Trouble & love. Mary Gauthier

Mary Gauthier debuteerde in 1997 met het compleet genegeerde Dixie Kitchen, maar brak in 1999, op 37-jarige leeftijd, door met het inmiddels bijna legendarische Drag Queens In Limousines.
 
Drag Queens In Limousines was en is een prachtige plaat, maar persoonlijk vind ik alle platen die volgden mooier. Filth & Fire (2002), Mercy Now (2005), Between Daylight And Dark (2007) en The Foundling (2010) waren stuk voor stuk platen die zich schaarden onder het beste dat de Amerikaanse rootsmuziek te bieden heeft en van deze platen was de laatste tot voor kort mijn favoriet. Tot voor kort, want met het onlangs verschenen Trouble & Love legt de singer-songwriter uit Thibodaux, Louisiana, de lat weer net een stukje hoger.
 
Het in Nashville opgenomen Trouble & Love volgt op een periode waarin Mary Gauthier een aantal persoonlijke vrienden verloor en ook nog eens haar relatie op de klippen zag lopen. Het zal dan ook niemand verbazen dat Trouble & Love een behoorlijk donkere plaat is. En behoorlijk donker is een understatement. Nu staat Mary Gauthier sowieso niet bekend om vrolijke meezingers en ook op haar vorige platen kwam de Amerikaanse singer-songwriter al het best tot haar recht wanneer je het leed met bakken van haar songs kon afscheppen.
 
Trouble & Love werd zoals gezegd opgenomen in Nashville, waar Mary Gauthier een beroep kon doen op een aantal geweldige muzikanten. Deze muzikanten zetten een intiem en stemmig bandgeluid neer dat live werd opgenomen en waarin de weemoedige vocalen van Mary Gauthier uitstekend gedijen. In dit hecht en meeslepend klinkende geluid valt vooral het prachtige gitaarwerk op; gitaarwerk dat overigens alleen maar mooier wordt wanneer aan het eind van de plaat ook nog eens gitaarlegende Duane Eddy opduikt voor een bijdrage.
 
Hoe mooi de muziek ook is, het zijn toch vooral de vocalen van Mary Gauthier die Trouble & Love zo indrukwekkend maken. In de acht tracks op de plaat, waarvan het merendeel overigens langer dan vijf minuten duurt, blikt Mary Gauthier terug op een zware periode in haar leven en maakt ze de luisteraar deelgenoot van alle misère die haar trof. Het komt hard aan, maar het is op hetzelfde moment van een ongelooflijke schoonheid en intensiteit.
 
De lichte snik in de stem van Mary Gauthier en haar zuidelijke tongval, zorgen voor nog net wat extra emotie, terwijl de wijze waarop onder andere Beth Nielsen Chapman, Darrell Scott en The McCrary Sisters de vocalen van Mary Gauthier versterken bijzonder trefzeker is.
 
Ik beluisterde Trouble & Love een week of wat geleden voor het eerst op een mooie zomerdag. Dat is misschien niet de meest geschikte setting voor de beluistering van de nieuwe plaat van Mary Gauthier, maar ik was direct onder de indruk. Zet deze plaat echter op als de zon onder is en de straten leeg zijn en Mary Gauthier snijdt met haar prachtsongs door de ziel.
 
Drag Queens In Limousines was 15 jaar geleden al goed genoeg om Mary Gauthier te scharen onder de beste vrouwelijke singer-songwriters in het rootssegment, maar sindsdien is ze alleen maar beter geworden. Veel beter. De ellende die Mary Gauthier de afgelopen jaren moest doorstaan gun je niemand, maar acht wat levert het een indrukwekkende plaat op.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Trouble & love' luisteren.

Oklahoma lottery (2). Karen Jonas

Erwin Zijleman beat me on this blog with his post on Karen Jonas' debut album, but as I like it so much I couldn't resist writing my own.

Karen Jonas featured in one of the very first posts of this blog as one half of the duo The Parlor Soldiers. Search and you will also find an interview with the duo and a review of Alex Culbreth's 2012 album 'Heart in a mason jar'. The duo is no more and in a way we are the better for it: two albums instead of one!

Oklahoma lottery is an album that can be filed in the country, folk and roots segment of music. That as such doesn't say much as there are albums in that segment that make the fillings jump spontaneously out of my teeth. Not so with Oklahoma lottery. Everything seems to fall into its right place on the album. The music, the laidback playing and Karen Jonas' voice that leads us straight to heaven. The title song is in my opinion the ultimate song on this album. The song holds on tight to the backseat of the backbeat. The mood is so mellow that there is a danger the musicians will fall off. Over the rhythm there are some lead notes on an electric piano and an electric guitar. And smack dab in the middle is Karen Jonas. Singing in a slow, deliberate way, as if it's late at night and still extremely warm and humid. She carries this song home and keeps it all together at the same time. 'Oklahoma lottery' is so good it deserves a statue.

