Dark days. Canterbury

In 1976 I visited Canterbury for the first time. Although it must have been fascinating, I just don't have that much recollections of this bunch of old stones, which must have been the way I viewed the cathedral. Although something about the ages and history set in. The running gag of this holiday with parents and family was upheld in the cathedral also: x fell here, in this case Thomas a Beckett. My relationship with the cathedral changed over the years.

Now there's a band called Canterbury. A band for some reason so obviously British, that the way it plays U.S. rock, prog and even some punky elements, is outdone by the way I can hear several of these songs being brawled in the pubs of the U.K. late at night by an inebriated audience that has to but does not want to go home. "Out, out", shouts the publican, but all he receives in return is "We are, we are the broken" as 'Expensive imitation' is put on again and shouted along to. The next line is easily mistaken for a request for another shout: "We're bound and bind and stolen". Let's make that a pint, mate. "Expensive imitation" starts in total silence, then an intro of a psychedelic outing in reverse, before it develops into something resembling the work-up to the end of The Beatles' 'A day in the life'. An orchestra going out of bounds.

Canterbury is from Farnham in Surrey where the band members started playing together while in highschool. Presently four members remain: guitarist and vocalist Mike Sparks; bassist and lead vocalist Luke Prebble, guitarist James Pipe and drummer Chris Velissarides, who was added to the line up in 2013. Dark days is the band's third album after 2009's 'Thank you and calm down' and 'Heavy in the day' released in 2012. It is my first Canterbury album.

Canterbury makes music that usually is not my sort of music. I'm not one for the American alternative rock bands. Whether Pearl Jam, Soundgarden or the more punky, angry shouters, a few songs is alright, but after that I have to put on another album and certainly band. There is also a mood over the album that reminds me of a band like Flying Colors, which I also liked, somewhat to my surprise. There is a minor prog element in the music of Canterbury. What makes Dark days more attractive is that there is another element. Call it the Oasis factor. Canterbury knows who how to write a song and adorn it with an interesting melody. That the songs are played loud and are presented in a broad scope, doesn't matter. It's even irrelevant, as most songs, no doubt, will hold their own when played in another setting.

Then there are all these fun details. The accents played high on the cymbals in 'Expensive imitations'. The chorus and lead guitar in 'Satellite'. The way the intro of 'Hold your own' detonates with everything that went on on Darker days before. Canterbury is not afraid of doing something different as well. The bands that do not allow themselves to be captured in one corner are the ones that usually are the most interesting. Not that all songs on Darker days are that good. The Toto like 'Think it over' is not exactly my cup of tea, but the best Toto songs are good, just not really my favourites. And again these small details with these little bells sounding in the background.

'By the trail' starts with an acoustic guitar. A real rockballad and my Mister Mister, Cock Robin, Foreigner allergies started playing up fast, but to my surprise a song unveiled itself that has the right melody, horns kick in and there are even the unavoidable violins, but I lived to tell. The singing is good, why not an a capella ending? It's all there, making Darker days another notch better. Something 'Elephant' also does. The chorus is a trick I've heard many times before, but it doesn't matter. The chorus is just fantastic. And, dear reader, we are only at song 9 into Dark days and I'm still having the greatest of times. So who cares what happens next? This album can't do wrong anymore (and doesn't).

Dark days is not my album and at the same time totally is. It's nice when an album surprises me, takes me by the inner ear and on a musical trip past pastures unsuspected. Always listen first and then judge. Sometimes that is hard, but it is the only way to have unsuspected beauty revealed or discover new favourites. Dark days by Canterbury is one of those albums that underscores this truth.

Wo.

You can listen to 'Satellite' here.

John Paul Keith & The One Four Fives. Live Q-Bus Leiden, 25 April 2014

1,4,5's. Photo: Wo.

After the surfrockers of Hyperblaster Surfcowboys had finished, the podium was reshuffled a little for the second act of the evening at ‘Hail to the king’ night in the Q-Bus in Leiden. John Paul Keith and the One, Four, Fives took to the stage. Also guitar, bass, drums, but with three microphones that were used for singing as a main difference. The second difference was that the variation in JP’s repertoire was a lot bigger also. The similarity lay in the fact that the set was comprised of songs styled in ways that are long over in 2014. There were a few covers in the set, Freddie King’s ‘Hideway’ (or I’m nearly sure, as all these instrumentals sort of sound like each other), ‘You devil you’, which sounded very familiar ('You angel you'?) and the song that ended all fun on this night, Billie Swan’s 1975 #1 hit ‘I can help’. I hadn’t heard the song for years, but could sing every word and realized: This sounds like a Paul McCartney song so much. I’d never noticed that before. And here we get to one of the strong points of John Paul Keith. (And why did his parents forget Mick?, unless John Paul is after the two popes of course.)

JPK. Photo: Wo.

On record, I only knew 'The man who time forgot', his 2011 album before the show, John Paul Keith goes off in many direction. From Buddy Holly to straight country, to rock and roll or The Beatles. Anything goes, but sometimes too wide to my liking. The real country stuff, mwah. This made me a bit awry before the show started, as the show could have gone off in any direction as well. My apprehension was taken away almost instantly. In trio setting JP Keith mostly rocks. There is no escape in this trio setting of guitar, bass and drums. Again the songs themselves may go off in several directions, but all are played in a solid way. With some great guitar soloing going around.

