.NoWordsNeedeD, 30-09-2014

https://www.youtube.com/watch?v=f1CNNf9iU9Y&list=RD__jeStM8TAw&index=10

.No

I'm okay. The Shoe

The Shoe is een Amerikaans duo dat bestaat uit singer-songwriter en actrice Jena Malone (die onder andere was te zien in The Hunger Games) en pianist en producer Lem Jay Ignacio.
 
Over zingende actrices wordt meestal nogal denigrerend gedaan, maar Jena Malone snoert direct in de openingstrack van het debuut van The Shoe de critici de mond. En hoe.
 
In deze openingstrack laat Jena Malone zich uitsluitend begeleiden door bijzonder subtiele pianoklanken, maar overtuigt ze met speels gemak. In deze openingstrack is ook direct duidelijk dat The Shoe niet gaat voor de makkelijkste weg. Het is geen makkelijk popliedje dat de introductie vormt tot dit Amerikaanse duo, maar dankzij de mooie en veelkleurige stem van Jena Malone was ik direct fan.
 
The Shoe houdt haar muziek niet de hele tijd zo ingetogen en sober als in de openingstrack en titeltrack van I’m Okay, maar heel uitbundig wordt het nooit. De instrumentatie is in het merendeel van de tracks ingetogen en zacht, zodat Jena Malone kan schitteren met haar mooie stem, die ook vaak fluisterzacht is. De instrumentatie is misschien ingetogen en zacht, maar verrast wel keer op keer door wonderschone accenten die uitblinken door subtiliteit en trefzekerheid. De stem van Jena Malone draait zich prachtig om deze instrumentatie heen en heeft een verleidingskracht om bang van te worden.
 
Gezien de samenstelling van The Shoe (actrice/zangeres en een getalenteerd muzikant) ligt de vergelijking met She & Him voor de hand, al is het maar omdat de stem van Jena Malone net zo honingzoet kan zijn als die van Zooey Deschanel, maar uiteindelijk is de muziek van The Shoe toch een stuk minder uitbundig en een stuk avontuurlijker.
 
Het valt niet mee om met slechts een beperkt aantal ingrediënten een plaat te maken die je continu in zijn greep houdt, maar het debuut van The Shoe slaagt daar inmiddels al een tijdje in. Omdat Jena Malone en Lem Jay Ignacio niet kiezen voor makkelijk in het gehoor liggende popliedjes of zelfs perfecte popsongs, blijf je maar nieuwe dingen horen in de muziek van het tweetal. Dit geldt met name voor de vocalen, die heel af en toe ook wel wat doen denken aan die van een jonge Cat Power, maar ook de prachtige instrumentatie en de bijzonder trefzekere productie weten je keer op keer weer te verleiden en te verrassen.
I’m Okay van The Shoe krijgt tot dusver 0,0 aandacht in Nederland en dat is werkelijk doodzonde. I’m Okay maakt immers iedere zondagochtend tot een ultiem moment van ontspanning en maakt iedere zomeravond tot een oase van rust.
 
Gezien het acteerverleden van Jena Malone wordt I’m Okay van The Shoe ook in de Verenigde Staten met de nodige reserves ontvangen. Volkomen onterecht, want er zijn de afgelopen maanden niet veel leukere indie-platen verschenen. Het indie-karakter van de muziek van The Shoe hoor je misschien nog wel het best in de wat voller klinkende songs op de plaat, waarin zowel de instrumentatie als de vocalen zich niet in een keurslijf laten dwingen en I’m Okay steeds meer sprankelt en vermaakt. Heerlijke plaat van een duo dat een plekje vol in de spotlights verdient.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Dead rabbit hopes':

https://www.youtube.com/watch?v=LiT1e9krL2g

Ultraviolence. Lana del Rey

In 2012 I wrote that I was surprised by the quality of Lana del Rey's second album. It was very different from what I expected. They hype, the raving and the inevitable fall when the album finally was released. "Never follow leaders and watch for parkingmeters". Bob Dylan was right again. Although I fairly liked 'Born to die', say about 50% and was surprised again by single 'Ride' that was released with the 'Paradise edition' of 'Born to die'. Nothing prepared me for Ultraviolence though. Lana del Rey not only released a new album, she released an album full of gothic darkness, nothing one associates with the pretty countenance she is. Look and looks do not match on the cover of Ultraviolence.

One master stroke Lana del Rey played is hiring The Black Keys' front man Dan Auerbach as producer. Together they made an album of infinite beauty and darkness. If someone has proven that there can be beauty in the darkest corners it is this duo in association with the musicians they hired to execute their vision. The sound of Lana del Rey's greatest hit 'Video games' is never far away. Most songs on Ultraviolence add a level of musicality that 'Born to die' mostly lacked. The mystery of Lana del Rey drove that album. On Ultraviolence it is the mix of Lana and the music that mesmerised and totally captured me. Ultraviolence is totally addictive.

The darkness in Lana del Rey's music stems in the first place from the texture of her voice. Dark, with this rasp on it as if she's a fading femme fatale in a 1940s movie like Sunset Boulevard. A woman, who smoked too much, drank too much and led a lewd life in general and, in her middle age, is now punished for her past misdeeds, when everyone adored her. That is how the female singer sounds. Old beyond her late twenties age. "When we were young and pretty" like she ends 'Old money' with.

The 1940s comparison is not so strange. Ultraviolence also has an atmosphere that predates rock and roll. A song like 'The other woman' could have been sung by the likes of Debbie Reynolds. Even Frank Sinatra comes to mind. Not all Lana del Rey's vocal escapades work in this song, but it does show that her musical tastes span many years. Like 'Shades of cool' can apply for the soundtrack of the 'You only live twice' soundtrack of the James Band movie. It all adds to the mystery that unfolds on Ultraviolence. The guitar contributions of Auerbach and the firm drums keep the album soundly in the 10s. 'Shades of cool' is one of the songs he really lets it rip.

'Cruel world' kicks off Ultraviolence with tremendous confidence. A very thin guitar and Lana singing is all that is needed to show that this album, the album following the hype is going to be all the world expects and much more as far as I'm concerned. No pleasing here: "You're fucking crazy" it seems. On second thoughts: "You're crazy for me". Something diabolic comes through as she sings: "I'm so happy that your gone". Her voice seductive and at times childlike, as one of the many girl singers of the past. Before this sneer comes into her voice again. What a song 'Cruel world' is. Lana del Rey takes no half measures in the first song of her new album.

Not all is this dark. At best there's this melancholy for something else, something seemingly beyond reach. "Something reminding me of when we were kids". Whether that is pleasing or threatening remains to be seen, as the title of the song is 'Ultraviolence'. 'Pretty when you cry' is another song that has this ambivalence in mood and title. If forced to choose, this may be my favorite of Ultraviolence. The quality of 'Brooklyn baby', the pop feel of 'West coast', including a Latin 'radio mix' among the extras, give this album a fine boost.

