Bregje Sanne Lacourt op The Keeper Of Changing Winds aanraakt verandert in goud.

Bij platen van eigen bodem valt er helaas nog wel eens wat aan te merken op de uitspraak van het Engels, maar ook hier doet Bregje Sanne Lacourt niet onder voor de buitenlandse concurrentie.

Ik ben al met al heel blij dat ik The Keeper Of Changing Winds toch nog in de allerlaatste maand van het jaar heb opgepikt, want dit is er één die absoluut thuishoort in de jaarlijstjes. Daar moet ik nog aan beginnen, maar deze plaat staat er alvast in. 

Erwin Zijleman

The Keeper of Changing Winds van Bregje Sanne Lacourt ligt helaas nog niet in alle platenzaken, maar kan wel worden verkregen via cdbaby (http://www.cdbaby.com/cd/bregjesannelacourt2). Voor een fysiek exemplaar kun je het beste even een mailtje sturen naar Bregje Sanne Lacourt.

Steppenwolf. Steppenwolf

Back to the 68/69 series that this blog runs for about a year now. One of the most famous singles of late summer/early fall of 1968 is hardrock heavy metal classic 'Born to be wild'. But what is the album like? When I'm honest here, I do not think to have ever heard another song by Steppenwolf, just this one. The one that charted three times in The Netherlands, in 1968, 1973 and 1990, when it finally became a top 5 hit over here. Other albums that came by in the past months were e.g. by Barry Ryan, Donovan, Spooky Tooth and Blue Cheer.

Steppenwolf is, yes it still exists, although the band hasn't recorded since 1990, a band of Canadian origin, that moved to Los Angeles where they recruited the final two members to go on their way to fame. John Kay, the singer/guitarist, is the only remaining member of the original line up. The rest of the band consisted of Rushton Moreve on bass and backing vocals, Michael Monarch, guitars and backing vocals, Goldy McJohn, keyboards and Jerry Edmonton on drums and backing vocals. Steppenwolf was released in January 1968 and is a fairly exemplary album for the time of day. Psychedelia left behind, rock and roll influences with the first hints of a harder rock in which The Rolling Stones would soon lead. Steppenwolf beat them to it as I'm hearing at my first listen session.

It took me no problem to listen through Steppenwolf at all. Why did it take me so long before I ever checked the album out? That's the main question I'm left behind with. There's no answer, is there? Considering that this is a debut album, my conclusion is that Steppenwolf is a mature album, that in its sort easily stands the ticking of time. It's solid, rocks out and plays the electric blues the U.S. bands had discovered around 1967. Of course Muddy Waters is covered, 'Hoochie coochie man', in an overdrive version and Chuck Berry is tipped the hat at in 'Berry rides again'. A load of titles are bundled together in a whooping rock and roll song.

Covers are all fine of course, but what I noticed straight away is that Steppenwolf was able to come up with some very interesting originals as well. Compared e.g. to Blue Cheer, Steppenwolf wins this easily. And when the band couldn't come up with its own song, then there was Mars Bonfire, the alias of drummer Jerry Edmonton's brother Dennis. (And Edmonton was also an alias to make things a little more complicated.) He brought the band's best known song to this record, 'Born to be wild'. Probably I would never have heard of Steppenwolf were it not for this great rock song, with the famous line "Heavy metal thunder".

Steppenwolf also reminds me of another record I reviewed in this 1968-1969 series, 'Joe Cocker'. Would he have sounded like he did without this record? A good question, as there are several similarities that are striking. Opening song 'Sookie sookie' could have been on Cocker's album easily.

It is obvious that Steppenwolf is searching for its own identity on its first album. There are hints of the sound with which Jefferson Airplane had broken through in 1967, a version of the blues of Hendrix and Cream of 1966-67, but also songs that hint at things to come. Songs that would get known as hardrock or anno 2014 classic rock. Fronted by a singer with a distinctive voice, rough edged without overdoing it, a raucous guitar supported by warm organ sounds or piano. Steppenwolf finally also convinces in a rock ballad, 'Desperation'.

Adding it all up, I have certainly found myself a new, old favourite album. Steppenwolf is a great rock album, that underscores the quality of that one hit single 'Born to be wild', the song the band will forever be remembered for. A song that is one of the staples of classic rock's history. The song which everyone of my age and older associates with two hippie bikers. Steppenwolf is an album to check out if you're into 60s rock and haven't heard it yet. They do not get much better, believe me.

Wo.

You can listen to 'Born to be wild' here.

https://www.youtube.com/watch?v=5UWRypqz5-o

.NoWordsNeedeD, 17-02-2015

https://www.youtube.com/watch?v=uuF9xqscoEA

.No

Interview with Mieke van Veen for WoNo Magazine

Interview by Wout de Natris


© WoNo Magazine 2015

In the past year Dutch singer/songwriter Mieke van Veen featured regularly on this blog. First as one of the artists on a singer/songwriter evening in The Hague that I went to because it was the only chance I had of seeing Shane Alexander play that time around (and the rest of the year it turned out). Mieke van Veen caught my ear (and eye as the review showed), especially with 'Riverside'. That the interest for the post was mainly through Mieke's fans was proven by the fact that our review of her debut album 'Between these walls' (read here: http://wonomagazine.blogspot.nl/2014/11/between-these-walls-mieke-van-veen.html) was the second best read post of 2014. We met with Mieke at a singer/songwriter event in Leiden and made an appointment for an interview.