The album starts with 'Suicide Sal', an up tempo song that rivals the opening song on 'The Parlor Soldiers', 'Shallow grave'. Personally I think 'Shallow grave' is one of the best songs ever in this genre and 'Suicide Sal' comes a good long way. 'Money' is a sort of mystery to me. The song starts as this Nashville imitation of a country rocker, in other words something I, close to, detest. What happens is that Karen Jonas gives the song these twists, that endear me to 'Money' without hesitation. The same with the ballad 'Thinking' of you again'. This country ballad grows into a beautiful song, because of some chord changes that make it different and stand out. And that voice of course. It turns out I'm turning into a great fan of Karen Jonas.

This frail looking young woman has a voice that has a tear in it without ever over-doing it, can sound sad and seductive at the same time and is powerful without forcing it at any time. Another word that shoots to mind is self-assured. She knows exactly what she's doing here. Her self-penned songs were lovingly recorded by Jeff Covert, who made Oklahoma lottery sound really great. Wide spaced, with room enough to hear each instrument separately and clear. The musicians supporting and playing with Karen Jonas have done a great job as each song gets the treatment it needs and deserves. They hold back in the ballads, lending heartfelt emotions to a song like 'Steppin' on your toes' and go full out in the up tempo ones.

I don't know whether I'll ever visit Fredericksburg in Virginia again, but it would amaze me if I would run into Karen Jonas there. She ought to be making it big elsewhere. Oklahoma lottery should be the first step in that direction. Roots music has a new star born, says

Wo.

You can listen to and buy Oklahoma lottery on Karen Jonas' bandcamp site:

http://karenjonas.bandcamp.com/

Just kissed the sun. Anne Chris

Zonnestralen, zonnestralen en nog meer zonnestralen. We moeten ze de afgelopen dagen helaas wat missen, maar ze komen in zeer ruime mate uit de speakers wanneer je de nieuwe plaat van Anne Chris in de cd-speler stopt.
 
Anne Chris is een Nederlandse jazzzangeres die inmiddels al een jaar of tien aan de weg timmert in jazz-kringen (ook buiten Nederland overigens), maar haar derde plaat, Just Kissed The Sun, is mijn eerste kennismaking met haar muziek. Het is een kennismaking die naar veel meer smaakt, want wat is Just Kissed The Sun een lekkere plaat.
 
De basis voor Just Kissed The Sun werd gelegd toen Anne Chris samen met pianist Daan Herweg de muziek mocht verzorgen op een cruiseschip. Het inspireerde beiden tot een plaat die in het teken staat van vakantie, zee, ontspanning, ontluikende liefde en vooral heel veel zon. Een feel good plaat dus, maar wel een met inhoud.
 
Anne Chris maakt jazz zoals Norah Jones die inmiddels al weer heel wat jaren geleden maakte. Jazz die is aangelengd met flink wat pop dus. Hier blijft het niet bij, want ook invloeden uit de soul en andere zwarte muziek hebben hun weg gevonden op Just Kissed The Sun. Anne Chris noemt zelf Gretchen Parlato, Esperanza Spalding, Jill Scott en Michael Jackson als inspiratiebronnen. De eerste ken ik niet en de laatste hoor ik niet, maar Just Kissed The Sun heeft inderdaad ook wel wat van de unieke  muziek van Esperanza Spalding en de zwoele soul van Jill Scott, al hoor ik beduidend meer raakvlakken met de muziek van Norah Jones.
 
Just Kissed The Sun bevat vooral eigen songs, maar de twee covers op de plaat zullen in eerste instantie waarschijnlijk de meeste aandacht trekkers. Het zijn covers waarvoor we terug moeten naar de jaren 80, want uit dit decennium stammen Pat Benatar’s Love Is A Battlefield en Steppin’ Out van Joe Jackson. Het zijn allebei songs die ik al talloze keren heb gehoord, maar bij de versies van Anne Chris moest ik toch even nadenken wat het ook al weer was, wat betekent dat de Nederlandse zangeres haar eigen songs heeft gemaakt van de klassiekers van weleer, wat knap is.
 
De eigen songs van Anne Chris doen hier zeker niet voor onder. Wat de muziek van Anne Chris zo aangenaam en tegelijkertijd ook zo knap maakt, is dat ze er in slaagt om aanstekelijke jazzy deuntjes te maken zonder dat ze in muzikaal opzicht al te veel concessies doet. Just Kissed The Sun is een plaat om heel vrolijk van te worden, maar het is ook een plaat die nieuwsgierigheid opwekt en die steeds weer verrast en intrigeert.
 
Anne Chris laat zich op haar derde plaat bijstaan door een prima band die muzikale hoogstandjes niet uit de weg gaat, maar ook de soundtrack van een mooie zomerdag vol kan spelen. Het levert in combinatie met de bijzonder mooie en warme stem van Anne Chris, die uit vele klankkleuren bestaat, een plaat op die maar heel moeilijk te weerstaan is, zeker wanneer de zon hoog boven ons het even af laat weten.

Just Kissed The Sun is zeker niet de enige plaat vol zonnestralen op het moment, maar wel een van de meest aangename en een van de knapste. Zeer warm aanbevolen dus, ook aan een ieder die normaal niet zo heel gek is op jazzy muziek.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Just kissed the sun' live op North Sea Jazz luisteren.

Easy gone. Ray Bonneville

De Canadese singer-songwriter Ray Bonneville maakt inmiddels al bijna 20 jaar platen en wordt met name in zijn vaderland gerekend tot de grootheden in het rootssegment.
 
Zelf ken ik Ray Bonneville overigens uitsluitend van het in 2011 verschenen Bad Man’s Blood, maar dat was ook direct een geweldige plaat, die terecht werd bejubeld op deze BLOG en ver daarbuiten.
 
Onlangs verscheen de opvolger van Bad Man’s Blood, Easy Gone. Gezien mijn enorme liefde voor Bad Man’s Blood waren mijn verwachtingen met betrekking tot Easy Gone bijzonder of zelfs onrealistisch hooggespannen, maar Ray Bonneville heeft me zeker niet teleurgesteld. Sterker nog, Easy Gone is misschien nog wel beter en indrukwekkender dan het al zo imponerende Bad Man’s Blood.
 
Op Easy Gone vult Ray Bonneville de grote leegte die door J.J. Cale is achtergelaten. Net als J.J. Cale maakt Ray Bonneville vooral door blues geïnspireerde muziek, maar het is zeker geen typische bluesmuziek. Het gitaarspel van Ray Bonneville is heerlijk laid-back en ook de vocalen zijn net wat meer ingetogen dan in het blues genre gebruikelijk is. Hiernaast verwerkt Ray Bonneville nog flink wat andere invloeden in zijn muziek, waardoor invloeden uit de country, folk en rock ’n roll, waarbij goed is te horen dat Bonneville tegenwoordig vanuit Texas opereert en de afgelopen jaren door alle uithoeken van de Verenigde Staten heeft gereisd.

Het levert muziek op die met van alles is te vergelijken, maar drie namen domineren voor mij. Easy Gone doet me, zoals gezegd denken aan de platen van J.J. Cale, vooral vanwege het vermogen om muziek terug te brengen tot de essentie, al is de muziek van Ray Bonneville wel wat rauwer dan die van J.J. Cale. Door deze rauwheid doet het me af en toe ook wel wat aan Bruce Springsteen denken, al domineren rootsinvloeden op Easy Gone en is er maar beperkte ruimte voor Springsteen achtige spierballenrock. Vanwege de manier van zingen van Ray Bonneville en het wat zompige en soms bijna griezelige geluid op de plaat waarin prachtig gitaarwerk domineert, blijf ik misschien nog wel het langst steken bij de naam Daniel Lanois. Easy Gone had zomaar een door Daniel Lanois geproduceerde plaat kunnen zijn of zelfs een plaat van de man die tegenwoordig vooral producer is, maar is natuurlijk geen van beiden.

Ondanks het vergelijkingsmateriaal van naam en faam is het Ray Bonneville die uiteindelijk zijn stempel op deze plaat drukt. De productie van Bonneville en de van Celine Dion (!?!) bekende Justin Douglas is werkelijk prachtig en de band verkeerd in grootse vorm, maar het zijn de songs van Ray Bonneville en zijn vertolking van deze songs die voor het meeste kippenvel zorgen. 
Ray Bonneville schreef op Bad Man’s Blood al prachtige songs, maar de songs op Easy Gone zijn nog een stuk indrukwekkender. Het is veelzeggend dat deze songs nauwelijks onder doen voor de ene cover op de plaat, het van Hank Williams bekende So Lonesome I Could Cry; een onbetwiste klassieker. Ray Bonneville maakt er een duister klinkende en hartverscheurend mooie versie van, die prachtig past tussen de andere songs op de plaat.
 
Drie jaar geleden wist ik het eigenlijk al, maar nu zeg ik het ook: Ray Bonneville behoort tot de allergrootsten binnen het rootssegment en heeft een plaat gemaakt die de komende tijd maar door weinigen zal worden benaderd. Easy Gone is een grootse plaat die maar blijft groeien en verwonderen en die ook bij de zoveelste beluistering nog garant staat voor kippenvel. Heel veel kippenvel zelfs.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Mile marker 41' luisteren.

.NoWordsNeedeD

http://www.youtube.com/watch?v=dM11B4Ieba8

.No

Ghost stories. Coldplay

My intentions for reviewing the latest Coldplay album were not totally honourable. Severing myself from the band sort of forever was the idea. Like a lot of people I instantly liked Coldplay's first album and was blown away by the force of the second, including a pre-release show in the HMH in Amsterdam. With number three I started to have sincere doubts, although when they played the album integrally in a bar somewhere in Eastern Germany, Gera or Leipzig, I remember warming to it anyway. After that? Coldplay really lost me. So Ghost stories surely would allow me to go in for the kill?