Lana del Rey shows that she's here to stay. Ultraviolence is an album that competes with Kate Bush's albums, with the Nancy Sinatra of Lee Hazlewood. She has entered her own universe, the place only the greatest artists reach. In my opinion she has reached that destination. Ultraviolence is an outstanding album that just begs listening to.

Wo.

You can listen to 'Ultraviolence' here:

https://www.youtube.com/watch?v=hMq2KnudicQ

Days of abandon. The Pains of Being Pure at Heart

The third album of The Pains of Being Pure at Heart and the one that in my estimation that will decide whether this band will make or break. The debut album of The Pains of Being Pure at Heart was a charming indie rock album, with chiming guitars, a bit naive, nothing extremely special or good, but entertaining and indeed charming. A band that rose on the waves of the Brooklyn bands at the end of 00s. The second album just did not connect with me. We did not hit it off, so I let it go. 2014 sees album number three, Days of abandon. If the cover is anything to go by, there is not much hope. A drawn head with the part of the head missing where things tend to happen and be created: the brain.

At first listen it is already quite clear that the charming indie rock has been let go for a late 80s, early 90s U.K. pop sound. Deacon Blue comes to mind and a little Belle and Sebastian without THe Pains of ... ever coming close to the latter Glasgow band. The music on Days of abandon is so extremely slick, that I'm starting to dislike the album more with each song. and it's only song 3, 'Kelly', I'm at at that stage. The sound goes back to a time in music I do not necessarily want to be reminded of. A mix of slick 80s pop, synth sounds and all, with some faint hints jangly guitar playing. The Smiths guitar, Tubeway Army and all offspring synths and Housemartins singing. For the life of me I can't hear anything a bit heavier in the songs themself, e.g. The Smiths or The Cure, bands that I never got past the first few songs on an album, like some reviewers do. With Days of abandon I make it to the end of the album, but I can't find a way to submerge myself into the music, to surrender. For this the singing is to lazy, non-emotional. Whoever is singing, they all sing in the same way, so the switching of lead vocals do not really make a difference.

Days of abandon has its moments. 'Beautiful you' has some interesting instrumental passages for example and 'Eurydice' reminds me of Belle and Sebastian a little more than the rest does, but over all I have to conclude Days of abandon is not for me and The Pains of Being Pure at Heart no longer is a band for me. Wishing them all the make in the world, unfortunately for me Days of abandon is a break (up moment).

Wo.

You can listen to 'Simple and sure' here:

https://www.youtube.com/watch?v=XTy3bSofqTM

Ols songd (2). I Am Oak

Eerder dit jaar schreef Wo. een uiterst vriendelijke recensie over Ols songd. Wat vindt Erwin Zijleman van de cd?

De Nederlandse band I Am Oak schaarde zich met On Claws (2010), Oasem (2011) en vooral Nowhere Or Tammensaari (2012) onder de smaakmakers van de Nederlandse popmuziek. Het oorspronkelijke alter ego van en inmiddels de band rond de Utrechtse singer-songwriter Thijs Kuijken imponeerde met uiterst ingetogen en zich langzaam voortslepende popliedjes, die associaties opriepen met de muziek van onder andere Antony & The Johnsons, Sufjan Stevens, Bon Iver, Spain en Red House Painters. De muziek van I Am Oak bleek uiteindelijk lastig in een hokje te duwen of het moest het hokje "folky slowcore met Scandinavische onderkoeling en Nederlandse eigeninnigheid" zijn. Ols Songd is een verzameling oude songs in een nieuw jasje. Dat roept de vraag op of Ols Songd de echte opvolger is van Nowhere Or Tammensaari of een tussendoortje, maar dat is wat mij betreft een vraag die er niet toe doet. De songs op Ols Songd (lastig hoe het brein de verhaspeling steeds automatisch probeert te corrigeren) werden een jaar of zes geleden al eens door Thijs Kuijken op een cdtje gebrand en moeten worden gezien als de geboorte van I Am Oak. Omdat Thijs Kuijken niet twijfelde aan de kwaliteit van de songs, maar wel aan de kwaliteit van de originele opnamen en instrumentatie, werd alles opnieuw opgenomen, waardoor Ols Songd op zijn minst een beetje een nieuwe plaat van I Am Oak is (net als High Hopes een nieuwe Springsteen plaat is). Het is een plaat die in het verlengde van zijn voorgangers of nakomelingen ligt. Ook op Ols Songd maakt I Am Oak langzaam voortkabbelende folky popsongs vol verrassingen. Hier en daar klinkt het net wat voller dan we van I Am Oak gewend zijn, maar de verschillen met de vorige platen zijn zeker niet overdreven groot. Ols Songd bevat de eerste I Am Oak songs en de conclusie is gerechtvaardigd dat deze minstens net zo goed zijn als de songs die op de volgende platen terecht zouden komen. Deze songs krijgen extra glans door de nieuwe instrumentatie, die zoals gezegd sober maar avontuurlijk en heel af en toe net wat uitbundiger is. Ik heb in 2008 geen zelf gebrand cdtje met de eerste songs van I Am Oak mogen ontvangen, maar inmiddels koester ik deze songs, net zoals ik de songs van On Claws, Oasem en Nowhere Or Tammensaari koester. I Am Oak heeft inmiddels een uniek eigen geluid ontwikkeld, dat misschien associaties oproept met de muziek van de hierboven genoemde muzikanten, maar dat het geluid van deze inspiratiebronnen zeker niet kopieert. Ook Ols Songd is weer een plaat die het goed doet op de zondagochtend en op deze zondagochtend niet alleen rust brengt maar ook de fantasie prikkelt. Er zijn weinig muzikanten die weinig middelen een groot effect weten te sorteren, maar I Am Oak slaagt er voor de vierde keer op rij in. De prachtige catalogus van het Nederlandse label Snowstar Records heeft er weer een kroonjuweel bij en ik heb zo het idee dat het hier niet bij gaat blijven. Ik verheug me daarom nu al op al het moois dat het label later dit jaar nog uit gaat brengen en natuurlijk op een serie echt nieuwe songs van I Am Oak. Deze selectie Ols Songd smaakt immers naar veel en veel meer.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar Ols songd en de cd aanschaffen:

http://snowstar.bandcamp.com/album/ols-songd

Mutineers. David Gray

De Britse singer-songwriter David Gray had al drie weinig succesvolle platen op zijn naam staan, toen hij in 1999 onverwacht doorbrak met White Ladder.
 
White Ladder was een plaat waarop alles op zijn plek viel en het was bovendien de juiste plaat op het juiste moment. De intieme popliedjes van David Gray klonken aan het eind van de jaren 90 anders dan de meeste andere popliedjes van het moment. De bijzondere stem van David Gray en het subtiele laagje elektronica op de plaat deden de rest.
 
White Ladder is nog steeds een plaat waar ik graag en veelvuldig op teruggrijp. De popliedjes van David Gray kabbelen 15 jaar later nog steeds bijzonder aangenaam voort, maar de rauwe stem van de muzikant uit Manchester en de bijzondere sfeer op de plaat geven White Ladder ook nog steeds iets urgentie.
 
Die urgentie ontbrak nog wel eens op de platen die David Gray na White Ladder zou maken. David Gray wist de intimiteit van het op zijn slaapkamer opgenomen White Ladder niet meer te benaderen en koos bovendien voor een net wat gepolijster geluid. Bij de critici kon de opeens tot wereldster gebombardeerde David Gray natuurlijk al helemaal geen goed meer doen.
 
Persoonlijk vond ik het verguizen van de volgende platen van David Gray lang niet altijd terecht. A New Day At Midnight (2002), Life In Slow Motion (2005) en Draw The Line (2009) waren zeker niet zo goed als White Ladder en borduurden misschien net iets te fantasieloos voor op de doorbraakplaat van David Gray, maar slechte platen waren het zeker niet (de beste nummers van de drie platen leveren een plaat op die heel dicht in de buurt van White Ladder komt).
 
Met het in 2010 verschenen Foundling nam David Gray enige afstand van White Ladder. Het aangename laagje elektronica was verdwenen en in de songs keerde David Gray terug naar de essentie van de singer-songwriter muziek. Ik had persoonlijk verwacht dat het uitstekende Foundling David Gray weer terug zou brengen naar de top, maar de plaat maakte, net als zijn drie voorgangers, de verwachtingen niet waar.
 
De afgelopen vier jaar was het stil rond David Gray, maar bijna uit het niets is hij toch weer terug met Mutineers. Mutineers werd geproduceerd door de van Lamb bekende Andy Barlow; een verrassende keuze, al heeft Barlow inmiddels ook zijn sporen als producer verdiend. Andy Barlow heeft absoluut fraai werk afgeleverd. Mutineers klinkt heel erg mooi en heeft een geluid dat intrigeert. Het is een geluid dat anders is dan het geluid op White Ladder, maar desondanks moest ik bij beluistering van de nieuwe plaat vaak denken aan White Ladder.
 
Op Mutineers maakt David Gray weer intieme en aangenaam voortkabbelende popliedjes die zijn voorzien van een mooi laagje elektronica; een laagje dat overigens wel wat voller is dan het laagje op White Ladder. Op Mutineers klinken de vocalen van David Gray bovendien weer urgent en hiernaast is de Brit er in geslaagd om songs te schrijven die net dat beetje extra hebben.
 
De zieltjes van de critici gaat David Gray er vast niet mee terug winnen, maar dat heeft weinig te maken met de kwaliteit van Mutineers. Met Mutineers heeft David Gray een plaat gemaakt die niet al teveel onder doet voor White Ladder en heeft hij bovendien een plaat gemaakt die echt iets toevoegt aan de inmiddels vijftien jaar oude klassieker. Een heerlijke plaat om bij achterover te leunen, maar ook als je met volledige aandacht naar Mutineers luistert valt er flink wat te genieten. Knappe plaat. Hele knappe plaat zelfs.

Erwin Zijleman

Jee kunt hier luisteren naar 'Back in the world'

https://www.youtube.com/watch?v=mBS6UgiYTr4

.NoWordsNeedeD, 24-09-2014

https://www.youtube.com/watch?v=8c6kQAo8MTs

.No

Bidonville. De Kift

25 Jaar onderweg, op vele wijzen gevierd, maar er komt een einde aan alle vormen van terugkijken. Ooit moet de weg vooruit weer worden ingeslagen en breekt het 26e jaar aan. De Kift doet dat met Bidonville. En hoe. Alle aspecten van 26 jaar De Kift komen voorbij.

Gebleven is het geluid. De kale, typische slaggitaar is de basis van die sound. Daaromheen, overheen en onderdoor zitten de bas en drums. En dan begint het feest van het arrangement. De geluiden die zo typisch De Kift zijn. Ditmaal vaak het getoeter van een ieder die een hand of mond vrij heeft. Als laatste element, datgene wat De Kift zo uniek maakt, de hoekige ritmes. De ritmes die er tegelijkertijd voor zorgen dat de band nooit meer zal bereiken dan het nu doet. De ritmes die De Kift boven alles uit laat stijgen. De ritmes die het zo'n wonder van muzikale vernuftigheid maken dat de zang- en blazersmelodie vaak zo enorm vloeiend is.

Vrijdag jl. heb ik iets heel aparts gedaan. Ik heb in een concertzaal valuta geruild. Geld waar De Kift nu iets aan heeft, heb ik geruild voor geld waar ik niets aan heb. Ergens verstopt in die bankbiljetten van een enorme nominale waarde, maar van geen enkele waarde zijn, biljetten waar een mens economisch gezien niets aan heeft, zit een cd. Wat ik dus wel heb, is een schat aan muziek: Bidonville, de nieuwe cd van De Kift. Opnieuw heeft Wim ter Weele, de designer en natuurlijk drummer van De Kift, zich waarlijk overtroffen. Geen idee hoe deze "cd hoes" de tand des tijds gaat doorstaan, maar de verpakking is ongekend en er een in een waarlijk uniek oeuvre. De cd hoes als stapeltje bankbiljetten die een rijk iemand uit zijn broekzak trekt om af te rekenen. Prachtig mooi, met diverse verrassingen voor wie er doorheen bladert.

Bidonville is een De Kift plaat die, in ieder geval voor mijn gevoel, meer gesproken tekst kent dan 'Brik' en 'Hoofdkaas'. Het is ook meer een geluidsdrager die verslag doet van een voorstelling dan een "cd", al is het verhaal niet een geheel, maar meer een collage van figuren die wonen en leven in Bidonville.

Dat gezegdhebbende komt 'Harde munt' voorbij, waarin acteur Sanne den Hartogh op een fantastische manier speelt met het ritme van de song. Samen maken acteur en band een enorm swingend nummer, dat onmogelijk als rap kan worden omschreven, maar op een aparte en afwijkende manier dat toch is. Het doet mij sterk denken aan de "lenen, lenen, betalen, betalen", scene van Youp van 't Hek.

Hiermee is een van de grotere verschillen met de laatste cds van De Kift genoemd. Ferry Heijne doet een grote stap terug. Naast Sanne den Hartogh hebben ook drummer Wim ter Weele en Lot Vandenkeybus een grote vocale rol. Vergelijkbaar met de opera 'Vier bij vier' dus.

Waar ik De Kift enorm in gegroeid vind, is de kwaliteit van de onderliggende muziek. De band is zo veel muzikaler dat pak 'm beet 16 jaar geleden. De muziek zit zoveel vernuftiger in elkaar, dat ik al vele malen met plezier naar Bidonville heb zitten luisteren, ondanks de voordracht, waar dat vroeger voor mij de vaart uit de cd haalde.

De muzikale fantasie en verbeelding hebben opnieuw toegeslagen. Wijnflessen als instrument, glazen, een trekorgel, lege bierflesjes? Het kan allemaal worden gebruikt en levert muziek op, dat zich ook nog eens laat reproduceren op een podium.

Er staan meerdere hoogtepunten op Bidonville. Qua voordracht is het al genoemde 'Harde munt' ronduit geweldig. Tekstueel is 'Hovink' een plaatje. Een hovenier/tuinier in Bidonville genaamd "Hovink", vertolkt door bassist Mathijs Houwink, die mijmert over de zin van het bestaan, de moraal en de twijfel van Descartes en de vragen beantwoordt aan de hand van zijn tuin. Dat alles met een prachtig stuk muziek en zang op de achtergrond. 'Een man' speelt met ritmiek en melodie. 'Lotti' is in het Vlaams met Lot, gejaagd en met prachtige toeters. 'Witte haring' is het prijsnummer qua melodie. 'Geld' is een prachtige wisselwerking tussen voordracht, tekst, humor, melodie en uitvoering. 'Parnasse' zou 'Hoofdkaas' kunnen evenaren als er gezongen zou worden om de voordracht heen. Een prachtnummer.

Als geheel is Bidonville een evenwichtige plaat, waarin diverse emoties op een volwassen wijze de aandacht krijgen die zij verdienen. Van de uitbundige, maar ietwat desperate, halve charlatan, tot de weemoed van de moeder die geen moeder of toch wel of toch niet is, alles heeft zijn plaats in Bidonville. De Kift heeft wederom een plaat gemaakt die indruk maakt, waarmee het de wereld niet zal veroveren, maar al zijn fans innig aan zich bindt.

Er rest slechts een vraag. Waar is het prijsnummer van monsieur Parnasse die van ons allen houdt?

Wo.

Je kunt hier luisteren naar 'Witte haring':

http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/320587

Bloed aan de paal. The Kik live in Patronaat, 20-09-14

Foto: Wo.

The Kik is van dat leuke, ongedwongen bandje dat zo leuk minder bekende beatnummers van een Nederlandse tekst voorzag, beland in de belangrijkste fase van hun carrière: deze bestendigen. Na alle randzaken, huisband bij De Wereld Draait Door, Dave von Raven hier, Dave von Raven daar op tv, moest er een goede, tweede plaat komen die er voor zorgt dat de band door groeit. Dat dit niet zo eenvoudig is als dat het klinkt, stond een paar dagen terug op deze Blog middels de recensie van '2'. Deze eindigde met een geruststellende gedachte: het komt goed. Live bleek dit gisteravond echt zo te zijn. The Kik kwam, zag, bloedde en overwon in de uitverkochte, kleine zaal van het Patronaat.

The Kik is een uitermate charmante band. 100% retro gekleed en gekapt. Er is humor en wat zelfspot bij de presentatie, maar ondertussen staat daar een prima ingespeelde band zijn ding te doen. Het retro orgeltje, de perfecte twee- en driestemmige samenzang, Animal's jongere broertje op drums en een solide bassist. Leg daaroverheen de meestal vrolijke jaren 60 getinte melodieën en The Kik kan loos gaan. De nieuwe nummers zorgen voor net zo'n groot gevoel van herkenning als de oudere nummers. Ook al zit daar geen 'Simone' en vooral, mijn favoriet, 'Verliefd op een plaatje' tussen, ze werken allemaal en zijn aanwinsten in het The Kik repertoire en, zelf gepend.

Bloed aan de paal. Foto: Wo.

Wat grappig is, dat ik ooit over The Kik geschreven heb: "als er een band is die de band Het zou moeten gaan coveren, dan is het The Kik". Gewoon omdat ik vond dat er geen andere band is die recht kan doen aan 'Ik heb geen zin om op te staan" of "Kejje nagaan". Maar ook omdat deze nummers anders nooit meer te horen zijn op een podium. Of ze het gelezen hebben, weet ik niet. Feit is dat "Kejje nagaan" op de setlist stond. Wat een feest, omdat het nummer perfect bij The Kik past.

The battle of the solos over de melodie van 'Kejje nagaan' heen tussen organist Paul Zeuntjes en solo gitarist Arjan Spies leidde ook het eerste oponthoud van de avond in. Na zijn solo, op de rug en net zo freakerig eindigend als het orgel, gooide Spies zijn gitaar de lucht in. De geluidsman besloot dat dat een goed moment was om het licht uit te zetten. In het schemer zag ik Spies een verwoedde poging doen de gitaar op te vangen en dat dat niet goed lukte. Hij liep direct het podium af. Ondanks de schemer zag ik het bloed spuiten. De gitaar bleek op zijn hoofd gekomen te zijn, met alle gevolgen van dien.

Na een minuut of tien kwam hij terug op het podium en het straaltje bloed dat steeds langs zijn voorhoofd omlaag liep, zorgde voor een tweede, langer oponthoud. Vlak achter mij stond iemand die, zo bleek later, in het geheel niet tegen bloed kan. Gevolg, een gestrekt persoon en een band die stopt met spelen. Lichte paniek. Zo maakten we nog van alles mee, onvoorzien en ongewenst.

Alles leidde toch nog tot een zinderende finale, met als allerlaatste nummer mijn favoriet. Dan kan een avond toch niet meer stuk. The Kik live? Het blijft een enorm feestje voor jong en oud in een gezin.

Wo.

The Black Marble Selection. Live Patronaat, 20-09-14

Bij binnenkomst op weg naar The Kik stond er een zestal jonge mannen op het podium voor een al zeer volle zaal een lekker stuk muziek te maken. Helemaal jaren 60 retro. Gitaar geluid met veel reverb en een telkenmale scheurende harmonica. De band zit in de wat ruigere hoek van de jaren 60. Grofweg 1966-67, de korte periode van bloei voor bands als The Outsiders, The Troggs. Dit zijn de eerste bands die me zo te binnen schieten, die hits hebben gescoord met deze vorm van testosteron geladen, teenage rock. Daarnaast minstens de helft van de obscure bandjes die de befaamde 'Nuggets' cd box bevolken. Laten we het garage rock noemen. Kortom, daar kan heel weinig fout gaan als de liedjes kloppen en de uitvoering lekker in elkaar zit.