Just when the band had finished a great rockballad sort of song, my companion for the evening said to me: "The show is having a dip. This is not my sort of music". Just then the band kicked into a Chuck Berry kind of rock and roller and we both did not look back. Limbs were moved around! In other words a great build up of the set.

1,4,5's. Photo: Wo.

In a sense John Paul Keith is an anachronism. With songs and sounds that could have been created 50 years ago and more, his musical taste is not from today. Ricky Nelson and Buddy Holly, Chuck Berry and The Beatles in its first years. As all four are no longer active (or alive) today, there is a market for these songs. Ludwig van Beethoven is still played, so why not new songs in an old idiom. Especially as they are as pleasantly good as the songs John Paul Keith writes? Listening to a The Beatles kind of song, with at exactly the right moment the right extended or diminished chord, is so much fun. Spine tinkling sometimes.

That leaves me with mentioning the two members of The One Four Fives, John Trahey on bass and Brian Wells on drums, who both do some backing vox in the right places. Together they create a very tight show, partly down memory lane and partly in 2014. Anyone enjoying rootsrock, rock, pop and beat, can't afford to miss a show by John Paul Keith and the One Four Fives. Don't hold your breath, but expect a review of John Paul Keith's last album 'Memphis Circa 3AM' soon as well.

Wo.

You can view John Paul Keith's 2012 show at Q-Bus, Leiden here.

Als ik Kijk. Rita Zipora

Het zal de gemiddelde lezer van deze BLOG niet zijn ontgaan dat ik niet zoveel heb met Nederlandstalige muziek (en dat is een understatement). Slechts zeer zelden bespreek ik een plaat waarop in het Nederlands wordt gezongen en dit zal nooit een plaat zijn waarop wordt gearticuleerd volgens de richtlijnen van de strengst mogelijke logopediste, inclusief met veel nadruk gezette punten en komma’s. Het beluisteren van deze platen hou ik immers geen seconde vol (en geloof me, ik heb het vaak genoeg geprobeerd). Ook dialect is meestal niet aan mij besteed overigens, maar dit terzijde. Van de articulatie van zangeressen als Roosbeef en Eefje de Visser krijgt de gemiddelde logopediste waarschijnlijk onmiddellijk rode vlekken, maar Nederlandstalige teksten in deze vorm trek ik op een of andere manier weer wel en vind ik bij vlagen zelfs van grote schoonheid. Bij beluistering van Als Ik Kijk van Rita Zipora moest ik afwisselend aan Eefje de Visser en Roosbeef denken, waardoor de Nederlandstalige teksten op de plaat van de debuterende zangeres geen moment tegen het zere been schopten. Net als de twee genoemde zangeressen draagt Rita Zipora haar teksten niet voor alsof ze met de presentatie van het Nationale Dictee bezig is. Rita Zipora zingt haar teksten en doet dat op geheel eigen wijze. Het effect van de bijzondere zang van Rita Zipora wordt nog eens versterkt door haar mooie teksten, die het niveau van de gemiddelde keukenroman voor de afwisseling eens wel overstijgen. Het zijn teksten die aan de ene kant niet heel makkelijk zijn te doorgronden, maar aan de andere kant worden getypeerd door een bijzonder charmante intimiteit en naïviteit. Tot zover alleen maar goeds over Rita Zipora, maar één Roosbeef en één Eefje de Visser is natuurlijk wel genoeg. Ook dit probleem wordt door Rita Zipora moeiteloos aan de kant geschoven. De muzikante uit onze hoofdstad voorziet haar eigenzinnige en bijna zonder uitzondering verleidelijke en betoverende popliedjes immers van een opvallend elektronisch klankentapijt, waarin invloeden uit de triphop een belangrijke rol spelen. Als Ik Kijk klinkt daarom als de Nederlandstalige versie van Dummy, het veelgeprezen debuut van Portishead, al moet ik er wel direct bij zeggen dat de teksten en vocalen van Rita Zipora heel wat minder zwaar op de hand zijn dan die van Beth Gibbons. Het combineren van charmante en intieme popliedjes met stevig aangezette triphop klanken lijkt op voorhand een wonderlijke en misschien zelfs wel ongewenste combinatie, maar het is een combinatie die op Als Ik Kijk van Rita Zipora verrassend goed uitpakt. Wat verder opvalt is dat de eigenzinnige en vaak wat in zichzelf gekeerde popliedjes van Rita Zipora snel aan overtuigingskracht winnen. In het begin moest ik er om glimlachen, maar inmiddels koester ik vrijwel alle prachtliedjes op Als Ik Kijk. Rita Zipora lijkt misschien uit het niets opgedoken, maar zingt al vele jaren in binnen- en buitenland en dat hoor je. En dat voel je, want de verleiding van Als Ik Kijk is genadeloos. Als Ik Kijk lijkt heel even een grappig in elkaar geknutselde plaat, maar luister met de koptelefoon en je hoort een fascinerende muzikale puzzel waarvan alle stukjes op de juiste plek zitten. Al met al een even knap als aangenaam debuut. Ook voor een ieder die niet gek ik op Nederlandstalige muziek, zoals ik.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'Wasem' luisteren.

Hyperblaster Surfcowboys. Live in Q-Bus Leiden, 25 April 2014

What to expect from a band with a name like this? The answer is easy, souped up surf instrumentals of course, fired at the audience at lighting speed.