Well, the answer is sort of yes and no. Hearing the hits on the radio made me want to sharpen the knives, listening to the same songs at home with my headphone on, it sort of shifts. If anything Coldplay can be confronted with the fact that the music sounds more and more like a formula. Devoid of feelings. More and more electronics are let into the music, with a collaboration with Swedish dance hit producer Avici to top that all off. Some songs are so far away from a band, that the question whether Ghost stories is a Coldplay album at all can be asked. As it was released as such and as far as I'm aware no band members were sacked or left, it's not necessary to ask the question. But most of all, I get the feeling that there is only one reason for another album, that Chris Martin doesn't know anything else to do. Like Lionel Messi showed the world that he wanted to be everywhere else except at the World Cup 2014. No fun, no spark, no inspiration. Just doing where he, Messi or Chris Martin, is good at, because they have to. To be where everyone expects them to be, not where they want to be. Both in a too slow tempo to really make a difference.

The other thing that I have to notice is that Coldplay grew out into one of the biggest bands on the planet, so it must be me who is bothered by the way the band developed itself. What I do know, is that it has nothing to do with a sense of loss for that little band I came to like. It is 100% the music that bothers me. What hasn't changed is that I like Chris Martin's voice. So that is a factor that allows me to listen to Ghost stories in a serious way. It doesn't save the album though. There is so little going on that appeals to me, that Ghost stories just doesn't endear itself to me. There is so little appeal in a minimal song like 'Midnight'. It's stripped down to atmosphere and electronic sounds, a little piano and a vocoder treatment of the voice as well at times? No, thank you. It's a worldwide hit, but don't ask me why.

The hitsingle with Avici is close to preposterous. Is there anyone who's happy with it? Apparently, as it is a top 10 hit around here, but if I were an Avici fan I would want to hear an Avici song and not a Coldplay song and vice versa. It just doesn't fit.

Before knives are out, I'll admit that I can listen to Ghost stories without wanting to through either it or myself out of a window. Let's opt for Ghost stories and not just because it will sail further, if I'm forced to make a choice. There's nothing that appeals enough to me to put it on again ever to be honest. If Coldplay had made its sixth 'Parachutes' or fifth 'A rush of blood to the head' I would not have been extremely happy either. Coldplay has developed itself since. For me I have to conclude that it developed in a direction that just isn't mine. The knives are back in their case. Let's just part ways. As always in music, album number 7 can be one that I will totally love. Now that would be a surprise.

But what about the shifting?, you may ask. What I found that is because of the voice, as said, but also at first because Ghost stories is well made. It sounds good. Unfortunately the sound is like a hot air balloon. Kill the heat and all comes down, leaving behind an empty balloon and a basket. Now that's a ghost story.
Wo.

You can listen to 'Magic' here.

Runaway's diary. Amy LaVere

Amy LaVere maakt inmiddels al zo’n 8 jaar platen, maar de van oorsprong Texaanse, maar al jaren vanuit Memphis, Tennessee opererende singer-songwriter, was me tot dusver nog niet echt opgevallen. Dat is in één klap veranderd met het geweldige Runaway’s Diary, dat ik reken tot de beste rootsplaten van het moment.
 
Het leven ‘on the road’ staat centraal op de door North Mississippi All Stars gitarist Luther Dickinson (zoon van topproducer Jim Dickinson) geproduceerde plaat. Op de plaat, die ook gastbijdragen van gerenommeerde sessiemuzikanten als Will Sexton en Tim Reagan bevat, maakt Amy LaVere de rootsmuziek die hoort bij het diepe zuiden van de Verenigde Staten.

Het is rootsmuziek die put uit de archieven van de country, folk, blues, rockabilly en Texaanse rootsrock, maar Amy LaVere is ook niet vies van een vleugje pop, waardoor Runaway’s Diary een opvallend toegankelijke plaat is
 
LaVere heeft een zwoel en sexy stemgeluid met een rauw randje, dat uitstekend past hij haar stemmige songs. Het zijn stemmige songs die opvallen door een buitengewoon trefzekere instrumentatie. Hierin domineert het prachtige gitaarwerk van Dickinson en Sexton, maar ook de bijdragen van onder andere mellotron en saxofoon dragen nadrukkelijk bij aan het opvallende geluid op de nieuwe plaat van Amy LaVere.

Runaway’s Diary doet, vooral vanwege de vocalen, wel wat denken aan de platen van Kasey Chambers, al heeft Amy LaVere absoluut een duidelijk eigen geluid; enerzijds door de fraaie instrumentatie en anderzijds door het lage tempo van veel van haar songs.
 
Runaway’s Diary is zo’n plaat die de drukte van de Randstad onmiddellijk verruilt voor de uitgestrektheid van het Zuiden van de Verenigde Staten, waarbij de bars van Memphis worden afgewisseld met eindeloze snelwegen en zompige moerrassen. Amy LaVere heeft een geluid dat past bij rokerige bars, snikhete dagen en broeierige avonden vol zoemende insecten maar gelukkig ook een zuchtje wind. Het is knap als een plaat zoveel beelden op het netvlies tovert als Runaway’s Diary van Amy LaVere en zelfs nog gevoelens weet over te dragen.
 
