Ornaments. Moss

Moss' third album is on the market for a while now. In the past weeks I've played the album regularly, but it remains what I call "a difficult album". I can hear the quality, but it just doesn't relate to me. Maybe it's a small consolation to Moss that the album is up in the same range to me as e.g. Talking Heads' 'Remain in Light' or Simple Minds' 'New gold dream'. Acclaimed masterpieces, but "difficult" albums as far as I'm concerned.

Moss' first album, 'The long road home' offers more up and down songs which I truly liked, 'Never be scared/Don't be a hero' was an album that I lost interest in quite soon and I'm afraid that 'Ornaments' might take the same road into the recesses of my record collection. It consists of a few almost non songs, purely driven by a mood and atmosphere, like 'Tiny love'. It just doesn't come alive, as the only melody left is the vocal and a thin keyboard part. Songs that are nearly stripped of all their basics. It's a very thin line most songs on Ornaments balance on with me and I drop of that line at some occasions. It's as these moments that the quite high voice of Marien Dorleijn, tends to become a bit too much for my taste.

Luckily this is not the case with all songs. The up-tempo 'Spellbound' is quite lively and has a great hook in the form of the part that might resemble a chorus.There's also some great double guitar lines in there. The same goes for the single 'The hunter', which is one of my favourite tracks on the album. Great, great guitar playing. In 'Give love to the ones you love' this atmospheric approach does work for me. Because it's guitars instead of synths? I'm not sure but it may well be.

Some songs remind me of The Shins, but there's also a hint of 80ties acts like Howard Jones and Depeche Mode without the deep synth sounds. The 80ties were not my favourite music era unfortunately.


So where does all this lead me? To the conclusion that Ornaments in my opinion is not the masterpiece some acclaim it to be, but an album that is well made by a band that dares to experiment, dares to take a song apart and see where it leads the musicians. Some experiments are successful, some aren't. Which tends to happen with experiments. Ornaments has several great songs in it that definitely call for listening to the album.

Hearing what the band is capable of live on 3FM (link here), Moss should not be surprised when they run into your personal blogger any time soon. I'm quite curious to hear them live.

Wo.

If you like to be alerted to updates on WoNoBloG, follow @WoNoMagazine on Twitter

Shake a wave. Go Back to the Zoo

Twee jaar geleden was Go Back to the Zoo (GBTTZ) hard onderweg om door te breken. Met een flinke zet van 3FM en DWDD in de rug kreeg de band de kans om in korte tijd veel te spelen en uit te groeien tot een stevig rockende machine, met uitstraling en het vermogen een zaal naar de hand te zetten. Dat gebeurde met de enigszins brave, poppy songs van 'Benny Blisto', waarvan er een aantal zonder meer gewoon goed zijn. Na afloop van een optreden in het Patronaat een jaar geleden zei drummer Bram Kniest, tegen WoNo Magazine, zonder dat hij daar erg in had, dat hij hoopte dat de band het debuut kon evenaren. Er lag op dat moment niet meer dan een paar ideetjes.

Of die ideetjes Shake a wave hebben gehaald, vertelt het verhaal niet. Wat direct opvalt aan het album, is dat het er stevig op los rockt. De sfeer die de band op het podium weet neer te zetten, heeft zich vertaald in nummers die harder, meer gitaar gedreven en minder poppy.zijn. Aan de hand van gitarist/producer J.B. Meijers (o.a. De Dijk en Supersub) en Kane gitarist Dennis van Leeuwen zet de band een duidelijke stap in een meer rockgerichte richting. De gitaren zijn steviger, er zijn leuke effectjes ontdekt en de feedback zingt af en toe door de speakers.

Dat alles zegt niets over de kwaliteit van de muziek. 'Benny Blisto' vond ik een album met een aantal zeer sterke punten en een aantal nummers die meer richting middelmaat schoven, zonder door een ondergrens te zakken. Mijn eerste en tweede indruk van Shake a wave is dat dit niet veranderd is. Daarvoor is de stem van Cas Hieltjes net te beperkt. In een nummer als 'I get up' loopt hij duidelijk tegen de grens van zijn kunnen aan. 'Fire in the streets' is geen wereld nummer. Dat is niet erg, want er gebeurt genoeg op het album om de luisteraar bij de les te houden.

GBTTZ blinkt uit in enkele refreinen, die van stadion proporties zijn. Een band die dat kan, heeft terecht succes. Ik verwacht dan ook dat de band het met 'Benny Blisto' verworven succes moeiteloos gaat continueren, om de simpele reden dat er op Shake a wave voldoende nummers staan die het live en op de radio prima doen. 'Please don't leave me' heeft een stuk tekst dat moeiteloos door duizenden meegezongen kunnen worden. De tweede single 'What if' is geweldig en moet 'Electric' naar de kroon kunnen steken. Goed naar Kings of Leon geluisterd en daar iets prachtig mooi eigens van maken. 'What if' is zo goed als 'Sex on fire'. (Lees hier PUNT) En door de stevige gitaarbreak vind ik het nummer eigenlijk beter.

De conclusie is dan ook dat Shake a wave veel steviger is, een aantal songs met een meer dan gemiddelde kwaliteit bevat, die de fans in de zalen en festivalweides op de wenken gaan bedienen. Terwijl het debuut nu pas in het buitenland uitgebracht wordt, zijn wij al aan de soep en hij smaakt goed. Shake a leg zou ik zeggen tijdens de optredens. De wave zien we wel op het hoogtepunt van de global warming.

Wo.

Zelf bijdragen aan WoNoBloG? Graag zelfs. Laat een bericht achter en we nemen contact op.

Ghosts & men. Beth Wimmer

It was on a Friday night in Leiden and just because my friends could not decide on our monthly movie, we ended up in Leiden's House of Music, the Q-Bus. On stage, opening act, American singer-songwriter Beth Wimmer, presently living in Switzerland. As I already wrote for this blog, I liked the show and wound up buying the album. And tell you what, I found myself genuinely liking it. This is not standard practice after listening to guitar playing singer-songwriters' album once I'm home. Not so with Beth. She's in fairly heavy rotation in my cd player.

It's not that the album is highly original or exceptionally special, no, it's because of the warmth of her voice and the at times intricate playing drawing me ever closer into the songs. This is the secret key leading to the quality of Ghosts & men. What surprised me somewhat is the lightness and playfullness of the music on most songs on this album, after all the fairly serious subjects that she spoke of and sang about on stage. The warmth of a Hammond, the clarity of the acoustic guitar, a slide kicking in in the back ground and a beautiful piano sound that accompany lyrics about the suicide of a friend, a break up, but also of new found love. It is clear that the lyrics come from places very near to Beth Wimmer. Whether sadness or joy, we are allowed to share her moods, but on the whole it is clearly about hope, for all of us. She seems at one stage surprised, but embraces her luck fully, as she sings quite explicitly in 'Makin' war', which is, believe it or not, a song about wanting to make love.

To compare this album doesn't do right to its quality, but helps the reader. I'll start with Lucinda Williams, where Beth has the better voice, Lucinda the extra layer of emotions. There's some Joni Mitchell in there, like in 'My babe'. Sheryl Crow, definitely, but Beth has the better songs.

She surprised me with a cover. The album doesn't need it, but she pulls 'Bad moon rising' apart and gives it a haunting quality, which CCR didn't really do. The album ends on a very optimistic note with the, well almost, joyfully upbeat 'For the living'. Slightly out of style with the rest of the album, but a great ending of Ghosts & Men. It's almost an up tempo ska song, which the album needed after the darkness laden 'Damn angel' preceding it. It's so dark and still so intensely beautiful. If anything this song brings her picture on the cover to mind, the intense play of light before a storm. She captured that beautifully.

Beth Wimmer made the album with producer/musician Damiano Della Torre who played most of the instruments with the exception of the percussion. It's Beth's album in every way, but Della Torre put his stamp on the songs and together they've created one of the most pleasant albums I've listened to lately. Her songs are captured like the cover photograph, nigh on perfect. I'm hard pressed for any critique to be honest. If I have to mention anything, I would have left out the sax in 'Damn angel' and put in a Hammond solo instead. That is all.

And then to realise that I would never had heard it if an agreed upon film had played in town. Like Beth seems to suggest on this album, happiness can be just around the corner if you keep your eyes open for it. Was I glad to look around that corner that night!

Wo.

You can listen to the album and even better, buy it on her website.

Would you like to contribute to WoNoBlog? You can. Leave a reaction behind and we'll contact you.

Mannequins. Monster Cat

Monster Cat gave this EP away for free on The Pirate Bay. Also a way to draw attention to music. I decided to return the favour and blog on their new EP. Looking for some information on the band on the web, I found that another Monstercat gives away three albums on their website. Be warned, it's not the same. Here's the link if you like to check Mannequins of Monster Cat out.

Mannequins is a surprising album. To me the band and their music was a complete blank so I could step in my first listen without any prejudice. This is slightly scary, as I noticed I braced myself for anything. Metal, tearjearkin' country, free jazz, anything except expecting music I totally enjoy, if I'm honest. And though the album starts with the instrumental 'Initiation' it got me into the mood for the four songs that followed. 'Initiation' starts off with an acoustic guitar, ambient noises and some spoken word in the background, before the guitar picks itself up and the rest of the band kicks in to create a fair melody, a progrock light. At the end the song also leaves it's structure again, fading into silence. Very seventies like. I haven't heard them for ages, so I could be wrong, but albums of Happy the Man and Absolute Elsewhere came to mind here.

The four songs that follow are well structured and adventurous. It's almost like the songs are afloat, lighter than their surrounding, an experience I hadn't noticed any time before in music. And then the voices float on the music. Guitars trickling like water. Musically we're on familiar ground, but the songs have an extra inner quality that surprises me. How come this very beautiful music is given away for free?

The title song has a Pink Floyd like vibe, without sounding like anything near as bombastic as the old progrockers could sound. Still the bass in 'The courier' is a dead give away on influence, but that's not the only one. Midlake also sprang to mind as an influence. Monster Cat is clearly searching for it's own sound, but has come up with a very nice atmosphere on this record, like trickling water and the murmur of a brook in a forest, the wind rustling the trees. The voice of Psycho Cat dwells quite well with me and the interaction with Hentai Cat is excellent.

Monster Cat is a five piece band from ...., well, I do not know. My best guess says the UK. It named itself after a Japanese folklore cat called "Bakeneko'. The five members named themselves after the cat, so from 'Psycho Cat' to 'Copy Cat' play in the band. As long as they render songs like the ones on Mannequins I will put aside my allergies and embrace Monster Cat. Mannequins is a very nice addition to my music collection and I am quite curious on what the next step of Monster Cat will be.

Wo.

There's also an interview with Monster Cat on this blog. Click here.

Would you like to contribute to WoNoMagazine's blog yourself? You can. Leave a message and we'll contact you. Alerts on Twitter @WoNoMagazine

Pokey LaFarge & the South City Three live in Q-Bus

Whoa, what an experience. A crowd-packed Q-Bus hollering and howling, imitating an American bar somewhere in the mid-west any time around 1935. If there's a band playing out-modish songs in 2012 it's Pokey and his three companions. Music like this can only be heard on old 78's with loads of scratches on it or a cd with the same scratches and on Bob Dylan's theme time radio. It's a little blues, jazz, country and I don't know what old.americana from before 1940, but what's clear is the energy and plain old fun of playing that shines through. There's only one song I can think of that scored a hit in the past 40 years based on this sort of music: Vaya Con Dios' 'Nah-neh-nah'.

Last year I had a listen to 'Riverboat soul', an award winning album by the way, for about six songs. Maybe I wasn't in the mood, because I never looked back at it and for that reason was not one of the 30 people in the Q-Bus last year. In 2012 I was one of 200 something. Basically the band packed me in in the first song, as what they were doing on stage was tight, inviting and great fun. Adam Hoskins plays virtuoso solos on his guitar, Joey Glynn stand up bass, Ryan Koenig everything else, like washboard, snare drum and mostly harmonica. Pokey sings lead, blows the kazoo, but mostly plays rhythm guitar. On the side he carries off a mean solo himself as well. All four harmonise adding extra flavour to the songs. Pokey totally makes the picture also. It proves that a haircut and a garment from another age sets someone in another age and time. It's obviously not the people who change. The two guitars on stage give a look like they were among the first electrically charged ever as well. I'll say it here to not create any misunderstanding: I was wrong not listening again to 'Riverboat soul'.

Who can I compare them to? The closest I can get is The Hackensaw Boys, but they are more in the bluegrass side of the spectrum (with some major tempo injections) and at their most bluesy Hot Tuna on their first, acoustic live album. Definitely Django Reinhardt, and other musicians that Bob Dylan listened to late at night in his bed as a teenager in Hibbing, Minnesota, in the 1950s, that set him on route to make music himself and led to his first album, 'Bob Dylan'.

So, despite all my reservations before the concert started, I had a great time with Pokey Lafarge & the South City Three. They understand that in order to turn a concert into an experience, it takes more than just playing music. They interact with the audience, make them a part of the show by inviting them to scream and holler and most of all show that they are having fun as well in playing this music. They managed to have the whole venue enjoy something that is totally anachronistic, but full of warmth and merit. By playing a variety of styles, mostly in an uptempo form my interest never wavered for a second. Plain sheer great fun! If Pokey Lafarge & the South City Three are ever near your town, I wouldn't hesitate to check them out if I were you.

Wo.

There's also an interview with Pokey on the blog. Click here.

Would you like to contribute to WoNo Magazine's blog? You can. Just let us know. If you like to receive alerts on WoNoBLoG, follow @WoNoMagazine on Twitter.

Bow and be simple. Matt Harlan & the Sentimentals

Houston based singer-songwriter treats us to a new album. It's not the first time he features on WoNo Magazine's blog. You can read our interview with him here. What struck me there most, is the way he translates his observations into lyrics and songs.

Bow and be simple is Harlan's second album and every time I've played it in the past days, I liked it a little bit more. Don't expect anything fancy or flash, but some good and honest song-writing, as he sings in 'Simple song: "I tried to write a simple song. Something closer to the truth" and comes up with an almost haunting vibe accompanying this truth. So whether he managed to write a simple song, sort of hangs in the balance. What he did manage, is to hide any traces of sophomore album anxiety. If he ever had any that is.

Bow and be simple is a somewhat different album then I'd expected on the basis of his first album 'Tips & compliments' and his solo performance with those songs. T &C is, as I remember it, an album with more or less one vibe and can be characterized as steeped somewhat more into country and observing from the lyrical point of view. On his new album Harlan flexes his muscles, but in a very slow but deliberate way, while he plays around a bit with the mood of his listeners as well. Harlan takes us through several styles of Americana. From slow songs with fine electric guitar playing, that give the songs a somewhat haunted vibe like 'Simple song', to up tempo country songs like 'The easy road', next to pure singer songwriter outings like 'Baby blue'. The differences clearly lend the album character and a bite as soon as the dark guitar sounds kicks in, which sound is not totally unlike the sound of Madrugada's guitar player, the late Robert Buras.

The album was made with the Danish musicians named The Sentimentals. They deserve the complement that they clearly bring out the best in Matt Harlan. The arrangement of the songs give them all a distinct individual charm and quality, while the harmonising vocals by Rachel Jones definitively give several songs another extra lift. Let's hope that it's possible for Matt Harlan to take this band on the road with him, during his fall European tour of 2012.

As to references, I hear some Adam Carroll simmering through in some of the more up beat songs and Grayson Capps in the electrified slow ones. (Harlan even looks like a younger version of Capps on the front of the booklet.) Bob Dylan in his 'Nashville skyline' period in 'The easy road'. His voice has faint traces of the young Stephen Stills. Mostly though, he is his own man with an album full of stories set to a great variety of music. Should there be any self doubt towards his music, when he sings "Is anybody out there? Do you hear my song"? in 'Baby blue', I'd like to take the opportunity to answer him right now. Bow and be simple is a step forward in Matt's song writing and holds promises for what's to come. This line tells all : "And there's a thimbleful of stories, that I can't quite talk about", from 'Darker shade of grey'. So bow and be patient.

Wo.

Levon Helm, 1940 - 2012

De man met een van de meest karakteristieke stemmen uit de popmuziek is overleden, na een jarenlange strijd met de slopende ziekte met de hooofdletter K. Uit kranten en op het Internet is voldoende te vinden over het leven van Helm. Daarom een korte persoonlijke herinnering.

Voor The Band was ik eigenlijk te jong. Ik kende de meeste singles vanaf 1971 wel, maar had geen enkel referentiekader om deze muziek, die diep geworteld zat in een Amerikaanse traditie die ik niet kende, te waarderen. 'The night they drove old Dixie down', mooi, maar ik begreep er niet heel veel van en die stem was ook niet wat ik op dat moment kon waarderen. (1971. Dat was voor mij Slade, dan begrijpt u het wel. Letterlijk stuivers bij elkaar gespaard om  de elpee 'Coz I luv you 'te kunnen kopen.) Toen The Band in 1976 uit elkaar ging, was het voor mij een naam, maar niet een echt deel van mijn muzikale beleving.

In 1978 ging ik wel naar 'The Last Waltz', de prachtige concertfilm van Martin Scorsese. Daar merkte ik voor het eerst hoe goed The Band was. Naast het feit dat ze allerlei bekende artiesten begeleidden, speelden ze zelf een aantal nummers waar ik best wel van onder de indruk was. Ik ging, als ik eerlijk ben, om Neil Young, Muddy Waters en Bob Dylan, te zien spelen, maar kreeg ook heel veel The Band. Het was echter geen aanleiding om platen te gaan kopen. Die kwamen pas rond 1990 uit tweedehandsbakken voor een gulden of 5 mijn huis in. Een echte The Band fan werd ik niet en ben dat nog steeds niet.