Dat was zeker goed voor elkaar bij The Black Marble Selection. Dit rockte heerlijk weg en de heren hadden een aantal bekende riffs uit die tijd net om weten te bouwen waardoor er een nieuw nummer ontstaat in een bekend idioom. Het klonk gewoon lekker ruig en vuig, met een zanger die de juiste rasp in zijn stem heeft om het overtuigend af te maken.

Als opbouwende kritiek. De ah-ahhs zijn soms iets te veel. Een koortje ter afwisseling kan wonderen doen. Het is wel helemaal in stijl, eens. Over een heel concert iets te veel. Dat was dan ook het enige dat ik op te merken had. Het was gewoon heel erg lekker.

In februari 2015 komt de cd. Ik ben zeker benieuwd. In de tussentijd kan er een EP op Soundcloud geluisterd worden. De link staat beneden.

Wo.

https://soundcloud.com/theblackmarbleselection

CD presentatie De Kift. Bidonville live, Patronaat, 19-09-2014

Foto: Wo.

Het was een wonderlijke dag vrijdag 19 september. De dag startte met positief nieuws op het zelfstandige werkfront, veranderde in verwondering bij de Paul Noble tentoonstelling in het Boymans Van Beuningen, ging over in totale verwarring over de warrigheid van Paul Noble tijdens zijn lezing en eindigde met ver- en bewondering in het Patronaat: De Kift heeft een nieuwe cd en dat mochten we weten. WoNo Magazine had de eer als gast aanwezig te zijn en daarover het volgende verslag.

Vooraf is het belangrijk om te beseffen dat Bidonville een muziektheater voorstelling is. Het is meer of anders dan een optreden van een band. De band vertelt een verhaal met veel visueel vertoon, een aantal hulpmiddelen en zelfs knalpotten. Verder wordt er weer een heleboel gerend en gedraafd om op tijd het juiste instrument te pakken te krijgen. Bij De Kift is energie iets dat aanstekelijk van het podium afstraalt.

Foto: Wo.

Alles begint met de podiumaankleding. Het drumstel van Wim ter Weele is omgebouwd tot een ouderwets rad van fortuin met zijn beeltenis er op en een rolstoel als drumkruk. De rand van het podium is afgezet met klonten modder, er liggen, hangen of staan knuffels, inclusief een geplukte kip. Een enorm doek met viezigheid op de achtergrond. Overal staan instrumenten. Het keyboard is zo klein dat het alleen opvalt omdat er een microfoonstandaard op keyboardniveau in een hoek staat. Chaos is eigenlijk de juiste omschrijving: Bidonville is de naam.

De opkomst was niet meer 100% een verrassing voor diegenen die 'De Wereld Draait Door' hadden gezien op woensdag. Monsieur Parnasse ziet er geweldig uit. Hovink draagt een smerig slagersschort. Lot ziet er met haar prachtige jurk uit als een vrouw die uit een Mucha schilderij is weggelopen en onderweg een moderne panty is tegen gekomen om met kleur te kunnen spelen. Frank van den Bosch is terug op toetsen en neemt de rol van acteur Sanne den Hartogh over. Zo is er eigenlijk slechts een bescheiden rol voor bandleider Ferry Heine. Pim Heijne is zijn bescheiden zelf op de achtergrond, met een kek hoedje op en speelt naast de doordenderende slaggitaar ditmaal ook drums, flessen en glazen. Samen razen ze over het toneel om telkens op de juiste plaats te kunnen zijn voor weer een ander onderdeel van de show.

Foto: Wo.

Bidonville is voor een groot deel ingetogen en moet het minder hebben van het grote gebaar. Subtiliteit is een beter woord. Dan valt op hoe goed alles in elkaar valt, maar ook dat het heel hard werken is om met een zesmans formatie Bidonville vloeiend te kunnen spelen. Enkele kleine foutjes waren op de eerste avond dan ook onvermijdelijk. Een geluidsman die vergat op tijd weer een instrument te versterken bijvoorbeeld of een De Kift lid dat wanhopig rond keek welk instrument nu op te moeten pakken. Het kwam allemaal tot een prachtig einde. Bidonville is als show geslaagd, muzikaal gelaagd en bijzonder gevarieerd. Ogen en oren te kort. En ja, alles draait om tellen in de muziek. Ook bij De Kift, zoals luidruchtig valt op te merken. Sterker het geeft een geheim prijs voor wie mee telt. Helaas, werd ik nog steeds verrast met wanneer in te vallen.

Foto: Wo.

Het eindigde met "oude meuk". Met twee versterkingen op het podium, trompettist Wouter Hakhoff en zanger/steel drummer Marco Heijne, werd alle schroom afgelegd. Er werd nog even een feestje gebouwd. De oren suisden nog lang na zal ik maar zeggen. De afsluiting was meesterlijk. Drummer Wim ging een enorme kartonnen doos halen, met een blik in de ogen alsof het spant zo juist op zijn hoofd was neergedaald. O, ja, dacht ik dit gaat zo mooi worden. Het mooiste De Kift nummer ooit werd gespeeld, de afsluiter van 'Hoofdkaas', het titelnummer 'Hoofdkaas'. Met lege blikken en al. De weemoed in dit nummer is zo groot. Het weet iedereen in de zaal te binden, omdat het nummer iets magisch heeft dat over de zaal neerdaalt. De melancholieke melodie gespeeld door de klein formaat tuba moet simpelweg van fluisterend, om de buren niet te storen, steeds harder en uiteindelijk luidkeels mee gezongen worden. Een ongelofelijk prachtig einde aan een zeer culturele dag.

Foto: Wo.

Eigenlijk laten de werkelijk enorme potloodtekeningen van Paul Noble, met zijn duizend-en-een details, zich goed vergelijken met 'Bidonville', wat ook vol zit details, van tekstuele en muzikale aard. En door het afval. Beide artiesten creëren een eigen wereld, waarin enorm veel valt te ontdekken. Welbeschouwd is een samenwerking tussen Noble en De Kift in de toekomst best een fantastisch idee.

De Kift is klaar voor een rondje theater, maar wat er na afloop in het Patronaat te koop was, moet nog een dagje wachten op dit Blog.

Wo.

World of strangers, Zoe Muth

In de categorie minder bekend of zelfs miskend talent in het rootssegment deze week aandacht voor Zoe Muth. De oorspronkelijk uit het Amerikaanse Seattle afkomstige singer-songwriter schaarde ik op basis van haar twee eerder verschenen platen (en een minstens even goede EP met covers) al onder de grote beloften van de Amerikaanse rootsmuziek, maar met haar nieuwe plaat World Of Strangers is Zoe Muth definitief klaar voor het grote werk.
 