Runaway’s Diary is een opvallend intieme plaat. Dat heeft alles te maken met het mooie en bijzonder stemmige geluid op de plaat en de heerlijke zang van Amy LaVere, maar ook haar persoonlijke songs dragen nadrukkelijk bij aan de bijzondere sfeer op de plaat. Het niveau van de songs van Amy LaVere ligt hoog. Zo hoog dat de covers van songs van grootheden als Townes van Zandt en John Lennon niet direct opvallen tussen de originelen van Amy LaVere.
 
Runaway’s Diary van Amy LaVere is voorbij voor je het weet, maar vervolgens wil je maar één ding: veel meer. Amy LaVere heeft naast Runaway’s Diary overigens nog veel meer moois op haar naam staan. Met name Stranger Me uit 2011 kan ik warm aanbevelen aan een ieder met een rootshart. Het is een breakup plaat die diep onder de huid kruipt en een prachtige aanvulling op het wat meer uitbundige Runaway’s Diary. Wat ben ik blij met deze ontdekking.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Rabbit' luisteren.

Tommy Erdelyi (Ramone) I.M. (1952-2014)

And that is four. It means we have no Ramone left. The only logical conclusion being that being a Ramone was not a smart thing to do for your health. Even if you only played in the band for four years. The years with the most impact on punk(rock) for years to come.

Tommy Ramone or Thomas Erdelyi or better Erdelyi Tamas as Hungarian parents called him when he was born in Budapest in 1952, was one of the founders of The Ramones, the first singer of the band who switched to drums. The drummer who played on the first albums of the band full of loud played songs that were based on early The Beach Boys and Phil Spector sound hits that were sped up and heavily accented by guitar, drum and bass. We called the baby punk.

I've written before that I didn't like punk much in 1977, 1978. That only started with the second major punkwave coming out of the U.S. around 1994 with 'Dookie' and 'Smash'. Not long after I started buying the remastered The Ramones albums. Although I never became a huge fan, I enjoy my shot of The Ramones every once in a while since those days. Listening to their albums, it made me aware of the heritage in their music, which was totally lost on me in 1977/78. To recognize it one needs the knowledge first, which I didn't have back then.

The impact of the first The Ramones albums, all later albums were sort of rehashes with its moments, on everything punk that came after is clear. Iconic is the correct word. In sound, in appearance, in slogans. The band made a huge impact and will be remembered that way, even when since yesterday all four founding members are dead.

Right up to this week I wore my The Ramones t-shirt with pride, bearing the coolest band logo ever made. The logo isn't one of a rock and roll band but of an American institution. Until you start noticing the details that is. All original The Ramones are gone, the music is there forever. "Hey ho let's go!" "One two three four".

Wo.

.NoWordsNeedeD

http://www.youtube.com/watch?v=8DKo9B9zBQc

.No

Slow phaser. Nicole Atkins

The name Nicole Atkins only rang the faintest of bells in my mind. Only through checking my discothèque I found an album named 'Neptune city' from 2007, that didn't ring any bell concerning its content at all. Still, I must have heard music by Nicole Atkins before. Setting that aside, whatever Nicole Atkins released since, it passed me by. Not Slow phaser though.

Slow phaser is an album in which Nicole Atkins colours neatly between the lines. As she does this in a superb way, Slow phaser is a nice album deserving attention of music lovers who like a twist of singer-songwriter and hints of alt.country in their pop music. Atkins reminds me of female singers that made it big in the wake of Alanis Morrisette, yes, that is nearly 20 years ago. On top of that she does a few things extra, that make Slow phaser an album interesting enough to give more than just a few incidental moments of your time to.

Slow phaser starts with the voice of Nicole Atkins. She has a tough voice, a little edge to it, that sets her apart from all those sweet singing girls. So we have this combination of nice pop songs with a tough, self-assured sounding woman in front of it. Think Veruca Salt with the pop injections of Veronica Falls. The pop element is easily explained when we realise that the producer of Slow phaser is none other then Tore Johansson, the Swedish producer who worked with everyone from Anouk to Tom Jomes and A-ha to The Cardigans. In other words a man who has deserved his spurs in pop/rock music.

Despite the fact that I call this album pop music, the fun fact is that the songs are so far apart in texture and tempo that several are just too hard to compare. 'It's only chemistry' is an addition to the repertoire of the musical 'Hair'. The call and response, the melody. There's just one thing wrong. How can love ever be just chemistry? It must be a misguided 21st century anomaly.

What attracted me to the album from the very start, was opening song 'Who killed the moonlight?' This sentenced is sung a capella twice, before the music kicks in. A Chris Isaac atmosphere is created with a lot of reverb on the guitars. The way the vocal melody shoots up and down lends the song its unique vibe and sounds European in several ways, with echoes reminding me of decades of rock, pop, rock and roll and 80s pop all combined into one. And then we just switch to 'Hair'/'Lay down' by Melanie & the Edwin Hawkins Singers with a banjo underneath everything. In other words Slow phaser presents itself as a musical adventure in the first two songs.