Wel werd ik een enorme Bob Dylan fan rond 1990. Daar had ik de leeftijd voor gekregen, denk ik, om hem echt op waarde te kunnen schatten. Zijn dubbel live elpee, met The Band, 'Before the flood', kende ik wel al sinds 1977 en daar staan een aantal The Band nummers op, de hits zeg maar. Die heb ik toen wel direct op waarde geschat. Dylan heeft met The Band een paar prachtige platen gemaakt, 'The basements tapes' voorop natuurlijk, waar ook 'Planet waves' is erg goed. Op 'The basement tapes' staan wereldhits als 'Quinn the eskimo', 'This wheel's on fire' en op 'Planet waves' Dylan's anthem 'Forever young'.

De reünie van The Band in de jaren 90 deed mij niet heel veel. Het had niet de kwaliteit die het daarvoor had. Zo bleef Levon Helm voor mij een figuur op de achtergrond met een geweldige stem. En toen kwam 'Dirt farmer' uit in 2008. Deze voornamelijk akoestische plaat sloeg bij mij in als een bom en werd mijn plaat van het jaar. De opvolger 'Electric dirt' uit 2010 haalde dat effect niet, ook omdat de verrassing weg was. De titel zegt ook dat de plaat anders was, maar die stem bleef en zwijgt nu voor altijd.

Als je het mij vraagt, is Levon Helm meer The Band dan de andere vier heren. Het is zijn karakteristieke, rauwe stem, die hét kenmerk van The Band was. Robbie Robertson mag dan als het brein worden gezien, ik ken geen enkele soloplaat van Robertson die een impact heeft als 'Dirt farmer'. Helm is de ziel en stem van The Band, misschien zelfs het geweten. Het zijn de door hem gezongen nummers die eeuwigheidswaarde gaan hebben. Levon Helm is niet meer, zijn muziek wel.

Hier is de link naar een prachtige versie van 'The night they drove old Dixie down'. Je kunt zien dat de tekst uit zijn tenen komt. Er is een passage waar hij lijkt te gaan opstaan van zijn drumkruk om het laatste woord van het laatste couplet er uit te persen. Prachtig mooi.

Wo.

In time to voices. Blood Red Shoes

Na hun debuut 'Box of secrets' (2008) en opvolger 'Fire like this' (2010) is In time to voices de derde cd die het duo uit Brighton uitbrengt. En wat voor een. Vond ik het debuut ronduit spannend, het haalde mijn jaarlijstje, de opvolger was toch wat meer van hetzelfde. Op In time to voices zoekt Blood Red Shoes de verdieping. Het woord "volwassen" valt te lezen in de media en waarom, denk ik dan altijd, betekent dat eigenlijk 'we spelen nu ook een paar langzame nummers'. De grenzen van hun kunnen opzoeken, is ook een omschrijving namelijk. Breng drie keer dezelfde plaat uit en dan weet ik ook wat de recensies zijn.

In time of voices knalt en spettert. De energie springt de plaat uit en die energie weet de band te koppelen aan enkele zeer memorabele songs. Eigenlijk is het jammer dat de band slechts een duo is. Laura May Carter, gitaar en Stephen Ansell, drums zingen om en om. Zij zijn in dat opzicht volkomen gelijkwaardig. Wie een bandfoto ziet, zal een geheel andere verdeling verwachten. Om te beginnen verbaast de band daar al mee.

De songs hebben weliswaar de energie, melodie en het meezing gehalte om vrijwel de gehele cd te boeien, wel is het geluid log en dicht gekit om de beperking van een duobezetting op vangen. Als ik die beperking accepteer voor wat hij is, dan geniet ik de volle lengte van In time of voices.

De variatie die een van "moeilijke, volwassen nummers" geeft in de vorm van 'Two dead minutes' is juist heel erg welkom. Carter en Ansell blijken dan heel goed samen te kunnen zingen, terwijl de dynamiek én spanning in het nummer heel goed zijn. Het begin van het album is behoorlijk overdonderd. Het titelnummer en 'Lost kids' knallen er enorm in, wat de rust die verder op het album geboden wordt rechtvaardig, als de kwaliteit van de songs goed zijn. Luister dan maar eens hoe 'The silence and the drones' wordt opgebouwd. Een echt kippenvel moment.

Blood Red Shoes is inmiddels acht jaar actief. Dat is te horen. De songwriting is duidelijk beter, gevarieerder. Het duo durft meer risico's te nemen. Er komen zelfs synthesizers voorbij. Het probleem voor een duo is dat de complexere, gelaagde songs en zeker de rustigere zich moeilijker naar het podium laten vertalen. Misschien toch een bassist, tweede gitarist/keyboardspeler mee nemen on tour, zoals The Black Keys nu doen? Voor een song als 'Slip into blue' met diverse gitaren en synth is dat bijna onontbeerlijk. Vooral omdat het een van de hoogtepunten is.

De plaat toont ook een rauwe, boze punk kant in de vorm van 'Je me perds'. "What the fuck am I doing here?" vraagt Ansell zich schreeuwend af. Naar het einde van de plaat ben ik nog steeds van de partij en constateer ik dan In time to voices een van de betere platen is, die in 2012 zijn verschenen. Gevarieerd, ruw, dynamisch en stoer. Na 'Box of secrets' heeft Blood Red Shoes zijn tweede top plaat afgeleverd. De rek is er nog lang niet uit. Als de band de grenzen van haar genre durft te blijven verkennen en dat kan koppelen aan ijzersterke nummers, dan gaat zij een lange carrière tegemoet. Het album sluit af met het fenomenale '7 Years', misschien wel de beste song op het album. Het eee eee koortje van Laura May is er een om bijna voor te sterven. Bijna, want ik wil er in 2014 beslist bij zijn om album nummer 4 te recenseren.

Wo.

Zelf bijdragen aan WoNoBloG? Dat kan. Laat een reactie achter en wij nemen contact met je op.

Het nieuwe seizoen in de Q-Bus, deel 5: Rod Picott

Het laatste optreden van september in de Q-bus was voor Rod Picott, een onvervalste singer-songwriter uit Nashville. Hij is naar Leiden gekomen om ons kennis te laten maken met zijn nieuwe cd Welding Burns. Tussen de nummers door vertelde hij het publiek alles over de totstandkoming van dit album, maar dit was voor het merendeel overbodig. Dat Rod een ervaren artiest is bleek uit zijn krachtige optreden, waarbij zeker de virtuoze bijdrage van Rob van Duuren op zijn pedal steel alle lof verdient, hoewel minder soms meer kan zijn.

Mandje

Tim Christensen & the Damn Crystals

Yes!, dacht ik een aantal weken geleden, er komt een nieuwe cd van Tim Christensen aan, want hij gaat optreden in mei. Die cd is er nu onder de titel Tim Christensen & the Damn Crystals. Dit suggereert dat er sprake is van een vaste begeleidingsband en dat klopt ook. Na de tour die hem in 2009 en 2010 langs de Europese podia voerde, besloot hij met deze begeleiders verder te gaan als band. Althans, niet voordat hij een uitgebreide toer door Denemarken maakte met zijn in 2001 opgeheven, oude band; het in Denemarken zeer populaire Dizzy Miss Lizzy. Commerciële zelfmoord karakteriseerde ik dit, want Tim stond misschien wel op doorbreken in Nederland. Airplay op 3FM en dan iets anders gaan doen, betekent opnieuw beginnen in 2012. Dat blijkt iets mee te vallen, want ik heb hem al op een paar akoestische promotiesessie kunnen betrappen op 3FM.

Laat ik het er op houden, dat er in ieder geval inspiratie is getankt voor een nieuw album. Het begint met het meer dan tien minuten durende 'The damn crystals', dat zich bijna als progrock laat omschrijven. Het nummer kent een aantal goede sfeerwisselingen, die uiteindelijk overgaan in volle rock. Veel gitaarwerk over het strakke ritme in het derde deel. Het middenstuk kent mooi gelaagde synthwerk en heerlijke wobbly gitaargeluiden. Effecten en de melotron zijn sowieso kenmerken voor Tim Christensen.

Eigenlijk is het opvallend dat er nu een echte band is. De twee voorgangers 'Honeyburst' en 'Superiour' speelde Tim Christensen vrijwel alleen in. Twee superieure platen, waarvan de laatste de nummer 1 plaats haalde in mijn 2009 eindlijst (en het concert in Tivoli, De Helling dezelfde positie bij de concerten). Is er dan veel veranderd? Ja, op het eerste gehoor brengt de band een steviger geluid. Dat gaat ten koste van de subtiliteit die Christensen op de twee genoemde platen zo prachtig tentoonstelde. Daar staan meer dynamiek en urgentie tegen over. Het gaat duidelijk niet ten koste van zijn songschrijverschap. Er staan weer een paar prachtige nummers op The Damn Crystals. 'Surprise me', de eerste single, is geweldig, met Beatlesque trekken, van de hard rockende Beatles. Dat was een verrassing na de ingetogen akoestische versie die ik op de radio hoorde. Er is een band, dus die moet iets te doen hebben en dat was niet zo op eerdere platen. Ook zal hij zijn uitgedaagd door zijn bandleden. Dit levert bijvoorbeeld een fraaie wisselwerking op in 'Far beyond driven'. De rustige, akoestische coupletten, met "onder water" gitaar geluiden en harde refreinen met een scheurende solo.

Ja, de wisselwerking tussen Tim Christensen en The Damn Crystals valt zonder meer ook op de plaat goed uit. Op het podium wist ik dat al. Het  inspelen met een band zorgt voor iets meer pit en daarmee voor variatie in zijn totale oeuvre. Er wordt gelaagder gerockt. 'Wiser' is een perfect nummer om een concert mee af te sluiten, no holding back! De plaat sluit hij af met het kale 'Never be one until we are two'. Een soort 'Blackbird' annex 'Yesterday' zeg maar. Christensen steekt het niet onder stoelen of banken dat hij een grote Paul McCartney fan is.

Tekstueel put Christensen vooral uit relaties. Verliefdheid, uit elkaar gaan. Het is hier waar hij de inspiratie vindt voor de teksten van zijn nummers, die de sfeer van de plaat afmaken. De tekst sluit overduidelijk aan bij de sfeer van het nummer. "Are we getting closer?" zingt hij bijvoorbeeld over een zeer gejaagd stuk muziek in 'Surprise me'.

De hele plaat getuigt van vakmanschap. Christensen is een songsmid, die weet hoe hij een goed nummer moet schrijven en hoe hij het kan aankleden om zijn muziek interessant te maken voor de luisteraar. Hij had mij in 2004 al overtuigd van zijn grote kwaliteiten met 'Honeyburst', helemaal met 'Superiour' en versterkt mijn indruk alleen maar met Tim Christensen & the Damn Crystals. Wo. is een zeer grote fan. Midden mei volgt de recensie van het optreden in het Paard van Troje.

Wo.

P.s. Tim Christensen en The Damn Crystals toeren vrij uitgebreid door Nederland in mei. Doe je voordeel en ga kijken. Veel beter gaan ze niet komen dit jaar!

The Black Angels op 9 September 2011 – Poppodium 013 in Tilburg

Na al enkele weken met de thuisinstallatie twee cd’s van The Black Angels beluisterd te hebben, blijkt deze band uit Texas Nederland aan te doen! Feestje dus! Lokatie: kleine zaal van Podium 013 in Tilburg. Kennelijk niet helemaal uitverkocht, want op het laatste moment konden we nog een vierde kaartje bemachtigen, maar eenmaal binnen: volle bak!

In het voorprogramma Night Beats uit Seattle, met een sound die me terugvoert naar de jaren 60. De band geeft zich helemaal, de druppels zweet druipen van het gezicht van de zanger en de gitarist heeft niet genoeg aan alleen het podium. Prima binnenkomer.

Maar we kwamen voor The Black Angels, een psychedelische band, opgericht in 2004, met inmiddels drie cd’s op hun naam.  Deze naam schijnt overigens afkomstig te zijn van een song van de Velvet Underground: The Black Angels Death song.  Dat de lyrics niet altijd even opgewekt zijn laat zich raden, maar er zitten leuke vondsten tussen: how can you tell a wish from a spell…

Het podium is bijna te klein voor alle spullen die meegenomen zijn: diverse gitaren, twee keyboards en overige spullen vakkundig geïnstalleerd door iemand met een mijnwerkerslamp op z’n voorhoofd.

Inmiddels snap ik de klank van de vocals, er wordt vrolijk gebruik gemaakt van vervormers en wel op zo’n manier dat The Black Angels echt een eigen sound hebben opgebouwd.

Het slagwerk wordt verzorgd door een vrouwelijke drummer met heftig zwart opgemaakte ogen, soms bijgestaan door een ander bandlid op percussie.

Van alle drie de cd’s worden nummers gespeeld, waarvan ik Doves (2e nummer van Directions to see a ghost) één van de sterkste nummers vind.  ‘You on the run’ en ‘Bad vibrations’ hebben een groot ‘Doors-gehalte’, een band waar ze ongetwijfeld door geïnspireerd zijn, gezien de teksten en het zinderende keyboardgebruik

Het enige nummer waar ik minder enthousiast van word is Telephone, echt zo’n huppelig sixty soundje, Black Angels onwaardig. Maar waardering bestaat bij de gratie van het contra's.

Het anderhalf uur durende optreden was zeker de moeite waard.  Live is toch altijd anders dan een (gelikte) studio opname, maar wat mij betreft zijn the Black Angels met verve geslaagd.

Voor wie ze niet kent en nu nieuwsgierig is geworden: http://www.theblackangels.com

ReginA

Born to die. Lana del Rey

Now that Lana del Rey has been hyped out of all proportions on the basis of one, yes, you read correctly, one hit single and kicked back into her corner as one big disappointment after the release of her, it appeared not so, début album, it's time WoNoBloG delivers a verdict on the basis of what it is all about: The Music.

Of course, the picture of a pretty girl with a fiftyish look draws attention. Her picture(s) draw attention to the shape. The somewhat mysterious hit single 'Video games' did the rest. (Apparently also a video, but I tend to miss videos the last 10, 11 years.) To be honest, I did not understand what all the fuss was about. 'Video games' is not all that good, is it? It's a strange sort of fun, but not like the best song ever.

On my way into the city one evening I played the album on my iPod after I'd downloaded the album, because I was curious. (I'd never had heard it otherwise.) After listening to the first four songs I'd decided to write a review. Simply because I was enjoying listening to it.

The album can basically be split into two halves. One the darkish, moody songs sung with a low voice and the other songs more poppy, but still mid-tempo songs, that aim for a slightly other audience. Born to die appears to be an album with a split personality. It has some pearls, like the title song and 'Summer sadness'. In these songs Lana del Rey, born as Elizabeth Grant in 1986, sounds like Lee Hazelwood in a Nancy & Lee song. The songs have the same dark undertones as a Hazelwood song. She definitely has very different voices that she uses on the album and give a distinct signature to her songs. She truly sings, albeit sometimes slightly wobbly, but a relief to listen too after having to listen too much lately to the Selah Sue's and Duffy's of the world.

Born to die is not going to be in my top 10 albums of 2012, but deserves a spot on this blog, just because this is an album that deserves to be listened to. It's pop with a letter P. Pop with a pleasant twist, that doesn't give away all it's secrets after one go and sort of grows on me. 'Radio' is one of these songs. Listen good and there's all sorts of little noises beneath the music, as if there is a second, subconscious, kind of musical level on the record. This gives most of the album an extra quality, a tenseness that does not find a release. IN other words: variety. 14 'Video games' would have been a bit much, I think.

And the hype? Let's not forget who created the hype. Most likely male journalists, all excited to meet with the new biggest next and, on a picture, sexy thing, without having heard more than one song, 'Video games'. And then predictably drop her just as fast. This isn't trendy music to show off with, is it?

So here's the advice of Wo. Give Lana del Rey a chance and decide for yourself. If you like a female voice who dares to go just beyond the commons, you may just find an album that is intriguing and adventurous. Lana delivered an album to be proud of and just about the best she can deliver at present and I bet there's more in store down the well where she found this inspiration.

So, sorry, miss Grant, for not paying for the album. Hopefully I've paid you back this way, as in time and effort, and set more people on the road to your album and music. Apologies from

Wo.

Would you like to be alerted to new items on the blog. Follow WoNo Magazine on Twitter.

Empty houses. Sarah Bowman

The cover of Sarah Bowman's cd Empty houses is slightly mysterious. As if Mona Lisa's sister's staring at you through her reflection in a door's window. It intrigues me. Is it a real person? Sarah? Or a photograph from the time of my grandmother's youth? It may well be.

The music couldn't have come from those days, but it could have been made anywhere in my life, say from the time I've discovered my own music (and listening to completely different music than is offered on Empty houses in those days).

I ran into the album reading the review on Erwin Zijlemans "De krenten uit de pop" blog and decided to follow the link he provided. After listening to two songs I bought the album on the website of Sarah. (Here's the link.) The songs surprised me, as they were completely different from what I expected. This album has class, it's stately, for loss of a better word. Majestic is what pops up next. Her voice as well as the orchestration. Dark strings from a cello and light guitar strings blend beautifully together in a song like 'Give you reason'. Her voice is full with the ever slightest hint of hoarseness, giving it a distinct quality. I can imagine her growling as well as whispering ever so sweet in a convincing way. A voice to listen to all day.

