 |
Berlijn, HareD
|
De laatste Europese shows van Midnight Oil voor mij, al
blijf je nu al hopen op een toekomstige trip naar Australië, of een Rolling
Stones scenario. Maar die kans is niet zo groot, een woord is een woord voor
Midnight Oil, al hun hele lange carrière. Midnight Oil is een van de weinige
bands wiens betekenis voor mij in de loop
van mijn leven alleen maar is toegenomen, dus met een dubbel gevoel trok
ik naar Brussel en Berlijn.
Verheugd om
mij weer twee keer geheel te kunnen onderdompelen, tegelijk met een zwaar
gemoed omdat het de laatste keren zouden zijn.
Maar de vreugde overheerste. In eerste instantie waren er
alleen shows aangekondigd in Engeland, Duitsland en Frankrijk. Ik had toen
kaarten voor Berlijn gekocht. Daarna werden er extra concerten aangekondigd, in
Brussel en Utrecht. In Brussel kon ik erbij zijn, maar wij gingen al op
zaterdag naar Berlijn, net de dag van het Utrechtse concert. Dus die moest ik
aan mij voorbij laten gaan. Gelukkig kent Midnight Oil een zeer harde kern van
aanhangers, Powderworkers geheten (de titel van het eerste nummer op de
eerste plaat), die met de band de hele wereld overreizen en zelfs live via
Facebook de concerten uitzenden. Dus ik kon er wel wat van meekrijgen, net als
het concert in Leipzig overigens, een paar dagen na Berlijn.
 |
Brussel, HareD
|
Net als voor Wo. was Vredenburg 1995 voor mij het eerste
Midnight Oil concert, in 1997 gevolgd door een optreden in The Forum in London.
Door de lange break van de band (2002-2016), toen zanger Peter Garrett in de
politiek zat, zijn daar maar 4 concerten bijgekomen (Paradiso in 2017,
Hamburg in 2019, deze twee). Vergeleken met
Wo. heb ik wel andere ervaringen, omdat ik vrijwel het hele repertoire ken, de
meeste nummers ook kan meebl
èren (sorry nog, omstanders), de
Facebook-groep volg, zo vooraan mogelijk probeer te staan, etc. Kortom: de belevenis
en betekenis is groter.
Een van de mooie dingen aan Midnight Oil: die mannen
versagen niet, maar leveren, iedere keer weer. Dus zowel in Brussel als in
Berlijn was het helemaal top. Brussel (in een leuk theater dat er nog steeds
als een circus uitziet) was binnen en daardoor iets intenser. Maar dat kwam ook
omdat ik tweede rij stond, bijna tegen het lage podium aan. Berlijn was buiten,
met een forse afstand tussen hek en podium en toen stonden we een paar rijen naar
achteren.
.jpg) |
Setlist Brussel
|
De muziek was een mooie mix van oud en recent werk. De
nummers van de nieuwe cd
Resist hielden zich erg goed in de live
setting.
At The Time of Writing, We Are not Afraid en
Rising Seas sprongen er voor mij uit. Ik had ook graag The Barka -
Darling River gehoord, maar die zongen zij net niet in Brussel en Berlijn, wel
in Utrecht.
Van mini-cd
The Makaratta
Project sprong First Nation eruit, waarvoor First Nation
achtergrondzangeres Leah Flanagan naar voren kwam, in Brussel overigens langer
dan in Berlijn. Sowieso zat er per show variatie in.
Zo schenen ze bij de soundcheck in Leipzig een
van mijn alltime favourieten In the Valley te hebben gespeeld, maar (nog) niet
on stage. Gelukkig wel Read about it in Brussel, Dreamworld in Berlijn en
Forgotten Years, One Country en Kosciusko tijdens beide concerten.
De mannen zijn niet stuk te krijgen. Zoals al door Wo.
opgemerkt, Peter Garrett en drummer Rob Hirst leven zich uit alsof ze niet om
de dag spelen, reizen (per trein als het kan) en dik in de zestig zijn.
Gitaristen Jim Moginie (tevens toetsen en belangrijk muzikaal brein van de
groep) en Martin Rotsey zijn wat stoïcijns, maar gaan ook gewoon door, terwijl de
jonge inval-bassist Adam Ventoura prima in het geheel paste. Saxofonist Andy
Bickers is een persoonlijke favoriet (ik geniet elke keer weer intens van de
solo op Power And The Passion), terwijl de tweede achtergrondzangeres Liz
Stringer de uitzondering is. Zij lijkt zich op een soort automatische piloot
met hangen en wurgen door het concert heen te werken. Maar wellicht doe ik haar
onrecht aan.
 |
Berlijn, HareD
|
De magie van Midnight Oil zit in de gezamenlijke passie en
de ongelooflijk sterke nummers. Veel up-tempo werk, dat een concert tot een
rollercoaster maakt. De heren sleuren je mee, laten niemand achter en zorgen
voor een beleving die je zelden meemaakt. Werk uit de zeventiger en tachtiger
jaren staat nog altijd als een huis, terwijl nieuw werk er naadloos inpast. Ik
denk dat de oorsprong in de overtuiging zit, zoals Garrett in Brussel zei: zij
geloven dat het mogelijk is om via concerten, via het collectief, de wereld te
veranderen. De muziek blijft en ze blijven ook actief, alleen niet meer op
tour. Dank jullie wel jongens, voor alle mooie muziek en heerlijke
herinneringen, het was fantastisch.
HareD
Posts
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten