Departures. Downriver Dead Men Go

Downriver Dead Men Go uit Leiden zoekt de grenzen van de progrock op, gaat er overheen en maakt een plaat van een bijna onwerkelijke schoonheid en kracht

Progrock volg ik al een tijdje niet meer en de muziekscene in mijn woonplaats Leiden kennelijk ook niet, want een jaarlijstje moest me op het spoor zetten van de Leidse band Downriver Dead Men Go. De band maakt op Departures muziek die met één been in de progrock staat, maar die met het andere been allerlei andere genres verkent. Het levert fascinerende muziek op, die het ene moment het oor lieflijk, dromerig en melodieus kan strelen, maar het volgende moment kan ontsporen of kan omslaan in donkere en atmosferische klanken. Downriver Dead Men Go heeft mijn oude liefde voor de progrock aangewakkerd met een betoverende en bedwelmende plaat die het genre de toekomst in trekt.

Ik heb vele bronnen die ik wekelijks kan aanboren voor nieuwe muziek. De een zorgt voor de belangrijkste nieuwe releases van de grote platenmaatschappijen, de ander voor de beste Amerikaanse rootsmuziek uit Nashville en omstreken of juist uit Austin, een volgende voor de beste nieuwe Britse, Amerikaanse of Nederlandse gitaarbandjes van het moment.

Soms zoek ik muziek die net wat dieper graaft, die net wat meer tegen de haren in strijkt en die net wat nadrukkelijker het avontuur of de grenzen opzoekt. Voor dit soort muziek kan ik uitstekend terecht op de website De Subjectivisten (https://subjectivisten.nl) waarop wekelijks een stapel platen wordt besproken waarover je op geen enkele andere muzieksite iets leest en die (helaas) ook niet zomaar mijn kant op worden gestuurd.

In de jaarlijst van Jan-Willem kwam ik een beperkt aantal bekende platen tegen, maar ook flink wat obscure parels. De mooiste van het stel komt van een band uit Leiden en laat dat nu al heel veel jaren mijn woonplaats zijn. In Leiden ben ik de band Downriver Dead Men Go eerlijk gezegd nog nooit tegen gekomen, terwijl het debuut van de band in 2015 in verrassend brede kring kon rekenen op hele positieve recensies.

Ook de tweede plaat van de band, het vorig jaar verschenen Departures, werd zeker niet alleen op De Subjectivisten de hemel in geprezen, maar het is me helaas ontgaan. Helemaal onlogisch is dit niet, want Downriver Dead Men Go krijgt in alle recensies vooral het etiket progrock opgeplakt en dat is een genre dat ik niet heel nadrukkelijk volg.

Helemaal onbekend is het genre me overigens niet, want in de tijden dat het nog symfonische rock werd genoemd was het genre mijn jeugdliefde (of jeugdzonde). In de meeste melodieuze songs op de plaat herinnert de muziek van Downriver Dead Men Go me nadrukkelijk aan deze jeugdliefde. Deze melodieuze en dromerig aandoende songs met lome vocalen en al even melodieuze gitaarsolo’s doen wel wat denken aan de muziek die Pink Floyd in haar betere jaren maakte en zijn ook niet heel ver verwijderd van de muziek die andere bands de afgelopen jaren in het genre hebben gemaakt.

De muziek van de Leidse band laat zich echter zeker niet uitsluitend in het hokje progrock duwen. Wanneer de fraaie melodieën op de plaat dreigen te ontsporen, sluit de muziek van Downriver Dead Men Go ook zeker aan bij de betere postrock bands, maar Departures kan ook kiezen voor stevige rock, uitstapjes richting psychedelica of postpunk of voor melancholische flirts met ambient. Het betovert en intrigeert bijna 70 minuten lang.

Bij beluistering van Departures kwam mijn oude liefde voor de progrock direct weer naar boven, maar Downriver Dead Men Go prikkelt ook genadeloos de fantasie met alle uitstapjes buiten de gebaande paden. Het zijn uitstapjes die zoals gezegd alle kanten op kunnen gaan. De ene keer kiest de band uit Leiden voor een ruwe uitbarsting van de gitaren of kille gitaarwolken, het volgende moment voor bijna verstilde passages met bijna klassiek aandoende arrangementen en atmosferische en beeldende klanken die fraai door de ruimte zweven, maar er is ook altijd ruimte voor meeslepende en melodieuze gitaarsolo’s zoals David Gilmour ze in zijn beste dagen speelde.

Departures is een plaat vol al dan niet onderhuidse spanning en het is hierdoor een plaat die niet alleen betovert met prachtige muziek, maar die ook lang doorgroeit omdat er steeds weer iets gebeurt dat je niet verwacht. Ergens bij mij om de hoek gemaakt (zo groot is Leiden immers niet), maar Downriver Dead Men Go maakt niet alleen progrock van wereldklasse, maar ook progrock die de grenzen van het genre durft op te zoeken en te overschrijden. Departurtes is hierdoor niet alleen een bijna onwerkelijk mooie, maar ook een hele knappe plaat, die inderdaad behoort tot het beste dat vorig jaar gemaakt is.

Erwin Zijleman

Je kunt Departures hier aanschaffen:

https://downriverdeadmengo.bandcamp.com/album/departures


or listen to our Spotify Playlist to find out what we are writing about:

https://open.spotify.com/user/glazu53/playlist/6R9FgPd2btrMuMaIrYeCh6?si=KI6LzLaAS5K-wsez5oSO2g