She reminded me, strangely enough, most of Steve Waitt, a New York City songwriter. Also of Paul Simon without exotics, so his 70-ties songs. There is also a hint towards a good country pop song, but she keeps it well hidden in a track like 'New York rain'. The brake is always on on Empty houses, but almost released in this chorus; the most playful part of the album. Making an album is a serious business on Empty houses. On 'Yanked' she sounds very much like Grace Slick in her most intimate moments at the time of Jefferson Airplane, e.g. 'Triad' on 'Crown of creation'.

Sarah Bowman already has a full career behind her and I'm only finding out just now. To me it's completely new and I have the pleasure to let the songs on Empty houses come to me from a completely fresh angle, without any preconceptions. And this sits very well with me. Her songs force me to listen, suck me into her universe. This is no music for in the back ground. There it passes almost without being noticed. With earphones in, a song like 'The brothers of Furnace Hill' gives away it's full beauty. 'Salle Saint Cécile' tells the tale of the fate of a musical institution in Haiti after the earthquake. You can hear the pain in her voice singing this tale. There does not seem to be a note on this album that is not strictly necessary. Less is more and sounding great, as it's very well recorded.

Empty houses is not the sort of album I tend to listen to every day, but I've listened to this one quite regularly of late. So what about you?, asks,

Wo.

P.S. Sarah Bowman is rond koninginnedag in het land. Op de link boven staan de data en plaatsen.

Like to contribute to WoNoBloG too? You can. Leave a reaction and we'll contact you.

In light. Givers

Deze plaat is al enige tijd uit. Zeker een half jaar, maar trok mij iedere keer weer naar zich toe. Alsof het album zei: “Je moet me nog eens beluisteren, want ik ben de moeite waard”. Die indruk had ik eerlijk gezegd niet, toen ik het album van een vriend kreeg toegespeeld als zijnde zeer de moeite waard. Weer de zoveelste Brooklyn act, die op knappe en subtiele wijze iets met Afrikaanse ritmes doet, maar ondertussen o-zo-saai is, dacht ik bij oppervlakkige beluistering.

Niet Givers. De muzikanten uit Lafayette, Louisiana hebben een achtergrond in zydeco en cajun muziek, zeg maar de zwarte en witte variant van de van origine Franse en Afrikaanse muziek mix die zich in de swamps van Louisiana ontwikkelde in bijna splendid isolation. In light is een album waarop fris wordt gemusiceerd. Bij tijd en wijle doet het me denken aan het nummer ‘Home’ van Edward Sharpe & co. Terwijl de wijze van zingen typische Britpop elementen in zich herbergt. Het vrolijke ‘Saw you first’ is daar een goed voorbeeld van. Terwijl steeldrums een exotisch tintje geven aan dit upbeat nummer, zingt de band de sterren van de hemel. Tiffany Lamson en Kirby Campbell wisselen elkaar prima af en harmoniëren als een lust voor het oor.

Hoe vaker ik de plaat herbeluisterde, hoe meer ik overtuigd raakte door Givers. Deze plaat heeft niets te maken met die bands uit the borough of Brooklyn. In light is warm, organisch en vol leven. Het zijn de soms complexe ritmes die mij de eerste indruk moeten hebben gegeven en afleidden van de innerlijke schoonheid van de plaat. ‘Noche nada’ is daar misschien wel het beste voorbeeld voor. De coupletten zijn bij oppervlakkige beluistering moeizaam, zelfs gekunsteld, terwijl er een geweldige levendig refrein in zit en een stevig twin guitars intermezzo in de beste southern rock traditie.

Het is telkens weer de heerlijke zang die mij over de streep trekt als de cd op mijn iPod voorbij komt. Als het ware werd ik telkens even op de schouder getikt. Hé, Wo., In light verdient een recensie. Bij deze en zeer verdiend.

Wo.

Het nieuwe seizoen in de Q-Bus, deel 4: Barnaby Bright

Nadat Barnaby Bright op vrijdag 16 september al een enorm leuke singer-songwriterworkshop voor scholieren in het Muziekhuis had verzorgd, kwamen ze op vrijdag 23 september terug voor een optreden. 

In hun voorprogramma stond Christopher Rees, een soloartiest, singer-songwriter, multi-instrumentalist, bandleider, producer en platenbaas uit South Wales, die met zijn verschillende muziekstijlen eerder dit jaar op Glastonbury te zien was. Een energieke persoonlijkheid die al zijn gevoel in zijn liedjes leek te leggen en het publiek uitstekend vermaakte tot de hoofdact van de avond: Barnaby Bright.
 
Het bijzonder aimabele duo Nathan en Rebecca Bliss uit New York brachten onder deze naam folkliedjes ten gehore van het zelfbenoemde genre “indie chamber folk”. De lieflijke en melodieuze stem van Rebecca paste prachtig bij de melodieën die beïnvloed zijn door Nathan’s jazz-achtergrond. Een zeer succesvolle avond.

Mandje

Bliss release. Cloud Control

Kijk, een Australische band uit een dorp in de Blue Mountains bij Sydney in New South Wales. Laat mijn moeder nu uit een dorp aan gener zijde van die Blue Mountains komen. Het gebergte heeft overigens echt een blauwachtige kleur vanuit de lucht bezien, maar dat daar gelaten.

Bliss release is hun thuisland al bijna twee jaar uit en hier bijna één jaar, maar omdat ik de plaat blijf draaien en eigenlijk steeds meer waardeer, heb ik besloten er gewoon wat aandacht aan te besteden. Voor alle lezers die de band nog niet kennen en fans die het niet erg vinden in hun mening bevestigd te worden.

De intentie van Bliss release is bij het eerste nummer direct duidelijk. Vanuit stilte mooie muziek produceren, met af en toe een flinke eruptie, al dan niet naar de achtergrond gemixt. De ronduit lieflijke stem van Heidi Lenffer compenseert die herrie direct voor degenen met iets teerdere oren dan ik. 'Meditation song #2 (Why oh why) vertelt het verhaal van de plaat op krachtige wijze. Direct valt op dat handen een stevige ondersteunende rol spelen. Er wordt wat afgeklapt op deze plaat.

Binnen het viertal draait het om zanger/gitarist Alister Wright en zangeres/keyboardspeelster Heidi Lenffer. Zij worden ondersteunt door Ulrich Lenffer op drums en Jeremy Kelshaw op bas. De beste omschrijving voor hun muziek is melodieuze indie pop. Lekkere melodieën, met goede samenzang en koortjes: ‘Just for now’! Het simpele, maar effectieve doo do doodilidoo waarmee ‘Ghost story’ begint, onderstreept de kracht muziek in zijn naakte essentie. Hoeveel is er nodig om op te vallen? Soms bijna niets. De optimistische gitaarintro’s van ‘This is what I said’ en ‘My fear #2’ zijn ronduit verslavend.

Muzikaal raakt Bliss release aan de naar zichzelf genoemde debuutplaat van Avi Buffalo uit 2010, maar ook fans van ‘Plage’ van de Crystal Fighters zullen hun draai met Bliss release vinden. The XX wil ik hier ook noemen, vanwege de minimale aanpak van Cloud Control, met als groot verschil de digitale versus de analoge aanpak. Fans van The Black Angels, als zij zonder de zware psychedelische saus kunnen leven (‘The rolling stone’), kunnen hier ook van genieten, schat ik zo in. Cloud Control zijn zeker moderne hippies in hun muzikale uiting. 'This is what I said' lijkt mij toch echt het resultaat van een trip.

Op verzoek kan ik deze vergelijkingen ook met platen uit de jaren 80 en 60 doen. Cloud Control is van alle markten thuis. Met eenvoudige middelen een maximaal resultaat halen, Cloud Control is er een kei in. En dan komt het totaal gestripte 'Hollow drums' voorbij en is een echt kippenvelmoment mijn deel.

Op Bliss control staan vrijwel alleen nummers die mij vrolijk stemt en blijft uitnodigen de plaat telkens weer op te zetten. Terecht een plekje in mijn jaarlijst over 2011.

Wo.

Zelf bijdragen aan WoNoBloG? Dat kan. Laat een reactie achter en we nemen contact met je op. 

Actors & liars. AlascA

Het orgeltje helemaal aan het begin van het album zette mij bij eerste beluistering flink op het verkeerde been. Zou er een The Madd-achtig jaren 60, garage feestje gaan losbarsten? Alles behalve. Het blijkt de opmaat naar een album vol gedegen songschrijversmuziek, uit Nederland, dat is dan toch een overeenkomst met The Madd. Een Nederlander die ik wel terecht kan noemen, is Blaudzun. AlascA zie ik in staat om uiteindelijk de laatste cd van Blaudzun, Heavy fruit, naar de kroon te steken in 2012. 'I will go', een prachtige ballade, zou zo op het repertoire van Johannes Sigmund c.s. kunnen staan.