Voor de Nederlandse liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek komt Zoe Muth misschien wat uit de lucht vallen, maar in Seattle en omstreken heeft de Amerikaanse singer-songwriter inmiddels een uitstekende reputatie opgebouwd, die haar onder andere de bijnaam ‘Seattle’s Emmylou’ (Emmylou Harris natuurlijk) heeft opgeleverd.

Voor World Of Strangers heeft Zoe Muth datzelfde Seattle overigens achter zich gelaten, waarna ze zich heeft gevestigd in één van de hoofdsteden van de Amerikaanse rootsmuziek, Austin in Texas. Haar band The Lost High Rollers werd versterkt met ervaren krachten uit de muziekscene van Austin en dat hoor je.
 
Zoe Muth maakte tot dusver muziek met folk als belangrijkste bestanddeel, maar heeft dit inmiddels verruild voor country. World Of Strangers is voorzien van het rootsgeluid waar Austin bekend om staat en het is een geluid dat Zoe Muth past als een oude jas.
 
Op basis van de bijnaam ‘Seattle’s Emmylou’ had de oplettende lezer waarschijnlijk al geconcludeerd dat Zoe Muth beschikt over een mooi stemgeluid, maar met die typering doe je Zoe Muth flink wat tekort. Zoe Muth beschikt als je het mij vraagt immers over één van de mooiste stemmen in het rootssegment.
 
Het is een stem die steeds weer net wat anders klinkt en hierdoor in meerdere genres uit de voeten kan. Het is bovendien een stem die warm klinkt, maar het is ook een stem vol emotie die de luisteraar vastgrijpt en meeneemt. Het is tenslotte een stem die de prachtige teksten van Zoe Muth tot leven weet te brengen.
 
Met een stem als die van Zoe Muth maak je geen slechte plaat, maar op World Of Strangers klopt eigenlijk alles. De Austin versie van The Lost High Rollers zet een oerdegelijk rootsgeluid neer, waarin verschillende instrumenten mogen schitteren, al staat uiteindelijk alles in dienst van de stem van Zoe Muth. Invloeden uit de country staan centraal op de nieuwe plaat van Zoe Muth, maar het is wel country zoals die in Austin wordt gemaakt, wat betekent dat de gitaren zo af en toe mogen ronken en de traditionele snik achterwege mag blijven. De vocale capaciteiten van Zoe Muth zijn inmiddels geprezen, maar ook haar songwriting skills mogen er zijn.
 
Op World Of Strangers maakt Zoe Muth een gelouterde indruk en legt ze de lat hoog voor al haar concurrenten, inclusief Emmylou en wat mij betreft Lucinda Williams, aan wie Zoe Muth mij veel vaker doet denken. 

En het mooie is dat deze geweldige rootsplaat voor de afwisseling eens gewoon in Nederland in de winkel ligt. Wordt 2014 het jaar van de definitieve doorbraak van Zoe Muth? Op basis van de kwaliteit van World Of Strangers geef ik haar een hele goede kans.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Annabelle'

https://www.youtube.com/watch?v=0OGgAo6osxc

Kim Churchill live at Q-Bus, Leiden. 18-09-2014

In the past I've once bought an elpee on the basis of a cover, 'Sheik yerbouti' by Frank Zappa, but never before did I go to a show on the basis of a photo. Granted, it's not an entirely fair comment, because this was the Q-Bus and I wouldn't have travelled much further to see this show. But none the less, the picture on the Q-Bus website was so forceful. A guy with an acoustic guitar, longish hair shot from behind and slightly from below, as if jumping at least ten feet high. The picture is a showcase of energy. Kim Churchill caught 100% in his act. From what I saw yesterday, this picture ought to win a price as it tells so accurately who Kim Churchill is as a performer.

Not that Churchill jumped around a lot. All but for his final note he was sitting on a drummer's stool, playing his guitar, harmonicas, three toned kick drum, tambourine and miniature tubular bells. Finally there was something that is not an instrument, but defining for his sound: a large case filled with electronic effects for his guitar, voice and harmonica. That this guy travels around with his own sound man is a smart move, because his show stands or falls with a great sound. A true one man band.

The show was built up with expertise and showmanship. It started off like this guy who can play some excellent tricks on his guitar and make his harmonica wail like a steam train, but lacked real good songs. During the show Kim Churchill picked up steam, his songs started to come alive, my ears were pricked up and it all ended in sound storms, whirls of electronic noises, songs that had so much energy balled up in them that the Q-Bus started shaking on its very foundation. The guy made more noise that the nine piece Steely Dan tribute band produced together last week. Churchill tossed in a little Led Zeppelin, played unrecognisable in his own style and a sped up chunk of 'Subterranean homesick blues'. In short, his music ranges from folk, to folkrock, blues and classic rock. It's all in there in this blend that is all Kim Churchill, including some very interesting, alternative styles of guitar playing and who knows what tunings.

His voice reminds me of someone, but it keeps eluding me who, right up to now. Next to that there is the wail of Robert Plant and so much force, but apparently brought without forcing. The master of his voice. Yes, with loads of effects, echoes, reverb, whatever on it, but extremely forceful, powerful and loads of expression.

Of course I have to listen to his new album first to really be able to draw some conclusions, but from what I heard yesterday, this guy ought to be a lot bigger than the Ben Howards and Ed Sheerans of this world. Nothing compares as far as I'm concerned.

Normally I ought to be able to say within a few years: "Do you know where I saw Kim Churchill? At his first show in Holland"?!

Wo.

You can listen to 'Window to the sky' here:

https://www.youtube.com/watch?v=Iy04V45dgrw

2. The Kik

Ruim twee jaar geleden verscheen 'Springlevend', een feest van een cd. Vol met covers en/of eigen liedjes, daar werd eigenlijk wel wat geheimzinnig overgedaan. The Kik, toen de nieuwe band van Dave von Raven, was snel daarna overal. Op tv, in de clubs op festivals, zonder nu echt door te breken. Er bleven teveel mensen op het festival waar ik ze zag spelen, die stonden te kijken naar iets wat ze duidelijk niet begrepen. Daarna werd het tijd voor die moeilijke plaat. Hoe zou het The Kik vergaan, nu er druk op ligt?

Als ik eerlijk ben, dan viel het niet mee bij de eerste luisterbeurten. Daarom is er nog geen recensie verschenen op dit blog tot op heden. De kaartjes voor de clubtour waren al gekocht, dus toch maar eens opnieuw geluisterd. En hoe bevalt het een en ander twee, drie maanden later?