Without being an exemplary or revolutionary album Slow phaser delivers on this promise. From the production to the songs themselves, Slow phaser is a good album. Rich in sound, with melodies that instantly or very soon after stuck themselves in my mind and do not appear to plan on leaving voluntarily any time soon. Not that every song is fantastic. 'Cool people' in atmosphere matches the topic, but is not my favourite song of this album.

And then something very strange happens. Is Nicole Atkins covering 'Ruby', Kaiser Chiefs' greatest international hit? It sounds like it, before the melody is repeated without the bend in Kaiser Chiefs' version. But no, 'We wait too long' is totally its own song. The call is close though to use this famous intro in this way. Amends are made with 'Red ropes', a song again full of atmosphere, with a Tears for Fears like rhythm and a Lana del Rey mood and way of singing. 'Red ropes' also has this darkness spread out over it.

The adventure continues with 'What do you know?' where a 'Faith' rhythm is combined with a progrock synthesizer solo. Nicole Atkins pushes her voice into lower as well as seductive levels, creating a song that is not your every day popsong. 'Gasoline bride' is another hybrid of a very darkish, moody song with a great pop chorus, including this warm sounding organ. These combinations make nearly every song on Slow phaser a winner. Something is happening that begs attention, whether I completely like the end result or not. At no single moment Slow phaser is in any way boring, which many of these sort of albums are. And that is the biggest compliment I can make here. There's just too much to listen to and discover. In other words Slow phaser is great fun and for at least three quarters plain good right up to excellent.

Nicole Atkins pushed herself right back in my attention with Slow phaser. I think she'll be able to do the same for you given half the chance. In other words: this is an advice to start listening. You'll even find out what dying sounds like on record...... to find that a miraculous recovery is made.

Wo.

You can listen to 'Cool people' here.

Make my head sing... Jessica Lea Mayfield

Make My Head Sing... is al weer de derde plaat van de uit Kent, Ohio, afkomstige Amerikaanse singer-songwriter Jessica Lea Mayfield. 
Een piepjonge Jessica Lea Mayfield dook al weer zes jaar geleden op als achtergrondzangeres op Attack & Release van The Black Keys en maakte zoveel indruk dat Black Key Dan Auerbach zich over haar ontfermde.

Dat leverde later in 2008 het geweldige Blasphemy So Heartfelt op. De plaat kreeg dankzij de link met The Black Keys (Dan Auerbach produceerde de plaat uiteraard) flink wat aandacht en groeide wat mij betreft uit tot een van de memorabele debuten van het jaar (al kwam ik daar pas aan het begin van 2009 achter).

Het redelijk ingetogen en behoorlijk sombere Blasphemy So Heartfelt werd in 2011 gevolgd door het nog veel donkerdere Tell Me. De wederom door Dan Auerbach geproduceerde plaat was nog donkerder en indringender dan zijn voorganger en liet bovendien uitstapjes buiten de kaders van de Amerikaanse rootsmuziek horen. Tell Me was misschien nog wel beter dan Blasphemy So Heartfelt en zette Jessica Lea Mayfield definitief op de kaart als een van de betere en meer eigenzinnige Amerikaanse singer-songwriters.

Ruim drie jaar na Tell Me ligt er gelukkig weer een nieuwe plaat van Jessica Lea Mayfield in de winkel. Jessica Mayfield heeft zich inmiddels losgeweekt van haar leermeester Dan Auerbach en neemt op Make My Head Sing..., samen met haar man Jesse Newport, de touwtjes zelf in handen.

Dat levert direct in de eerste noten van de openingstrack een verrassend geluid op. Zwaar overstuurde gitaren worden gecombineerd met loodzware drums, waarna Jessica Mayfield met haar heldere vocalen klinkt als Mazzy Star’s Hope Sandoval in haar beste dagen.

Make My Head Sing... is niet over de hele linie zo stevig als de openingstrack, maar blijft heel ver verwijderd van de rootsmuziek van het debuut van Jessica Lea Mayfield. Make My Head Sing... laat zich vooral beïnvloeden door 80s postpunk, 90s dreampop en shoegaze en 90s grunge. De plaat biedt dus alle ruimte aan overstuurde gitaren, dromerige gitaarloopjes, diepe bassen en loodzware drums.

Het is aan de ene kant jammer dat Jessica Lea Mayfield op haar nieuwe plaat de Amerikaanse rootsmuziek totaal is vergeten, maar aan de andere kant past haar nieuwe geluid uitstekend bij haar heldere en wat onderkoelde vocalen. Make My Head Sing... herinnert zoals gezegd aan Mazzy Star, maar minstens net zoveel aan Nirvana, Dinosaur Jr., The Cure (!), opvallend genoeg The Black Keys en zeker ook Lush.

Jessica Lea Mayfield en haar echtgenoot kiezen op Make My Head Sing... voor de heilige drie-eenheid van de rock en roll (gitaar, bas en drums), maar combineren deze voor de afwisseling eens met heldere, weemoedige en licht dromerige vrouwenvocalen. Het levert muziek op waar ik van hou (de hierboven genoemde bands schaar ik niet voor niets onder mijn favorieten), maar het levert ook muziek op die iets toevoegt aan alle muziek die er al is en die zich binnen de huidige revival van 80s en 90s muziek moeiteloos staande weet te houden.

Van mij mag Jessica Lea Mayfield de volgende keer best weer kiezen voor country tranentrekkers, want ook dat kan ze als geen ander, maar met meer van hetzelfde zou ik ook tevreden zijn. Jessica Lea Mayfield kennende kiest ze over drie jaar echter weer voor een heel ander geluid. Tot die tijd kan ik prima uit de voeten met deze verrassend sterke plaat en zijn al even goede twee voorgangers. Groot talent deze Jessica Lea Mayfield.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'I want to love you' luisteren.
 

Interview with singer-songwriter Gretchen Lohse

 by Wout de Natris


© WoNo Magazine 2014


In February we published a review of Gretchen Lohse's debut album 'Primal rumble'. The post is one of the better read articles this year, so we reached out to Gretchen and asked several questions that have to do with the music and lyrics on her album. Sit back and enjoy. As a service below there's a link to Primal rumble, so you can listen to Gretchen's music while reading (and preferably buy the album after doing so).


As most readers may not be familiar with you, how would you like to introduce yourself?

I am a singer-songwriter from Philadelphia.  I have been playing music for as long as I can remember, but I only just put out my first solo album at the tail end of last year.

Primal rumble is your first solo album. Before you played in a band. What made you switch to being a solo artist?

When I play with other musicians, it’s because I like and trust what they do on their instruments.  Even though all the songs that Yellow Humphrey (my band) played were ones that I had written, I very rarely give any direction.  Letting other people put their own musical views in and having a song grow into something totally different than what I would have come up with on my own is a really exciting thing.  For Primal Rumble, I had a fairly specific vision.  All the songs that I write are usually a reflection of something in my life, but this batch of songs was much more personal and I wanted to let them breathe. 

Primal rumble sounds somewhat prehistorically ominous, in sharp contrast to the music. What made you chose this title for the album?

I felt like the song Primal Rumble was sort of an umbrella song for all the other songs on the album.  In my mind, they all seemed to relate back to it, so I wanted to lay out that connection.

I also had been playing a videogame with a similar title around the time I came up with the name, so maybe that influenced me too.

The title song ‘Primal rumble’ plays out on the beach. Is the primal rumble within us the rumbling of the sea from which all life has sprung or am I interpreting in a totally wrong direction here?

Ha, no, not at all!  I wrote Primal Rumble after running around on the beach all night with friends during a super moon.  We had just been to the record release show of some of those friends and it was just one of those wonderful nights where you feel filled with electricity.  I had each person who was there write to me about it and then I took ideas from there  to write the lyrics.  I like the idea of using songs to record events. 

 

The music on Primal rumble is very intimate. Was this a conscious choice or did the songs grow organically into this sound?

Very conscious.  I write songs tucked away in my room, alone.  I felt like I wanted to pass these songs along fairly close to the way that they first existed.  Sort of as a way to let the listener in. 

The cover of Primal rumble is full of symbols. From a balloon around the head, that from a distance can well be mistaken for an aureole. As well as a key to unlock a heart. What is your message to us?

When I was writing the songs and designing the cover art, I was thinking about those things that are timeless even far into the future - the innate parts of human nature.  The primal parts of us!  I made up a story of a girl who lives a thousand years from now and those objects are artifacts of the world we are in now.  Each symbol corresponds to a song on the album.

Primal rumble was produced by Rick Flom who created a very mystical surrounding for your songs. How did you divide the duties while recording the album?

Oh, I don’t even know!  We’ve been recording and making music together for so many years now that it’s just sort of second nature.  As soon as I write a new song, maybe only minutes after I feel like it’s done, I get Rick to do a room recording of what I’ve come up with.  It’s just me singing and playing guitar, which is very similar to what I wanted for the album.  There are also cats who seem to like creating extra noise whenever I’m recording, so that helps too.   

Who influenced you most as a songwriter?

There have been a number of people who influenced me over the years. 

Sibylle Baier recording in the night while her family slept.  Nick Drake’s poetic lyrics.  Joni Mitchell’s free flowing vocal melodies.  Ronnie Lane’s unjaded pursuit of a musical life.  

In ‘All around the river’ you wish to be a tree, which is alive, but immobile and moves with the wind; a pharaoh, who was alive but now extinct as a ruling form and; a sailboat, a thing but mobile through wind. What is the connection between the three that made you choose them as subjects in the song “you wish to be”?

They were all things that seem to be peaceful and untouchable.  It comes from a real place of feeling like a very imperfect and messy person, like I’m still figuring out everything while everyone else seems to have it all together.  They are also three things that show up my thoughts and life regularly; trees and ancient cultures and boats.     