Zet een banjo in bij popliedjes en de vergelijking met Mumford & Sons is direct getrokken, maar waar ik bij de fakkeldragers van de indie-folk of hoe het ook in een hoekje geduwd is, snel klaar was met luisteren, heb ik Actors & liars regelmatig op de speler aanstaan. Dat begint natuurlijk bij de liedjes. Die klinken prettig, zijn fraai gearrangeerd met traditionele folk instrumenten, zoals we die ook van The Dubliners tot Dropkick Murphies kennen. Op Actors & liars ondersteunen deze instrumenten in principe prima popnummers, soms langzaam, soms wat sneller. Het beste illustreert het titelnummer deze stelling. Een prima ballade, die draait om een prachtige pianopartij, maar er klinkt ook een banjo en allerhande bellen spul, maar de basis is een geweldige popsong, die af en toe breed uitwaaiert. De productie van Alan Branch verdient dan ook zeker een pluim vanwege het prachtige ruimtelijke geluid. Qua klank komt AlascA geregeld in de buurt van "oude" Engelse folk als bijvoorbeeld Fairport Convention en kent in een aantal nummers de rust van Cat Stevens en toch vind ik het, op dit moment in de tijd, beter dan alle genoemde bands, m.u.v. Dropkick Murphies, maar dat laatste is geen vergelijking.

Ik zit geregeld te genieten van de samenzang tussen de heren Bond en Jonk. (Ja, de band komt uit Volendam.) Dat element beheerst de band ook al, want in 'Traveler's vesper' steken ze iedereen van CSNY tot Fleet Foxes naar de kroon en winnen het moeiteloos van de laatste. Ware schoonheid en de benadering van perfectie (als het einde niet zo sullig was). Weliswaar hebben alle heren een vrij hoge stem en wekt lead zanger Frank Bond de indruk niet over een enorm volume te beschikken (ex-kerkkoor lead zanger?). Dat hoeft ook niet bij deze muziek. AlascA weet zijn luisterlied naar een hoog niveau te tillen, wat de sprong naar een groter publiek rechtvaardigt. U, lezer, krijgt dan ook een dringend luister advies mee.

Was ik recentelijk op dit blog enthousiast over de Britse band Dry the River, die in hetzelfde slootje vist, AlacsA verdient dit nog meer. De spanningsboog van 'Never cry wolf' is vrijwel perfect. 'Dejá vu' is instrumentaal, maar dat viel mij eigenlijk pas op na vele malen beluisteren, alsof er ergens gezongen wordt, maar ik niet meer kon zeggen waar. Prachtig mooi ook, overigens.

Alweer een prima product uit eigen land in 2012. Dat begint een aardig rijtje te worden. Ik geloof waarlijk niet dat Nederlandse bands heel veel onder hoeven te doen voor die uit het buitenland. Concluderend kan ik zeggen dat de titel van het openingsnummer, 'Phanta rei', de lading van Actors & liars volkomen dekt. Telkens hoor ik weer een nieuw geluid of loopje, weggestopt melodietje, waardoor het lijkt alsof ik als het ware telkens een andere plaat op zet. Heel goed gedaan, heren.

Wo.

Zelf bijdragen aan WoNoBloG? Dat kan. Laat een reactie achter en wij nemen contact met je op.

Shallow bed. Dry the River

Laat ik eens beginnen met de schitterende hoes. Een grote haai zwemt de hoes in, op een gemene manier koddig loerend naar de lezer. Kijk dat trekt nog eens aandacht. Als ouderwetse elpeehoes moet dat er schitterend uitzien, denk ik, terwijl ik naar het schermpje van mijn iPod staar. Tijden veranderen, goede muziek niet.

Onder de titel goede muziek schaar ik het debuut album van Dry the River namelijk direct. Shallow bed is namelijk een album op stadionniveau. Opener 'Animal skins' hakt er namelijk in alsof een volledige festivalweide tot aan de achterste, totale niet geïnteresseerde en zonnebadende rij veroverd moet worden. Dat is natuurlijk een zeer gezonde instelling voor een beginnende band. De vergelijking met Elbow is snel gemaakt, want Dry the River kan net zo gedragen spelen als deze inmiddels tot zeer grote band uit het Verenigd Koninkrijk. Ik hoor ook een vleugje Mumford & Sons, maar ook jaren 80 bands als Tears for Fears. Kortom, alles wat emoties zwaar opblaast. Verschillen zijn er gelukkig ook te over, want Dry the River maakt veel meer drukte dan Elbow, speelt extremer met dynamiek en opbouw, zoals in het met een prachtig refrein gezegende 'New ceremony'. Qua sfeer doet het op deze cd gebodene me dan ook denken aan een mannelijke tegenhanger van Florence + Machine. Op Shallow bed wordt een eigen wereld opgetrokken, die uitnodigt om vaker te bezoeken.

Wat voor sommige mensen negatief kan uitpakken, is de gedragen en wat verkouden klinkende stem van zanger Peter Liddle. Ik vroeg mijzelf af hoe die stem zich zou verhouden tot meerdere luisterbeurten, nadat ik bij de eerste toch enigszins afknapte. Inmiddels kan ik zeggen dat het goedgekomen is tussen mij en Liddle's stemgeluid. Shallow bed komt regelmatig op mijn digitale speeltje voorbij en tot steeds groter stemmende tevredenheid. De tamtam die trommelde dat dit één van de bands voor 2012 om in de gaten te houden is, heeft zijn werk terecht gedaan.

Shallow bed kent voldoende variatie om als geheel te overtuigen. 'History book' is een mooi klein nummer, met een akoestische gitaar en kleuterschoolbellen. De toevoeging van een viool maakt dat het bandgeluid een eigen karakter krijgt. Will Harvey zorgt voor een prettige variatie in het kleurenpalet, die een aantal nummers van Shallow bed iets zeer eigens geven. De band speelt verder met kleur door de toevoeging van orgel en koper, zodat de Wall of Sound die af en toe wordt opgetrokken een welkome variatie creëert. Het geeft veel nummers iets unieks mee. Als het klein blijft, zoals in 'Demons', dan speelt de band met meerstemmigheid. Die climax met eindeloos cymbaal gerinkel had overigens niet perse gehoeven van me.

Als geheel is Dry the river nog niet klaar voor de stadions en gelukkig maar. Sinds dat Coldplay dat is, zijn ze heel veel minder interessant om naar te luisteren. Dry the River heeft duidelijk nog het speelse dat ook het debuut van Coldplay kenmerkte. De band verkent haar grenzen en durft links en rechts af te slaan, wat een mooie nummers oplevert als 'Bible belt' of  'No rest'. Ik durf u dit album dan ook aan te bevelen.

En zo heb ik in de eerste drie maanden van 2012 al een aardig lijstje met favorieten verzameld, die het mij aan het einde van het jaar nog knap lastig gaan maken er maar 10 uit te zoeken. Het debuut van Dry the River voegt zich onmiskenbaar aan dit rijtje toe. Schitterend debuut dat overtuigt en spettert van de ambitie.

Wo.

Hein’s Hoekje, deel 2: Bevrijdings pop 2011

Ben Saunders Waylon en Baseballs, allemaal te gek. Wat kan Waylon goed zingen zeg. Echt vet awesome. En Ben echt cool kan niet beter. Ga zo door Ben. En Baseballs wat een entertaiment zeg, zeker die brandende piano was vet cool. De leukste vond ik denkt ik Do you wanna make me crazzy right now. Was je er zelf, dan had je geluk. En zo niet, helaas pindakaas. Volgende 5 mei kan je het meemaken.

                           Hein

(Toevoeging van de redactie) Het programma voor 2012 in Haarlem is deels bekend:

Bevrijdingspop Haarlem, dat dit jaar zijn 32e editie beleeft, maakt vandaag een groot deel van de artiesten bekend die op 5 mei op het podium staan. Wederom zijn het namen uit binnen- en buitenland; gevestigd en opkomend. Bands en acts die in Haarlem zullen optreden, zijn o.a. Ben Howard, Spinvis, Echo and the Bunnymen en De Jeugd van Tegenwoordig.

Andere namen die deel uitmaken van de programmering zijn Case Mayfield, Bombay Show Pig, ED, Rebel Soul Collective, Eefje de Visser, Bart B More en Sef en Gers Pardoel. Natuurlijk ontbreekt ook dit jaar de winnaar van de Rob Acda Awards niet, die traditiegetrouw op 5 mei het Houtpodium mag openen. Deze naam wordt 30 maart tijdens de finale bekend.