Hyperblaster Surfcowboys is a trio from Amsterdam that plays music under the motto "Surf is back". And we found out just why that is is on the 25th of April when they played a duo bill with John Paul Keith and the One Four Fives in Q-Bus, Leiden under the name "Hail to the king".

Surf and any other instrumental guitar songs from circa 1960-1962 are from beyond my musical recollection. A song like 'Apache' or 'Walk don't run' would be played every once in a while on the radio, but that must have been about it. Music that was long gone, music that babyboomers could talk nostalgically about, but simply did not move me a lot. That did not change when Quentin Tarantino put some surf into his famous movies nor when a sixty something Dick Dale started recording and touring again because of that. When elements of surf are put into rock and roll, lets take The Paladins as an example, then I start listening some more. But on the whole, neither is something I listen to at home. And to get any misunderstanding out of the way: I am not writing about songs about surfing here. So don't expect this to be on The Beach Boys or Jan & Dean!

Photo: Wo.

So here we are in the Q-Bus. Three guys on stage. Guitar, bass, drums. A beautiful light blue and white Fender Stratocaster, and an equally beautiful green, shiny Epiphone bass. Loads of reverb and echo on the guitar and away we went. Listening to surf music live, admittedly my first experience, so there is not much to go on by comparison, there are basically two sort of songs. The more up tempo ones which are truly exhilarating and slower ones, let's call them surf tearjerkers. I can do without these. They are nothing but a reverb doused variation of the little crying gypsy boy or clown art sort of music, played preferably with an accordion.

Photo: Wo.

However, when things go loose, Hyperblaster Surfcowboys lets things go loose. From the typical down run on the bass snare of the Fender to great accents and chord changes, everything just goes in one blast. Extra cudos have to go to the bass player, Dirk. He went off on some great adventures on his bass, so that in a way we had two solo instruments at the same time, with drummer Alex who kept it all together. Hyperblaster Surfcowboys may not play flawless, they didn't, but the music is presented as it should. Working hard, kicking up a storm and showing to the audience that they mean what they play. Whether they played a cover or a song by the band itself, there sure was no difference in the attitude. A song is attacked, tossed around and thrown to audience. Hyperblaster Surfcowboys, or Mr Hyperblaster on guitar, RumbaRidskin on bass and Eddy Cracker on drums as they call themelves on stage is on fire on a regular basis. My opinion on surf as such hasn't changed because of what I saw, but this was fun. And isn't that why we go to a live show?

Wo.

You can watch and listen to the band Live at Volta here.

No deal. Melanie de Biasio

Compleet overdonderd ben ik door No Deal van Melanie de Biasio. Zeven songs telt de tweede plaat van de zangeres uit het Belgische Charleroi en het zijn zeven songs die dwars door de ziel snijden. No Deal is een plaat met een, zeker voor de popmuziek, unieke instrumentatie. Het is een jazzy instrumentatie die is verrijkt met allerlei opvallende en moeilijk te benoemen accenten. No Deal heeft door de instrumentatie een wat duistere en beklemmende sfeer, welke perfect past bij de imponerende stem van Melanie de Biasio. Het is een stem die nauwelijks te negeren is en het is bovendien een stem die in de meeste gevallen garant zal staan voor heel veel kippenvel. No Deal klinkt als de eerste plaat van Portishead waarbij de elektronica grotendeels is vervangen door echte instrumenten. De muzikanten die hebben bijgedragen aan No Deal slagen er in om een klankentapijt neer te leggen van een bijna onwerkelijke schoonheid. Het zijn klanken die steeds weer verbazen maar je hiernaast bedwelmen en doen hallucineren. Jazz vormt de basis van de muziek op No Deal, maar de muzikanten op de plaat zijn ook niet vies van psychedelica en kunnen bovendien probleemloos worden ingehuurd voor de volgende film van David Lynch. Wat zo bijzonder is aan No Deal is dat de muzikanten alle ruimte krijgen om te schitteren (en dat doen ze, met wat mij betreft een glansrol voor de drummer), maar tegelijkertijd staan ze volledig in dienst van de stem van Melanie de Biasio. Als Melanie de Biasio zingt houdt de band zich in en pas als de Belgische zangeres zwijgt mag er vrijer gemusiceerd worden, waarvoor in de lange tracks op No Deal gelukkig volop ruimte is. Zonder haar band had Melanie de Biasio nooit zo’n sterke en indringende plaat als No Deal kunnen maken, maar tegelijkertijd is de Belgische zangeres de ster op de plaat. Melanie de Biasio is zo’n zangeres die in meerdere genres uit de voeten kan, maar op haar best is wanneer deze genres samensmelten tot een uniek geluid. No Deal is in muzikaal opzicht een unieke plaat, maar ook in vocaal opzicht laat de muziek van de zangeres uit Wallonië zich nauwelijks vergelijken met de muziek van anderen. De meeste zangeressen van het moment denken dat het nodig is om een song van de eerste tot de laatste noot vol te blazen met hun stem, maar Melanie de Biasio laat horen hoe belangrijk doseren is. Als Melanie de Biasio zingt is ze op hetzelfde moment Beth Gibbons, Shirley Bassey, Nina Simone en Billie Holiday, maar niet zingen is op No Deal bijna net zo belangrijk als wel zingen. In de spannende passages waarin haar band de hoofdrol speelt verlang je ondanks de schoonheid van de muziek naar de vocalen van Melanie de Biasio, maar op hetzelfde moment weet je dat No Deal veel minder mooi zou zijn geweest als Melanie de Biasio de 33 minuten die de plaat duurt compleet zou hebben gevuld met haar stem. No Deal is een spannende en intrigerende plaat, maar bij vlagen is het ook hartverscheurend mooi en aangrijpend. Wanneer Melanie de Biasio aan het eind van de plaat het van Nina Simone bekende I’m Gonna Leave You aanpakt worden Nina Simone en Billie Holiday heel even tot leven gebracht om de Belgische zangeres naar nog wat grotere hoogten te tillen. No Deal van Melanie de Biasio grijpt je vanaf de eerste noot bij de strot en is niet van plan om nog los te laten. Een plaat van een bijna beangstigende schoonheid, ga dat horen.

Erwin Zijleman

Je kunt hier naar 'The flow' luisteren.

Interview met Rogier Pelgrim for WoNo Magazine

Rogier Pelgrim in Scheltema, Leiden. Photo: Wo.

Door Wout de Natris
© 2014 WoNo Magazine

In het afgelopen jaar is de muziek van Rogier Pelgrim een aantal maal gerecenseerd op WoNoBloG. Eerst zijn voorprogramma van The Handsome Poets, daarna zijn debuut EP, waarna eerder dit jaar de prima cd 'Roll the dice' volgde. In de pauze van zijn optreden in Scheltema te Leiden februari jl. als onderdeel van 'Quite quiet' spraken we af dat we een interview zouden doen. Daarvan staat hier onder het resultaat.


Voor de lezers die je niet kennen, hoe wil je jezelf introduceren?
Mijn naam Rogier Pelgrim. Ik ben liedjesschrijver en verhalen verteller. Ik ben geïnspireerd door artiesten als Damien Rice, Jeff Buckley en Glenn Hansard. Mensen kunnen me kennen van het programma de Beste Singer Songwriter van Nederland en in 2012 won ik de Grote Prijs.

'Roll the dice' is je tweede album. Wat is voor jou het grote verschil met 'Our dear lady of the plains'?
Het grote verschil is dat ik deze plaat professioneler heb aangepakt. Ik heb gewerkt met twee gerenomeerde mensen uit het vak, producer Rene de Vries (Brown Feather Sparrow, This Beautifull Mess, Lucky Fonz en vele anderen) en Martijn Groeneveld (Blaudzun, Janne Schra, Case Mayfield). Op deze plaat ben ik voor het eerst met band te horen. Dat vind ik zelf erg tof. Ben super blij met de bijdrage van Nicky Hustinx, wat een te gekke drummer zeg! Daarnaast staan er gewoon meer liedjes op deze plaat dan mijn eerste EP, het was dus een behoorlijke klus. Sommige liedjes op deze plaat zijn heel oud, ik had ze al geschreven voor de EP, andere liedjes zijn veel nieuwer. Ook staat Quiet Girl erop, een liedje dat ik schreef tijdens de Beste Singer Songwriter. Ik denk dat ik als muzikant en songwriter me verder heb ontwikkeld en dat dat te horen is op deze plaat.
 
Wat is het idee achter de titel van het album, 'Roll the dice'?
Een belangrijk thema op deze plaat is: risico's nemen. In die titel Roll The Dice hoor je dat ook terug. Er zit iets gevaarlijks in en dat bevalt me. Als muzikant heb ik een leven dat erg riskant is. Ik heb geen baan van 9 tot 5. Dat is ook een reden waarom ik voor deze titel heb gekozen.

Waar haal je de meeste inspiratie uit als schrijver?
Ik houd ervan om verhalen te vertellen. Ik geloof dat als je je ogen en oren maar goed open houdt er genoeg om je heen gebeurt om over te schrijven. Sinds kort woon ik in een nieuwe buurt in Wageningen, ik woonde hiervoor in Ede. Ik zie zoveel nieuwe dingen op straat. Inspiratie voor genoeg liedjes.

Er zitten in een aantal songs verwijzingen naar religieuze thema’s. Speelt het geloof een rol in je leven?

Geloof speelt zeker een rol in mijn leven. Mijn ouders hebben me met het geloof opgevoed en zelf ben ik zondag nog steeds regelmatig in een kerk te vinden. Mijn geloof geeft richting en zin aan mijn leven. Aangezien ik als artiest zing over de dingen die mij bezighouden zing ik ook over religieuze thema's, maar dat is het zeker niet het enige waar ik over zing. Ik heb niet de behoefte om mensen de bekeren, en ik ben niet een soort van zingende dominee. Veel van muzikale helden halen inspiratie uit religie en spiritualiteit, bijvoorbeeld U2, Bob Dylan, Leonard Cohen, Johny Cash en vele anderen. Volgens mij hebben muziek en spiritualiteit veel met elkaar te maken.

‘Quiet girl’ klinkt als een zeer persoonlijke song, terwijl ‘Hey Joseph’ meer een observatie is van iemand anders door jouw ogen. Maakt dat het een ene lied moeilijker live te zingen voor je dan het andere?
Eigenlijk niet. De liedjes zijn op verschillende manier tot stand gekomen. En Quiet Girl is inderdaad iets persoonlijker. Maar live sta ik daar eigenlijk helemaal niet meer bij stil. Als een liedje eenmaal af is kijk ik er meer van een afstand naar.

‘Misery man’ is een heel ander nummer qua sfeer, tempo en instrumentatie dan de andere nummers op 'Roll the dice', een ‘For the benefit of Mr. Kite’ sfeer. Waar komt de inspiratie voor ‘Misery man’ vandaan?
Misery Man is inderdaad een wat afwijkend nummer op de plaat. Ik heb het er juist opgezet om de luisteraar wakker te houden, het zorgt voor wat afwisseling. Het is echt een hoempapa nummer geworden. Ik heb me laten inspireren door het werk van Tom Waits. Het nummer werd opgenomen in een kelder vlak bij een keuken. Voor dit nummer hebben we gegooid met potten en pannen uit die keuken. Het was echt een gekkenhuis. Ben super blij met het resultaat.

De strip die 'Roll the dice' begeleidt is fraai, maar kent een spannend open einde. Is het courage, roll the dice of een derde optie die niet wordt genoemd, naïviteit die wordt afgebeeld?
Tja, dat is aan de lezer zelf. De strip gaat over een man die alles op het spel zet om weg te vliegen uit zijn saaie alledaagse leven. De strip houdt op als de man in een zelfgebouwd voertuig afraast op een afgrond. Of hij wegvliegt of te pletter stort dat mag de lezer zelf bepalen. Of het moed of waanzin is dat is dus de grote vraag..

Je hebt meegedaan aan het tv programma 'De beste singer-songwriter van Nederland'. Wat doet deelname met je als persoon?
Het is heel bizar dat je ineens met je snufferd op de buis bent. Ik speelde tot die tijd voor een handje vol mensen. En plotseling waren er duizenden kijkers die iets van me vonden. Dat was leuk, maar soms ook wel lastig. Maar De Beste Singer Songwriter van Nederland zie ik nog steeds als een van de beste dingen die me is overkomen als artiest omdat ik daardoor plotseling kon leven van de muziek.

Heeft het meedoen ook effect gehad op je als schrijver van songs?
Enigszins. We moesten elke week een liedje schrijven. En dat liedje moest af zijn. Dat betekende dus dat we in korte tijd flink moeste produceren. Daar heb ik flink van geleerd.

Wat heb je er aan over gehouden als singer-songwriter?
Ik heb er bekendheid, optredens en dus een leven van muziek alleen aan overgehouden.

Photo: Wo.

Je treedt solo of in een kleine setting op. Een aantal nummers op je platen zijn breder opgezet. Hoe bepaal je de instrumentatie en wanneer weet je dat een nummer meer nodig heeft dan Rogier en zijn gitaar (of juist niet meer)?
Ik denk dat het een soort onderbuikgevoel is. Maar soms is het ook gewoon common sense. Een liedje als Quiet Girl is een gevoelig tokkelliedje, daar horen natuurlijk geen luide drums en gierende gitaren bij. Een nummer als Roll The Dice is heel erg energiek, logisch dat je dat dan weer versterkt met een band.

Als je een bewerkt nummer vervolgens live speelt, solo, hoort het publiek dan wat je “in je huiskamer” hebt geschreven of een bewerking van de studioversie?
Nou, elk liedje is in de huiskamer geschreven. Mijn liedjes schrijf ik allemaal op de akoestische gitaar. Dus mijn liedjes blijven nog steeds overeind als ik ze alleen op mijn gitaar speel. Dat is ook wel een voorwaarde voor een goed liedje vind ik.

Ben je altijd een singer-songwriter geweest of is dat zo gegroeid?
Dat is zo gegroeid. Eerder was ik zanger van een rockband. Maar toen die band uit elkaar viel bleef de behoefte om liedjes te schrijven. Zo ben ik begonnen.

Wat kunnen we in het komende jaar van Rogier Pelgrim verwachten?
De komende periode ben ik veel aan het optreden met de liedjes van mijn nieuwe album. Op dit moment doe ik de Pelgrimstocht-tour, een toer langs oude kerkjes en kapelletjes. Het zal wel even duren voor ik met nieuw werk kom. Het lijkt me heel tof om een paar keer in het buitenland te spelen, België en Duitsland lijken me erg tof. 

I drove a tank. I Drove a Tank

I Drove a Tank is a new young band from Antwerpen in Belgium with a hip name. In the past few weeks we saw tanks all over the Ukraine and not always with the intended driver behind the sticks. The sticks of this tank remain firmly in the hands of I Drove a Tank itself. The band produced an indie-rock album with clear influences going all the way back to the early new wave and sixties pop melodies. Something it has in common with Arctic Monkeys and the band that is the link before Sheffield's finest, The Libertines. And from there it's The Clash and all the way back to The Kinks. 'If not the heart' is a song that could have been made by Ray and Dave Davies in the late 60s. Only the lead guitar sound is out of place. So I Drove a Tank scores some extra points here. 'If not the heart' is a modest song, but has all it takes to stand out. A song that I may just play again and again in the coming days, weeks, months.

Here we touch upon one of the secrets of I Drove a Tank. At first, very casual, listen I did not find much happening, at the second I got an inkling that I should be paying more attention and at the third I didn't look back. I Drove a Tank had me where it wanted. (Although the Johnny Cash pastiche 'A better deal' sort of turns me off.) Luckily 'The nights' brings me back to where I want to be. Some nice indie rock, that is not to neatly made, but has purpose and determination, with all sorts of little, nice extras.

I Drove a Tank is from Antwerpen in Belgium. It consists of Frédéric Albers on guitar, Ben de Vroey on drums, Bart de Roeck on bass and Hans Mertens on guitar and vocals. The members are not young contenders, but are all pushing or into their thirties. Something that shines through in the music of the band. It's not all "sturm und drang". The mind clearly plays a role also in the music on I drove a tank. The music is well proportioned and thought out. The little extras in the harmonies and guitar parts shine and come forward in all the right moments. The band calls its music "rammelrock" and for the life of me I can't come up with an adequate translation. The moniker fits and doesn't. Fitting because I Drove a Tank does not aim for the perfect pop song and doesn't because the songs are quite well constructed.

Looked at from a distance there's nothing new happening on I drove a tank. Nothing I have not heard before and the fact is that I do not care. This album is just too much fun to care. The way 'No Joe Strummer', what's in a title to reveal some influences?, is kept small and still reveals sheer beauty and inspiration. Guitar parts come from several points in the mix, each with its own distinct flavour, sound and way of playing. The sound more of Big Audio Dynamite (or what I remember it to be as I haven't listened to this band's music since the 80s) than The Clash itself, with Lloyd Cole singing.

Songs do shoot off in all directions. The Strokes ('Monocle') come by just as easily as the already mentioned Johnny Cash or The Kinks (does Mertens sing: "I love The Kinks" in 'More scared'? It could well be) and not to forget The Smiths. That is a bit much for one album, well the Johnny Cash one is, but that is about the only flaw I can find on I drove a tank. And that someone in 'Imogen' "dances to Mumford & Sons", is not o.k., but the "I" moves to the bar, so that makes it alright. Hans Mertens has listened closely to the way Julian Casablancas sings, with the distorted sound and all. Luckily for all fans of I Drove a Tank he goes beyond this. Contrary to The Strokes' singer, Mertens dares to come from behind the distortion and really sings together with a backing vocalist and alone and comes closer to Morrissey this way. His voice is well worth listening to without studio effects distorting it.

Something what does not happen to me while listening to I drove at tank is that I start getting bored somewhere during the second half of the album. I drove a tank is an album that I'd classify as indie rock and that is usually what happens to me while listening to such an album. The Smiths, U2, REM, even Is this it? of The Strokes after song 7. (Yes, all these bands were indie once.) I drove a tank keeps my attention spanned. I think I found the secret to. The variation that I Drove A Tank puts into its songs, makes the album, well, varied, exactly what I always found lacking on most or all albums of the bands just mentioned. So here was the story of how a small, new(?) band from Belgium beats all the big ones on points.

Wo.

You can listen to 'Most scared' and more here.

Customs live. Tivoli De Helling, 20 april 2014

Kijk, dat zijn nog eens prettige verrassingen. Je gaat min of meer op de bonnefooi naar een concert en loopt razend enthousiast de deur weer uit. Heerlijk toch: (live)muziek!

Eerste Paasdag was het Belgische avond in Tivoli De Helling, het kleine zusje van Tivoli, weggestopt op een onooglijk bedrijventerreintje aan de rand van het centrum, achter politiebureau en brandweerkazerne. Er kan een paar honderd man in, en het geluid is -hoewel luid- erg goed.  Ben benieuwd of de nieuwbouw aan het Vredenburg daar tegenop kan.

Supportact Horses on Fire begon met vier of vijf nummers eentonige en harde rock, maar in het tweede deel van hun set werd het allemaal beter verteerbaar doordat er meer variatie in werd gebracht. Vooral de cover van Beatlesnummer ‘Helter Skelter’ was mooi, die op min of meer dezelfde wijze werd gebracht als U2 dat deed op Rattle & Hum. Maar de verhoudingen op de avond waren goed, want in tegenstelling tot Customs speelden ze een beetje rommelig en grepen zij het publiek niet echt bij het nekvel.

Customs werd in 2008 opgericht en komt uit de buurt van Leuven. Ze werden door Studio Brussel ontdekt en hebben de afgelopen jaren veel opgetreden in België en Nederland. Zanger Kristof Uittebroek vertelde dat Utrecht hun tweede thuisstad was, omdat ze er al zo vaak hebben gespeeld. Naast Uittebroek bestaat de band uit gitarist Jelle Janse, drummer Yannick de Clerck en bassist Joan Govaerts.

Dat deden de heren van Customs dus wel, vanaf de openingsminuut van hun optreden. Ik kende geen enkele noot van hun oeuvre dat inmiddels 3 CD’s groot is. Maar ik verliet het concert als fan. En na aanschaf en beluistering van de laatste twee daarvan, The Market en Harlequins of Love (de debuut CD heet Enter the Characters) is ook duidelijk dat zij live nog meer aansprekend en bijzonder zijn dan op plaat. Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar enkele ingrediënten zijn in ieder geval het bijzondere, beetje nasale stemgeluid van frontman Uittebroek en de uptempo songs, met ‘flarden van van alles’, waaronder rock, disco, funk, new wave, en indie. De nummers nodigen uit te bewegen, net zoals de band energiek op het podium staat. Enkele namen die mij opkwamen toen ik het probeerde thuis te brengen zijn David Bowie, Depeche Mode, en de Schotse bands Goodbye Mr.McKenzie en Deacon Blue. Maar er zijn er vast nog veel meer te vinden, Customs laat zich niet vastpinnen. De songs die bleven hangen waren ‘Harlequins of Love’, ‘Hole in the Market’, maar ook de afsluitende cover ‘Let’s Go Crazy’ van Prince was magistraal.