As not all readers of this blog may be familiar with you, how would you like to introduce yourself?

My name is Mieke van Veen, I’m a Dutch singer/songwriter with an americana sound. 

You have worked for years towards the moment to release your first album. In what ways did the release influence and/or change your life?

The whole process of making an album has been a lifetime experience, a rollercoaster ride. It took me 2 years to finish 'Between these Walls' and I’m really proud of it. The best musicians Holland has to offer worked with me and I feel blessed. My release was the perfect ending of that process and it also marks a new start. Finally people can hear what I have been doing the last 2 years. Also I have the time and freedom now to write new stuff. 

Your music has a distinctive mood around it. I’d best describe it as melancholy.  In what way does your music reflect who you are?

I love that melancholy mood. You can dwell in that lonely, lost feeling, but in the end it always has a positive side. That’s me, I always look for the positive in life. But I’m not a moody type at all, you can ask my kids. They will say their mom is a funny, bit crazy and outgoing person, haha. 

In what mood are you when you’re creative?

A lot of songs on my album, 'Between these walls', reflect on what I’ve been through, or what I experienced around me. Like the song 'Long Gone' I composed on my piano on a day I met a close friend who’s mother was slowly fading away by Alzheimer's disease. Such a cruel disease. I Just imagined how it felt and wrote the song. 

What influences your writing most, happy or sad? I’m personally under the impression that it’s both.

Both! 

Your songs appear to be personal, some even messages to someone close by. Do you write from a personal level or are they more personalised observations?

It’s always personal. Even if the topic is not about me, it’s about the way I see it.  'LOW' is about a mother who cannot let her ex-husband go. She will do anything to make his life miserable. At a point where she will use her own kids to do so. And the cruel reality is, her actions won’t  make her any happier. In the end it’s the kids who suffer the most. As a mother of 2 I have little respect for that.  But those stories happen every day. 

On stage you said that ‘Riverside’ is based on a family history. Would you like to share it with our readers?

It’s about my grandparents. They lived in Indonesia when WWII  broke out. My grandmother was pregnant of my father at that time and already had 2 little daughters. My grandfather was captured and thrown in jail. My grandmother tried to run away but it was too late. Together with her sister, she was detained in one of the Japanese camps. My father was born there. My family suffered so much, but they survived. It took about 4 years before my grandfather saw his firstborn son. 

When reading about you the name of your brother Bart* pops up sooner or later. If so, in what ways does it help to be identified with him?

It doesn’t help getting me further in the music business, if that is what you mean. My brother is a very talented songwriter, but he likes to be in the background. A lot of people don’t even know him. Sometimes people ask me why I don’t sing his songs, but we just both love writing; and I love performing as well. As a brother he means the world. We have a special bond. When I was still studying journalism, we even lived together. Bart helped me with producing my first EP, ‘Mica’sMess’. Thanks to Bart I know a lot of awesome musicians who like to work with me. On my debut album I decided to work with producer Budy Mokoginta.

* Bart van Veen is a songwriter with several hits and songs for Anouk to his name.

Was music important in the home you grew up in and if so what are your earliest influences?

Yes. My parents wanted their kids to have a musical education (as well as sports). So I played the mandolin and hobo. Both classical music. When I was about 15 I grabbed my brothers guitar and just started playing without knowing the chords. And I still don’t know what I’m playing. I don’t need to. Rather let the sound lead the way. 

You perform alone, as a duo, trio and with a large band. How do you manage all these different settings and which one has your preference?

I love those different settings. Depending on the kind of venue, I decide how and with whom I can perform. The musicians I play with are all very talented, so it’s easy to play with them. It’s awesome to hear how those guys give my songs more depth. But solo on stage is easier for me, cause I can improvise how and when I want. I can change my setlist and play songs I don’t often play. 

The basis of all your songs is one woman, one guitar. On record they are fleshed out, some more, some less. Do you know up front how a song will or should develop or does this come later in the process?

Not always. It really depends on the feel of the song. Some of them where already finished just the way they where. Others I felt could use an extra touch. I took the time to figure that out along the way, together with my producer. So when we got in the studio there was enough freedom to change things and use the creativity of the musicians. Even in the last process of mastering the songs we  changed things. Cause eventually it always comes down to the song, the story and my voice. 

The final song on Between these walls, ‘Lege handen’, is in Dutch. Hidden away as it were. You decided to sing in English. Why not in Dutch and what is the story behind the one Dutch song?

About two years ago I was working with a theater director for a performance at Fringe Festival. She challenged me to write a Dutch song. 'Lege handen' ("Empty hands") was the result. And when I play it live a lot of people love it. So in the studio we jammed a bit with gitarist Menno Gootjes on guitar, and it sounded awesome. So we recorded it. So I decided to put I it on the album as a hidden track. Maybe in the future I will write another Dutch song, but don’t expect a Dutch album, haha! 

What can we expect from you in 2015?

I’ll be performing a lot! Hopefully I’ll be playing on some beautiful festivals upcoming summer.  I’m  planning a little tour in the USA somewhere in September. Probably NY city (I was there 2 years ago when I wrote 'Traffic Jam'). And I’m writing a lot of new stuff. I will start working on my new album at the end of this year. And I’ll promise you, more happy songs ;-)