Nature, elements and animals all play a role in several songs. Does nature inspire you?

Yes, absolutely. I’ve been drawn to the outdoors since I was little and busy building houses out of branches with my cousins. 

 

I love living in a city for the community and exposure to new ideas and projects others are working on, but sometimes it can make me feel a bit scattered.  It’s when I’m hiking or being still in a quiet place that I can become centred and really listen to my own thoughts. 

In ‘Ornament of the enamoured heart’ the “I” is clearly in love, but there is also a declaration of independence: “I’ll never belong to anyone. Does the one exclude the other in your opinion?

No, I don’t think so.  The song is about loving someone from afar.  Maybe it’s a one-sided romance and the other doesn’t have a clue...and that’s ok.  Sometimes it’s ok to love like this.  A person can make your days brighter and make you feel more alive without even knowing that they’re doing it.  There’s a power in this independence, but maybe a little loneliness too. 

Violin or guitar?

This may be too close to call!  Violin was my introduction to music and writing and improvising melodies, but guitar gave me the power to put my words to those melodies. 

What can we expect from you in the near future?

I’m currently working on a second album with the same folks and have about half of the songs recorded.  There are drums on some of the songs!  It’s probably too early to give a release date, but I’m hoping I can get it out before the end of the year.

Should you be wondering about the music that goes with this interview, 'Primal rumble' can be listened to and bought for only $6 on Gretchen's Bandcamp site:

http://gretchenlohse.bandcamp.com/album/primal-rumble 

The lights from the chemical plant. Robert Ellis

Vandaag eens geen aandacht voor miskend of minder bekend talent in het rootssegment, maar aandacht voor de allerbeste rootsplaat van het moment. Die komt, als je het mij vraagt, zonder enige twijfel van Robert Ellis en luistert naar de titel The Lights From The Chemical Plant. Robert Ellis debuteerde ongeveer tweeënhalf jaar geleden met het ook al bijzonder fraaie Photographs; een plaat die laveerde tussen folk, country en 70s singer-songwriter muziek en een nogal strikte scheiding aanbracht tussen akoestische folksongs en meer band georiënteerde muziek. Ergens tussen Townes van Zandt, Don Mclean, Jim Croce, Willie Nelson en Gram Parsons, aldus mijn recensie op deze BLOG. Ook op The Lights From The Chemical Plant bewandelt Robert Ellis weer meerdere wegen, al hebben invloeden uit de 70s singer-songwriter muziek flink aan terrein gewonnen en vloeien de verschillende genres waardoor Ellis zich laat inspireren dit keer meer in elkaar over. De muziek van de tegenwoordig vanuit Nashville opererende Texaan roept daarom dit keer ook associaties op met de muziek van onder andere Paul Simon (van wie Robert Ellis niet voor niets Still Crazy After All These Years covert), Randy Newman en zeker ook het vroege werk van Tom Waits, maar ook de hierboven genoemde namen zijn nog steeds relevant, waarbij ik met name in vocaal opzicht veel van Don Mclean hoor. The Lights From The Chemical Plant bevat een aantal ingetogen folk- en countrysongs, maar kan ook steviger rocken of verrassen met rijk aangeklede songs die alle kanten op schieten, waarbij uitstapjes richting psychedelica en nog een aantal andere genres niet worden geschuwd. In de meeste gevallen weet Robert Ellis alle genres op aansprekende wijze met elkaar te verbinden, wat de kracht van de plaat zeer ten goede komt en wat er uiteindelijk voor zorgt dat The Lights From The Chemical Plant veel meer indruk maakt dan het ook al uitstekende Photographs. The Lights From The Chemical Plant ontleent zijn kracht voor een deel aan de bijzonder fraaie productie van Jacquire King, die de afgelopen jaren werkte met uiteenlopende muzikanten als Lissie, Kings Of Leon, Editors, Norah Jones, Chuck Prophet en Bon Jovi, en er in slaagt om de vele kanten van Robert Ellis aan elkaar te smeden tot een oorspronkelijk klinkend geluid met vooral invloeden uit de 70s.  The Lights From The Chemical Plants klinkt als de plaat die Gram Parsons nog had willen maken, als de plaat waarvan Don McLean alleen maar kon dromen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Robert Ellis opereert tegenwoordig vanuit Nashville, maar zijn hart ligt nog in Texas. The Lights From The Chemical Plant is meer dan eens een ode aan The Lone Star State en dat hoor je zowel in de teksten als in de muziek. Photographs wist me twee jaar geleden zeer te overtuigen, maar met zijn nieuwe plaat slaat Robert Ellis een grote slag. The Lights From The Chemical Plant is een ongelooflijk knappe en doorleefde plaat, zeker wanneer je je bedenkt dat Robert Ellis pas 25 jaar oud is. Als hij platen van dit niveau blijft maken ligt een imposante carrière in het verschiet, zeker met deze 100% jaarlijstjesplaat achter de hand.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Bottle of wine' luisteren.