Customs toert de komende weken nog door het land. Doe je zelf een plezier en neem een kijkje! 

HareD

Je kunt hier luisteren naar 'Harlequins'.

Here and nowhere else. Cloud Nothings

'Attack on memory' (2012) was Cloud Nothing's breakthrough record. Not in the sense that the band from Cleveland scored number one hitsingles, but certainly in the sense that the band was noticed and received critical acclaim. Here and nowhere else is the band's third album and easily meets expectations. Basically Here and nowhere else continues where 'Attack on memory' left off. The punky alternative rock is all over both albums, with the former being a little more focused. Cloud Nothings is simply playing a little bit better, wrote a tat more melodic songs and just a little less experiment. A fall for commercialism? No, for that the sound is still too rough, too loud and too shaky. A hint that Cloud Nothings could go off in a more commercial direction in the future? Yes, perhaps, but who can look into the future? Not even Dylan Baldi, the principle member of Cloud Nothings can do that. Although he may have a plan.

As far as his plans for 2014 go, it seems that he's developed a strategy to rock as much and hard as possible. Cloud Nothings is a trio. Next to Baldi, there are drummer Jayson Gerycz, and bassist TJ Duke. The rhythm section pounds away, filling the whole space, together with the rhythm guitar of Baldi. Over all this noise, melodic yes, but noise, Baldi either sings or shouts with a voice that seems to be hanging in there by its last shreds of vocal chord threads. Second, third or fourth guitars sometimes breakaway from the mould to throw in some extra, sometimes quite dissonant, notes.

For a band that started as (one of the) bedchamber projects of David Baldi it sounds very tight. Baldi released music under various names. Cloud Nothings was the one that was picked up, so he needed a live band. The band is together for several years now and has made two albums together. It's not difficult to hear the progression. 'Progression walks' is the long song on Here and nowhere else, with an experimental interlude. The way the band fills in the finale shows the ability for interplay between the members. Gerycz is very much present, but he gives the song this extra loud beats and kicks after the interlude that makes 'Progression walks' simply explode. What power, what force! The second example of his power to change the course of a song is in opener 'Now hear in'. He just changes the pace and intensity and creates something like a song within 'Now hear in'. Two different times as well.

Here and nowhere else is not for the faint-hearted. The production is not fantastic. It is aimed more at projecting energy than beauty. The guitars sound harsh (and loud, but you knew that already), for maximum effect. Producer John Congleton has managed to capture the storm that Cloud Nothings is on tape (or digits) in its full fury. Nothing has been done to make things more prettier than they are. 'Now hear in' opens Here and nothing else. Anyone who gets through this song and is enjoying him or herself is in for a treat. Punky, snotty, a bit arrogant and certainly in your face.

Cloud Nothings is at the top of its game. I thought 'Attack on memory' a good album, this one's better. A lot better. Therapy?'s 'Screamager' is a starting point and then just forget anything else. I'm also thinking about The Thermals' first album, but quality of songs wise this is no comparison. Dylan Baldi's songs are so much better. There are moments that a little self-restraint might have given a better song, but at what loss of energy? The end of 'Psychic trauma' is nothing but a tornado unleashed on unsuspecting ears. The Strokes? Yes, of course. Cloud Nothings is doing everything The Strokes have not developed into and will never reach at nor to (again). And Kurt certainly is in the singing. The good thing is, that all these influences are incorporated in something that is called Cloud Nothings. No copying, but a successful incorporation, creating something that is very much its own.

Cloud Nothings has made the next step in its career and all signs are on green. This is the album that can take the band to a next level. A favourite at the summer festivals. It remains to be seen where this story will end at. For now this reviewer and listener is very content. And again Cloud Nothings has come up with a stylish black and white, somewhat mysterious cover. I like that aspect of this band as well

Wo.

You can listen to 'I'm not part of me' here.

Stampede. Kandia Crazy Horse

Voor mijn tip in de categorie onbekend talent in het rootssegment maak ik deze week een woeste roller coaster ride door de Verenigde Staten. Kandia Crazy Horse (een andere naam heb ik niet kunnen vinden, dus ik ga er maar even van uit dat het haar echte naam is) groeide op in het mondaine Washington D.C., maar bracht de zomers van haar jeugd door bij haar grootouders in Georgia. Haar oma was gek op Hank Williams, haar grootvader hield als predikant van soul en gospel. Als jong meisje raakte Kandia Crazy Horse al verknocht aan muziek en luisterde ze naar alles wat ze tegen kwam, met een voorliefde voor Amerikaanse rootsmuziek Het is te horen op het in New York geschreven, maar in Miami, Florida, opgenomen Stampede. Stampede, voor zover ik weer het debuut van Kandia Crazy Horse, is een plaat die makkelijk imponeert. Enerzijds door soulvolle strot van Kandia Crazy Horse, die menig groot soulzangeres naar de kroon steekt, en anderzijds door het opvallend brede palet dat Kandia Crazy Horse op deze plaat bestrijkt. Heel even denk je met een typische Southern soul plaat te maken te hebben, maar in de tracks die volgen gaat Kandia Crazy Horse net zo makkelijk aan de haal met een country tranentrekker, met modern klinkende R&B, met meer ingetogen folk of juist met lekker opzwepende Southern Rock. Dat lijkt een erg breed palet, maar het pakt op Stampede uitstekend uit. Kandia Crazy Horse is een geweldige soulzangeres, maar de meer country georiënteerde songs op de plaat liggen haar minstens net zo goed en ook met net wat stevigere songs zingt ze met gemak de veters uit je schoenen en blijkt dat country en soul prima mengen. Kandia Crazy Horse heeft flink gereisd en vertelt hierdoor mooie verhalen. Dat doet ze in prima songs, die stuk voor stuk een volwassen of zelfs een gelouterde indruk maken. Maar ook als Kandia Crazy Horse de eigen songs tijdelijk verruilt voor songs van anderen weet ze indruk te maken. Luister naar haar indringende versie van het van The Eagles bekende New Kid In Town en je begrijpt precies wat ik bedoel. Wat ik uiteindelijk het knapst vind aan Stampede is de wijze waarop Kandia Crazy Horse traditionele Amerikaanse rootsmuziek eert, maar tegelijkertijd ook probeert te vernieuwen. Aan de ene kant door genres te vermengen en aan de andere kant door op subtiele wijze nieuwere invloeden toe te voegen aan haar muziek. Met een stem als die van Kandia Crazy Horse is het maken van een slechte plaat vrijwel onmogelijk, maar het maken van een plaat van het kaliber van Stampede is geen eenvoudige opgave; zelfs niet voor de groten in de genres die op de plaat aan bod komen. Haar veelzijdigheid zou een doorbraak bij een groot publiek nog wel eens in de weg kunnen staan, maar bij mij dwingt deze plaat alleen maar respect af. Stampede is een buitengewoon fascinerende rootsplaat die alle aandacht verdient en als het een beetje meezit over een maand of tien jaarlijstjes moet gaan halen. Stampede van Kandia Crazy Horse is een statement waar je U tegen zegt. Geweldig.

Erwin Zijleman

Je kunt de cd hier beluisteren en bestellen.

Amanda Pearcy Q-Bus Leiden, 18 April 2014

Amanda Pearcy. Photo: Wo.

As I already wrote in the previous post on this blog, the show in the Q-Bus this night was like listening to a representative of the sunny bright day brigade and one from the pitch dark moonless night. Rebecca Loebe belongs to the former, Amanda Pearcy to the latter. In many ways Amanda Pearcy has more mileage on her, which makes her more interesting in different ways also. Her voice is rougher, she has lived more and clearly encountered the blues in many ways; emotions that shine through in her songs.

At the house show of Beth Wimmer in Ter Aar last weekend host Peter had told me that I have to go and see Amanda Pearcy, Erwin Zijleman's blogpost tipped me over. (I even got to finally meet him, after all the e-mailing we have been doing over the past years for WoNo Magazine and this blog.) They were both proven right. I have not regretted going for a single moment. Listening to Amanda Pearcy sing is a treat and nothing but that.

Amanda Pearcy is not completely comfortable on stage. This adds to the experience. It also reminded me of seeing Lucinda Williams several years ago. Not only the unease in the appearance, but her voice and some songs as well. The unease shows more in the talks in between songs than in the singing and playing itself. Pearcy is clearly happy and comfortable with her songs. And quite rightly so. Her songs stand out and show life in all its facets. I could have done without some details in her stories though.

Matt Giles. Photo Wo.

On stage Amanda Pearcy was accompanied by Matt Giles, who sang some minor backing vocals, joined in the banter on the stage, but mostly played these nice electric guitar parts: slide, finger or plectrum picked. All songs got a nice shot of energy in the right places. A solo, intricate playing or just a sound boost. Where Amanda Pearcy got the strum going, keeping the beat. Also in her guitar sound there is great difference with Rebecca Loebe. It's deeper, darker, but still very clear. Together Pearcy and Giles made me forget that there could have been a bass player, drummer, keyboardist. They were just not required. The two of them were enough.

There was another difference between the two ladies. Amanda Pearcy's songs are much more varied. She steeps into the blues as well, creating a mix of blues and country/folk. Her show started with a footstompin' field holler, which was the last thing that I'd expected to hear. The variation was kept up during the show. One song was more of a ballad, another went off more into country, others into folk. All were Amanda Pearcy because of the quality of her voice.

Amanda & Matt. Photo: Wo.

And is everything pitch black? No, the moon returns regularly in her songs. Whether in crescent form or just in general. There are rays of light, so hope anyway. I'd almost forgotten that because the difference between the two singers was so huge in Q-Bus this evening.

The last difference I'll mention is that I got really curious to hear her album. Having heard three songs before the show, I had not planned on doing so. We talked for a while and I got to know her just a little bit when I bought her second album 'Royal street'. Expect a review in the coming weeks. I can already say that the album is as varied as the show, if not more so. Erwin Zijleman was right also. Amanda Pearcy is an artist that should and deserves to be heard more. So what is keeping you from doing so?

Wo.

You can listen to 'Better when I'm on my own' here.