Eerder maakte Bevrijdingspop al bekend dat Nick & Simon per helikopter het festival aandoen, en om 5 voor 5 heel Nederland meenemen in een live-wave voor vrijheid.

Locatie en tijden
Bevrijdingspop 2012 vindt zoals ieder jaar plaats op 5 mei. Op het Vlooienveld (Haarlemmer Hout) komt het Hout Podium te staan met een gevarieerde
programmering van 12.00 tot 24.00 uur.

Voor actuele informatie: link

Charles Aznavour à l’Olympia

Idolen in de muziek. Vaak zijn ze een jaar of tien ouder dat de doorgewinterde fans. Zo weten rockende zestigers de zalen nog steeds vol te krijgen met vijftigers. Maar hoe werkt dat dan met de Frans/Armeense Charles Aznavour? Hij werd in mei 87 jaar. Hij weet dit jaar 30 keer achter elkaar het beroemde l’Olympia in Parijs uitverkocht te krijgen. Wie zit daar dan in de zaal? Nu, onder andere Jeanne Ruts-Valk, zelf 10 jaar jonger dan Aznavour en  al een halve eeuw fan van hem. Ze schreef dit korte verslag.  

Blij verrast en opgewonden was ik toen ik door een TV programma van "De Wereld Draait Door" vernam dat Charles Aznavour weer zou optreden. Ik was namelijk vijf jaar geleden al naar zijn afscheidstournee geweest in Parijs.

Via Google kwam ik alles te weten over de concerten, kocht een kaartje en ging 21 september vol verwachting, lekker alleen, met de trein naar Parijs. In een hotel vlakbij het l’Olympia een kamer geboekt en op een terrasje de avond afgewacht.

Ruim op tijd naar binnen, je wilt niets missen. 20.45 uur kwam Charles het toneel op onder een daverend applaus van een emotioneel publiek. Hij leek nog kleiner dan hij altijd al was. Maar rechtop en vol energie. Dat beef hij ook gedurende de gehele avond. Charles zong, zonder 1 minuut pauze, tot tegen 11 uur 24 nieuwe (!) chansons en ook wat oudere meezingers. Hij vertelde dat hij nu wel wat spiekbriefjes nodig had. Maar wat een energie en ontroering. Natuurlijk hoor je wel dat er iemand van 87 jaar staat te zingen, maar dat had ook iets aandoenlijks en kwetsbaars. Er was goed ondersteuning van een geweldig orkest.

Misschien komt er volgend jaar nog een herhaling, je weet maar nooit. Ik ga toch maar vast sparen.

Jeanne Ruts-Valk

8 april, Paradiso, Amsterdam...Adele!!

Al tijden uitverkocht, en eigenlijk voelde ik mij niet al te zeer op mijn plaats bij de enorme mensenmenigte die zich  al uren voor haar optreden op aandachttrekkende wijze voor Paradiso ophielden....en toch was ik na afloop blij dat ik - op uitnodiging - dit concert mocht meemaken

Hoewel de ophef rond dit schijnbare fenomeen niet aan mij besteed is moet ik bekennen dat ik mij  geen moment heb verveeld. Een overvloed aan bekende Nederlanders en schone vrouwen waren daarmede debet aan.

20.40 uur: de zaallichten doven, gejuich volgt en langzaam gaat één spot links op het podium aan.De spot op de pianist. Intens en voorover gebogen over zijn instrument zet hij het eerste nummer in. Na de eerste maten klinkt vanuit de coulissen de stem van Adele. De eerste paar minuten zingt ze de zaal toe vanuit die plek om daarna in een orkaan van applaus het podium te betreden. Huub Stapel naast mij toont 'kippenvel' op zijn arm.

Na de opening betreedt de rest van de zevenkoppige band het toneel: naast de pianist, 2 gitaristen, een bassist en twee achtergrondzangeressen. Live vormen ze een prima backing voor de songs. Hoewel ik haar platen nauwelijks ken, klinken veel nummers hard rockend met snoeiharde percussie.

Maar het best is Adele op haar kleinst: zonder backing, alleen maar piano of gitaar en een hartverscheurende stem die het verdriet van de liefde uitdraagt. Het eindnummer bijvoorbeeld begint met een snik en verstikkende stem van emotie en bouwt uit tot een climax van onverholen verdriet, spijt en angst. Mooi concertje, zeker weten...maar het concert van het jaar in geen geval.

Hans

Het nieuwe seizoen in de Q-Bus, deel 3 Joshua Panda

Op dinsdag 20 september was het de beurt aan The Joshua Panda Band om het publiek in de Q-bus te vermaken. Deze band uit North Carolina bracht Americana country op een melancholische manier waarin Joshua zijn gospel-verleden niet verhulde. Jammer dat de drummer de tournee vroegtijdig moest verlaten er in Leiden niet bij kon zijn, want in de begeleiding van de mooie, meerstemmige zang zou hij een waardevolle aanvulling zijn geweest op de akoestische- en elektrische gitaar en de pedal steel die soms toch te nadrukkelijk aanwezig was.

Mandje

The Rolling Stones anno 2012

Het is dit jaar 50 jaar geleden dat de band die jaren lang het predicaat “The greatest rock and roll band in the world” droeg in zijn doorbraak incarnatie bijeen kwam. Dat wil zeggen Mick Jagger (zang), Keith Richards en Brian Jones (gitaar), Bill Wyman (bas), Charlie Watts (drums) en, en dat wordt door bijna iedereen vergeten, Ian Stewart op piano. Alleen Ian mocht al heel snel geen officieel lid meer zijn van de eerste manager Andrew Oldham. Ian was te lelijk(!), maar bleef tot aan zijn dood in 1985 aan de Stones verbonden. Inmiddels krijgt Stewart van Richards in zijn biografie ‘Life’ de credit dat er zonder hem nooit een band was geweest. De ironie om te lelijk te zijn voor een band die door zijn eerste manager aan de man/vrouw werd gebracht als "de lelijkste band op aarde", heeft iets ironisch.

Dat is geschiedenis, maar waar staat de band anno 2012? Dat valt heel moeilijk aan te geven. Als bedrijf bestaat de band nog steeds, sterker er komt meer in de laatste drie jaar uit dan in de vele jaren daarvoor. Nieuwe muziek? Dat is maar de vraag of die er ooit nog zal komen. Wel beschouwt, is er in 15 jaar tijd maar één album verschenen met nieuw plaatwerk, 'A bigger bang' in 2005. M.a.w. een nieuw album pas in dit millennium. In 2001 bracht Jagger een solo album uit, 'Goddess in the doorway' en vorig jaar bracht hij nieuw werk met SuperHeavy. Dat is het. M.a.w., sindsdat WoNo Magazine bestaat, is er één recensie verschenen van een nieuw Stones album. Dat was een uitgebreide, nummer voor nummer, dat wel.

 

Zoals gezegd gaan de archieven, eindelijk, open. Na de 40th anniversary edition van het beste live album ooit, 'Get your ya-ya’s out', inclusief de voorprogramma’s van Ike & Tina Turner en BB King, verscheen in 2010 'Exile on Main Street' met bonus cd van outtakes, waarvan er sommige ronduit sensationeel zijn. Eind 2011 verscheen 'Some girls' met bonus cd. Soms lees ik in interviews rond plaatreleases: “We konden kiezen uit 20, 30, 40 nummers en dit zijn de beste”. Ja, en?, denk ik dan altijd, opscheppers of doe maar interessant. Zelden komt daar iets van naar buiten. Soms een b-kantje bij een single.

Mag ik die ook horen? Bij de Stones mag dat nu dus, 33 jaar na dato. Was de elpee 'Tattoo you' al grotendeels samengesteld uit outtakes van 'Some girls' (en veel beter, vind ik), nu dus een tweede cd van die outtakes. Helaas, deze vind ik, hoe leuk ik het ook vind om deze nummers eindelijk te kunnen horen, niet bijster interessant. Een flink aantal matige countrynummers en de geweldige rocker ‘So young’, maar dat was al een b-kant in de jaren 90. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat veel nummers leuke pastiches zijn, grappig om in de studio even mee bezig te zijn, om daarna achter gelaten te worden. ‘Claudine’ is bijvoorbeeld Jerry Lee-achtig

Wat de heruitgave wel heeft gedaan, is dat ik 'Some girls' zelf weer eens met frisse oren ben gaan luisteren. Dan valt mij op, veel meer dan toen, wat een enorme klap in het gezicht van de concurrentie de band hier uitdeelt. Uit 'Some girls' spreekt een enorme urgentie en directheid. Veel nummers zijn rauw, rocken enorm en maken de jongere bands van de opgekomen punkgeneratie heel duidelijk wie hier de baas is. Dat de band vervolgens ook nog eens een zeer succesvolle cross over maakt met de Studio 54 disco uit New York, levert de band een enorme hit op en live favoriet, 'Miss you'. 'Some girls' is dan ook veel beter dan ik toen dacht, al zal het nooit mijn echte Stones favorieten inhalen. Daarvoor ontbreekt de variatie en diepgang.

Veel interessanter zijn de dvds die de afgelopen jaren zijn verschenen. 'Ladies and gentlemen' is de registratie van een optreden met Mick Taylor. Een band zonder opsmuk, Jagger in zijn glam periode en Richards als über junkie chic, maar dat zijn ongeveer alle effecten. Er wordt muziek gemaakt en hoe. Jagger oogt ietwat onzeker. Alsof hij nog niet volledig comfortabel in zijn rol zit, misschien nog zoekende naar het uiteindelijk ongenaakbare rocksterrenomhulsel waar hij zich later mee tooide. Mick Taylor is een fantastische gitarist, maar totaal in zichzelf gekeerd. Er lijkt geen enkele interactie tussen de band en Taylor plaats te vinden. Hij speelt ieder nummer dicht met eindeloze solo’s. Hoe goed hij ook speelt, hij lijkt er niet bij te horen. Misschien, maar dat is makkelijk ca. 40 jaar later te zeggen, zien de kijker hier al waarom hij niet veel later de band zou verlaten. Dat alles daar gelaten, het is een geweldig concert, uit een tijd dat ik nog niet verder gekomen was dan tweemaal het Cocktail Trio (ook leuk, toen) en de Kilima Hawaiens (absoluut niet leuk, toen en nu).

'Some girls in Texas' is tegelijkertijd verschenen met de 'Some girls' reissue. The Stones staan in een zeer warm Fort Worth de pannen van het dak te spelen. Dat is ook te zien, want het hele dak is weg in de arena. (Terwijl ik dit schrijf, valt de sneeuw uit de hemel en staat de kachel hoog.) Veel nummers van 'Some girls' staan op de dvd/cd en het valt me op hoe goed ze live overeind bleven. Anno 2012 valt in recensies te lezen, dat dit het album is waarmee de Stones hun positie terugpakten op de punk (die in 1978 al weer zwaar op zijn retour was) en dit hun laatste relevante album is. Ook op het podium is de urgentie terug te zien. Niets opsmuk, spelen. Als live act is de band na 1978 zeker wel beter geworden, met name omdat ze meerdere ondersteunende muzikanten op het podium toelieten en fantastische achtergrond zang regelden. Over alle attributen spreek ik maar niet. Tijdens 'Some girls' gebeurt er nog niet heel veel op het podium, qua spelen des te meer. Een ontzettende strakke band knalt de hits en de nieuwe nummers er in straf tempo uit. Ronnie Wood speelt nog niet in de hem nu bekende rol als een twee eenheid met Richards, maar in de Taylor rol. Heel veel solo’s dus.

Daarnaast verschijnen er bootlegs op de Stones site. 'The Brussels affair' laat een geweldig concert horen uit 1973. Ook hier knalt de band werkelijk. In 2012 is er een concert uit 1981 in de VS verschenen, 'Hampton Park'. Als ik het goed heb, is er nu nog maar een toer na 1970 niet op dvd verschenen, 1975 – 1976, met o.a. Billy Preston op piano en orgel*. Die zou ik ook heel graag zien. Waarom?

In 1976 speelden de Stones tweemaal in het Zuiderpark stadion in Den Haag. Daar had ik heel graag heen gewild, maar dat was voor een jongen in de provincie onhaalbaar. Financieel, afstand en toestemming. In 4 MAVO werd maanden gefantaseerd over hoe we daar zouden komen, maar er was niemand die dat voor elkaar kreeg. Ik moest het doen met foto’s in de Muziek Expres en elders. Laat maar komen die dvd. Wat ook nog mist, zijn de BBC opnamen die de band inspeelde in de jaren 60. Daar zitten heel veel rock and roll covers tussen. Ergens op een heel oud cassettebandje moet ik er nog een aantal hebben staan. Het verbaast mij, dat die nog niet zijn uitgegeven. Iedere band uit die tijd heeft dat in de afgelopen twee decennia al gedaan en met succes.

Op Internet is (iemand namens) de band zeer actief. Het Twitteraccount @RollingStones probeert de fans actief aan zich te binden. Men kan verzoekjes indienen van nummers die op YouTube worden gezet in het weekend, retweet tweets van fans en coördineert tussen de officiële Twitter accounts van de (ex-)bandleden en gerelateerde muzikanten. Op een na: #Charliestoocoolfortwitter. Verder worden er foto’s uit de oude doos gepost en, natuurlijk, flink op merchandize en nieuwe (bootleg)uitgaven gewezen. Ronnie Wood is online diskjockey van The Ronnie Wood show en won vorig jaar een beste diskjockey prijs, ongetwijfeld met hulp van alle aansporingen van het Stones Twitter account aan fans om online te stemmen. #GroteAchterban, denk ik dan maar.

En nieuw werk? Zeg nooit nooit. Het zou mij niet verbazen als de band iets speciaals gaat doen om het 50 jarig bestaan te vieren, al zijn de laatste berichten in de pers niet hoopgevend. Het enige wat is aangekondigd, is een koffietafel fotoboek. Wordt ongetwijfeld vervolgd en u leest er over in WoNo Magazine. Zo niet, dan is er genoeg om met heel veel plezier telkens opnieuw af te luisteren.

Wo.

* Na het schrijven van dit artikel, maar voor de publicatie van de blog post is een bootleg uit 1975 van een concert in Los Angeles verschenen op de Stones website.

Zelf schrijven op WoNoBloG? Dat kan. Laat een reactie achter en we nemen contact op met je.

Endless now. Male Bonding

Schreef ik laatst dat ik gelezen had dat er de afgelopen tijd geen goede punkrockalbums waren uitgekomen, kom ik dit album uit 2011 tegen. Het Engelse Male Bonding uit Londen is een trio bestaande uit John Arthur Webb (zang, guitar), Kevin Hendrick (zang, bas) en Robin Silas Christian (drums), dat getekend is door het Amerikaanse Sub Pop label uit Seattle. Dat is minder raar dan het klinkt als je de muziek op Endless now hoort. Male Bonding maakt stevige melodieuze rock muziek, die op de rand van punkrock zitten. Op de rand, want Male Bonding heeft een sterke Teenage Fanclub component en daarmee The Posies en Big Star. Dat komt vooral tot uiting in de enigszins dromerige zang van Webb en Hendrick, die een zeer sterke gelijkenis heeft met de eerstgenoemde Schotse band.

De nadruk op de melodie heeft de band dan ook gemeen met de über Sub Pop band Nirvana, waar uiteindelijk het liedje het (bijna altijd) won van de herrie. Endless now zet er flink de sokken in de eerste nummers van het album. Over het stevige, up-tempo gitaarwerk ligt ook een jaren 60 gevoel. Bands als de Small Faces, The Who en The Amboy Dukes zijn niet ver weg, terwijl in de gitaar overdubs alles ter rechter- en linkerzijde van Smashing Pumpkins zijn invloed verraadt. Daar zit voor mij nu juist de aantrekkingskracht van dit album, er wordt gemusiceerd zonder spierballen en al dan niet geveinsde woede. Misschien meer Brits dan Amerikaans. Het gevoel van “acht, jongen toch”, dat mij recentelijk bij The Menzingers overviel, ontbreekt hier geheel. Gewoon het hoofd op en neer en genieten maar.

De drums zijn een enorm drijvende kracht. Dat moet ook, in een trio bezetting. De powerklappen refereren direct aan Dave Grohl en Fyfe Ewing, die ik toch als de iconen van deze drumwijze zie. Harde, droge klappen, die enorm veel power aan de muziek meegeven. In ‘What’s the scene?’ koppelen de mannen van Male Bonding die enorm druk aan perfecte popmuziek. Dit maakt Endless now een merkwaardige hybride, die misschien tussen wal en schip valt, maar Wo. prima vermaakt.

Het tempo gaat uiteindelijk in het 9^e nummer omlaag. ‘The saddle’ wordt direct Beatlesque, maar heeft niet de klasse die bands als The Vines en Jet op hun debuutplaten in de rustige Beatlesachtigenummers wisten te leggen (en daarna nooit meer). Het nummer duurt gelukkig maar kort. De luisteraar mag direct het huppelende ‘Channeling your fears’ in, wat echter ook niet bepaalt het beste nummer van dit album is.

Eenmaal tegen het einde van het album, begint een zekere eenvormigheid zich over het album uit te spreiden. Als ‘Dig you out’ in de shuffle voorbij komt, is het een prima nummer overigens. Hierdoor slaat de optelsom uiteindelijk zeker positief uit voor Endless now. Geef mij Endless now maar boven The Menzingers. En een prachtige, mysterieuze hoes, maakt het beeld af. Gewoon een lekkere plaat voor in de auto en op de fiets.

Wo.