De tweede beluistering bevalt al een stuk beter. De schok is er af, dat stomme jazznummer overvalt me niet meer zo erg en het Ernst, Bobbie en de Rest (bv. de tekst van 'Erik') gevoel kan rustig worden doorgestreept. The Kik maakt welbeschouwd met 2 een verdiepingsslag. Het onbekommerde beatgevoel is weg. Dat komt deels, omdat er duidelijk een groter opname budget voor 2 was, waarmee meer geluiden de mix inkomen. Soms loopt dat iets uit de hand zoals in 'Spiegel spiegel'. Hier wordt een draaiorgel geïncorporeerd in een beatnummer, op een wijze die doet denken aan 'For the benefit of Mr. Kite', maar dan in een steeds wisselende vorm. In de meeste andere gevallen zijn het prettige aanvullingen op het The Kik geluid. Zo zijn er toeters, meer soorten toetsen. Psychedelica in 'Katwijk Aan Zee'.

Het album begint uitbundig. 'Zwanenzang' sluit goed aan bij het einde van 'Springlevend', 'Zevenhuizer zondag'. Het geeft misschien ook wel de diepere, onzekere gevoelens van zanger/tekstschrijver Dave von Raven weer. Wat gaat de tweede plaat doen? Angst voor een zwanenzang? Onterecht, want 2 is een goede opvolger. Dat blijkt al uit het tweede nummer 'Ruimtetuin', een nummer dat al op de podia te horen was in het verleden. Ook een nummer als 'Schuld' met flinke orgelsolo is up tempo, geslaagd en goed meezingbaar. Lijkt 'Zwanenzang' op 'Taxman'? Ja. Is dat erg? Nee. Het is anders genoeg en gewoon een goed nummer, met prima samenzang. Daar geeft The Kik wel meer staaltjes van op 2. Ik moest zelfs wel een aan The Hollies denken en dat is toch een compliment. Het gitaargeluid van The Monkees komt ook weer geregeld terug. Ook altijd prettig.

Zo heeft het er dus alle schijn van dat het goed komt tussen 2 en ik. Zoals zo vaak moest ik duidelijk wennen aan de nieuwe nummers, die in het verlengde liggen van 'Springlevend', maar toch net anders zijn. Zeker de helft van die nummers was direct raak, poppy, jaren 60 en hits (in mijn universum). Dat geldt niet voor de meeste nummers van 2. En dat was wat tegen viel. Neem het al eerder genoemde 'Eric'. Als ik de tekst weg streep, komt er uiteindelijk een heavy nummer als 'I want you (She's so heavy)' uit. Niet wat ik van The Kik verwacht, maar uiteindelijk is het nummer wel geslaagd. Daarvoor moesten dus wel eerst twee hordes genomen worden: de tekst en de verwachting. Eenmaal de sprongen gewaagd, blijft er een goed nummer over.

Alles overziende, blijkt dat op dat stomme jazznummer ('Schilderstraat') na, het eigenlijk wel goed zit. The Kik geeft blijk van eigen compositorische kracht en meer na te kunnen doen dan enkel The Beatles. Nog een paar dagen, dan ga ik eens kijken hoe ze deze nummers er live van gaan afbrengen.

Wo.

Je kunt hier luisteren naar 'Cupido'

https://www.youtube.com/watch?v=mIaekroVjV8

Grand southern electric (2). DeWolff

Eerder dit jaar schreef Wo. al over Grand southern electric op WoNoBloG. Dit maal is het de beurt aan Erwin Zijleman.

De tweede en derde plaat van de Limburgse band DeWolff (respectievelijk Strange Fruits And Undiscovered Plants uit 2009 en Orchards/Lupine uit 20110) heb ik de hemel in geprezen, maar op één of andere manier heb ik de vierde plaat van het trio, het in 2012 verschenen IV, gemist.

Die plaat heb ik onlangs, op zoek naar de nieuwe plaat van de band, alsnog beluisterd en ik kon al snel concluderen dat er ook met de vierde van DeWolff helemaal niets mis was. Die conclusie gaat ook weer op voor de vijfde plaat van de Limburgers, het onlangs verschenen Grand Southern Electric.

Voor deze plaat togen de Limburgers naar het Zuiden van de Verenigde Staten, waar ze samen werkten met Black Keys producer Mark Neill. Grand Southern Electric klinkt hierdoor misschien net wat Amerikaanser dan zijn voorgangers, maar heel groot zijn de verschillen niet.

Vergeleken met de eerste platen van DeWolff hebben de invloeden uit de psychedelica een stapje terug moeten doen en verder hebben de songs met een kop en een staart het gewonnen van de wat langer uitgesponnen jams. Niks mis mee wat mij betreft, want psychedelica is er op het moment al genoeg en songs met een kop en een staart gaan uiteindelijk langer mee dan jams.

Wat gebleven is het feit dat DeWolff nog altijd een bak vol invloeden uit een ver verleden verwerkt in haar muziek. Het zijn invloeden die stammen uit een tijd waarin de leden van de band nog lang niet geboren waren en het zijn zowel invloeden uit de Verenigde Staten als uit het Verenigd Koninkrijk.

Het zijn zoveel invloeden dat iedereen er zijn of haar eigen favorieten uit het verre verleden uit kan pikken. Zo hoor ik zelf vooral invloeden van Deep Purple (vanwege het orgel) en Led Zeppelin (vanwege de zang), maar fans van The Allman Brothers Band en Lynyrd Skynyrd horen waarschijnlijk flink wat van hun favoriete bands in de muziek van DeWolff en zo kan ik nog wel wat namen noemen.

Wanneer ik Grand Southern Electric vergelijk met de platen waarmee DeWolff een paar jaar geleden op de proppen kwam, hoor ik vooral heel veel muzikale groei. Het gitaarwerk en het nadrukkelijk aanwezige orgeltje klinken heerlijk en ook de zang is klassen beter dan een paar jaar geleden. Wat voor de instrumentatie en de zang geldt, geldt ook voor de songs. DeWolff maakt songs waarvoor de grote voorbeelden van de band zich een aantal decennia geleden niet geschaamd zouden hebben en het zijn bovendien songs die veel beter zijn dan die van de concurrenten in het genre dat wat oneerbiedig '70s retro' wordt genoemd.

Zelf vind ik DeWolff veel meer dan een retro band. De band laat zich weliswaar inspireren door de rijke geschiedenis van de rockmuziek (en wie doet dit niet?), maar geeft uiteindelijk toch haar eigen draai aan al deze invloeden.

Grand Southern Electric had ik een aantal decennia geleden al graag in de kast gehad en pik ik er nu liever uit dan de platen van de hierboven genoemde bands. Wederom een bijzonder knappe prestatie van de Limburgers dus.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar Evil mothergrabber'' luisteren

 https://www.youtube.com/watch?v=oTmR7yD_jnI

Bidonville op Oerol, een bijzondere ervaring.

Foto: Annemarieke

Komende week komt de nieuwe cd uit van De Kift, 'Bidonville'. A.s. vrijdag is de cd presentatie in het Patronaat te Haarlem. In mei repeteerde De Kift voor de voorstelling op Oerol, waarover redacteur Wo. rapporteerde naar aanleiding van zijn kooksessie voor De Kift. De voorstelling op Oerol kreeg lovende kritieken. Op onze site bleef het stil. Tot vandaag, nu we een debuterende recensent op onze site bereid hebben gevonden haar impressie te delen.

Een sfeerimpressie.

Niet wetende wat te mogen verwachten, gingen we naar West-Terschelling om daar de voorstelling van Bidonville te zien. Bij binnenkomst viel meteen het decor op. Tegen de heuvels in het bos was een ‘dumpplaats’ gecreëerd.  Stoelen, radio’s, wasmachines, broodroosters, doeken, bedenk het en het lag tegen de heuvel aan. Een meer dan indrukwekkend decor. Weer eens wat anders dan de strak gestileerde en verantwoorde decors in het theater. De voorstelling zelf was bijzonder mooi en indrukwekkend. Er waren momenten dat je, ondanks het feit dat je met een tribune vol mensen in de open lucht zat, de spreekwoordelijke speld kon horen vallen. De acteurs / zangers / muzikanten (wat een kwaliteiten!) wisten het publieke te boeien en te grijpen met hun voorstelling. Na afloop gingen we verward en onder de indruk weer verder op pad. 

Annemarieke

Ocean bound. TMGS

Again a single is released by Belgian band TMGS: Ocean bound. Following the themes of many songs on its brilliant album 'Rivers & coastlines: The ride', it is another song that reflects the desire to leave home. Further away than the ocean is hard to imagine. Nothing but water and air as far as one can see and no one around. Peter Lodiers' dreamy voice reflects this atmosphere in a complete and satisfactory way. It's all about the desire, not necessarily the result that counts here.

With Ocean bound TMGS approaches those dreamy, teenage love songs of legendary band Big Star closer than ever before. Perfect pop with perfect harmonies and intricate playing of all instruments that fit each other like a glove. TMGS has some extra aces up its sleeves as well: the two horn players, the desolation of lonesome surf guitar and some great, warm organ tossed in. Individually each sound gives the music this little extra that together turn into a huge plus.

Ocean bound is another song that stands the test of all things pop brilliantly and holds it own against 45 years of pop and rock history. It ought to be a matter of time before a lot of people start to notice the true beauty of the music of TMGS.

Each spin of Ocean bound gives away another small detail of the mix. A few piano notes, another guitar line, the fine basslines in the back ground, some extra cymbals. So much attention was put into the details of Ocean bound that it is nothing but a feast to listen to it. Just one question remains: when are we treated to a full album?

Finally, the song comes with a beautiful video about the beauty of nature. The kind of nature without any humans in it. The beauty of Earth, Sun, light, clouds and shades. Everything except an ocean, which corresponds with the title of course. The singer is bound there, not there yet. Just click below for a view and above all a listen to the beautiful Ocean bound.


Wo.

https://www.youtube.com/watch?v=gRTgpJow_04

.NoWordsNeedeD, 15-09-2014

https://www.youtube.com/watch?v=Q6yxJLCt9HY

.No

Emma Jean. Lee Fields & The Expressions

Lee Fields klinkt als een klassieke soulzanger uit de jaren 70. Stop Emma Jean van Lee Fields & The Expressions in de cd speler en je wordt onmiddellijk mee terug genomen naar de hoogtijdagen van Marvin Gaye, Al Green, Otis Redding, Wilson Pickett, James Brown, Curtis Mayfield en noem ze maar op. 

Lee Fields debuteerde, net als alle genoemde grote soulzangers, aan het eind van de jaren 60, maar kreeg destijds geen poot aan de grond. Dit is ook wel enigszins begrijpelijk, want de concurrentie was destijds moordend.

Fields verdween daarom na een paar singles en een toch nog uitgebracht debuutalbum in 1979 bijna volledig uit beeld en was in de jaren 80 nauwelijks zichtbaar. In de jaren 90 kwam Fields wel weer boven drijven en maakte hij op het fameuze ACE label een aantal prima Southern soul platen.

De echte doorbraak van Lee Fields kwam echter pas in 2009 toen het fantastische My World verscheen. My World werd in 2012 gevolgd door het eveneens uitstekende Faithful Man en nu ligt dan Emma Jean in de winkel.

Ik zal er niet omheen draaien: Emma Jean is de beste plaat die Lee Fields tot dusver heeft afgeleverd. Dat heeft hij voor een deel te danken aan zijn fantastische band The Expressions. Net als The Dap Kings van Sharon Jones (en ook de band achter Amy Winehouse) slagen de jonge muzikanten rond Lee Fields er in om een dampend soulgeluid neer te zetten. 

Het is een soulgeluid dat heerlijk authentiek klinkt, maar het is ook een soulgeluid dat citeert uit nagenoeg alle stromingen uit de soulmuziek. The Expressions kiezen over het algemeen voor een broeierig soulgeluid met krachtige blazers, maar zijn ook niet vies van zompige Southern soul, Motown soul met een vleugje disco, of juist indringende soul waarin ook invloeden uit de country, blues en psychedelica hun weg hebben gevonden.

Emma Jean is in muzikaal opzicht een fantastische en vooral ook veelkleurige plaat, waarop het ene moment plaats is voor een feestje of krachtpatserij, maar het volgende moment de intimiteit regeert.

De muziek op de nieuwe plaat van Lee Fields & The Expressions is al genoeg reden om deze prachtplaat in huis te halen, maar het mooist van alles is de werkelijk geweldige stem van Lee Fields. Fields zingt op deze plaat alsof zijn leven er van af hangt en steekt de grote voorbeelden uit het verleden naar de kroon met zang vol soul, emotie en doorleving. 

Net als zijn band kan Lee Fields uitstekend doseren. In tegenstelling tot de meeste jonge soulzangers van het moment gaat Fields niet de hele tijd voluit, maar wisselt hij vocale uitbarstingen af met ingetogen momenten. Het resultaat is hemeltergend mooi.

Emma Jean overtuigt 11 tracks met een gemak dat je maar zelden ziet. Direct vanaf de eerste noten lijk je te luisteren naar een vergeten soulklassieker en het is een vergeten soulklassieker van wereldklasse. Keer op keer legt de band een geweldig geluid neer, waarop Lee Fields vervolgens mag schitteren. En dat doet hij. Lee Fields zorgt op Emma Jean voor bijna 45 minuten kippenvel. Keer op keer. Absoluut een van de beste soulplaten van het moment, maar ook in de kast staan er bij mij niet zo gek veel die zo goed zijn als deze van Lee Fields & The Expressions. Wow.

Erwin Zijleman

Je kunt hier luisteren naar 'Magnolia':

https://www.youtube.com/watch?v=ZjjMSKB702I