Posts
The Stars Are God’s Bullet Holes is het derde soloalbum van de Amerikaanse muzikant John Murry. Het is de minst donkere van het stel, al is dat in het geval van John Murry een zeer relatief begrip. Ook op zijn derde soloalbum verwerkt de tegenwoordig vanuit Ierland opererende muzikant invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, maar het door John Parish geproduceerde album leunt ook tegen de gruizige rock aan. Het is geen album voor een zomers feestje, maar wanneer de zon eenmaal onder is en een onweersbui losbarst, grijpt dit album je bij de strot. Het is een uniek oeuvre dat John Murry aan het opbouwen is en ook album drie is weer indrukwekkend.
Mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse muzikant John Murry is precies vijftien jaar oud. In 2006 maakte de in Tupelo, Mississippi, geboren muzikant, samen met de eveneens Amerikaanse muzikant Bob Frank, immers het aardedonkere en beklemmende World Without End. Het volledig met stokoude murder ballads gevulde album maakte diepe indruk en is voor mij nog altijd de mooiste verzameling in het betreffende genre.
Zes jaar na het album met Bob Frank dook John Murry op met zijn eerste soloalbum, The Graceless Age. Het album trok in eerste instantie niet veel aandacht, maar werd een jaar later alsnog en volkomen terecht overladen met superlatieven. The Graceless Age was, ondanks het ontbreken van de murder ballads, nog wat donkerder dan het album met Bob Frank. John Murry had een jeugd vol ellende en kreeg later in zijn leven ook nog te maken met zware verslavingen, wat zijn weerslag had op het album.
Ook het in 2017 uitgebrachte en samen met Cowboy Junkies gitarist Michael Timmins gemaakte A Short History Of Decay was een behoorlijk donker album, maar net als The Graceless Age was het ook een indrukwekkend en bijzonder mooi album. Deze week keert John Murry terug met The Stars Are God’s Bullet Holes en ook zijn derde soloalbum blijkt al snel een zeer indrukwekkend album.
De Amerikaanse muzikant woont inmiddels al een tijd in Ierland en heeft zijn derde soloalbum gemaakt met producer John Parish, wiens naam nog altijd in één adem wordt genoemd met die van PJ Harvey. John Murry had de afgelopen jaren het patent op albums van het donkerste soort en ook The Stars Are God’s Bullet Holes is er weer een, al breekt heel af en toe de zon door tussen de gitzwarte wolken.
In tekstueel opzicht doet het nieuwe album niet onder voor zijn twee voorgangers en ook in muzikaal opzicht maakt John Murry weer indruk. Waar zijn vorige twee albums vooral in het hokje Americana werden geduwd, gaat The Stars Are God’s Bullet Holes in een deel van de tracks wat meer de kant van de rock op. Het is gruizige rock die goed past bij de donkere stem van John Murry en zijn persoonlijke teksten.
De Amerikaanse muzikant is de Americana overigens niet vergeten, want het album bevat ook een aantal tracks met invloeden uit de country en de folk. In de songs met wat meer rootsinvloeden klinkt John Murry nog altijd als Bruce Springsteen die een nog zwarter beeld van Nebraska schetst dan 40 jaar geleden, terwijl de rocksongs met lekker gruizig gitaarwerk wel wat doen denken aan het werk van een jongere Nick Cave.
Het is het soort muziek dat Bruce Springsteen en Nick Cave overigens al een tijd niet meer maken, maar John Murry mag er mee schitteren. The Stars Are God’s Bullet Holes is door de duistere klanken en teksten geen album voor de zomer, maar het is vast geen toeval dat mijn eerste beluistering van het album samen viel met donkere wolken en een stevige onweersbui.
Ik hou persoonlijk wel van de wat zonnigere klanken waarvoor je bij John Murry echt aan het verkeerde adres bent, maar net als zijn twee voorgangers is The Stars Are God’s Bullet Holes een indrukwekkend album dat je vrijwel onmiddellijk bij de strot grijpt en dat het talent van de Amerikaanse singer-songwriter nog maar eens nadrukkelijk onderstreept.
Erwin Zijleman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten