The Tragically Hip live, Tivoli 26 juni

TTH live, foto HareD

Je kunt hier luisteren naar 'Now for plan A'.

Was het een optreden van een van de meest succesvolle Canadese bands, van wie er negen van hun dertien albums op nummer 1 in de charts hebben gestaan in hun thuisland? Was het een lekkere gig van een gitaarbandje die in Nederland nooit een echte hit hebben gehad, maar er nog steeds in slagen zalen als Tivoli als Paradiso uit te verkopen, 30 jaar na hun oprichting? Of was het toch de Gordon Downie freakshow?

Allemaal een beetje, is waarschijnlijk het beste antwoord, maar het adagium ‘hoe ouder hoe gekker’ gaat zeker op voor de leadzanger van The Tragically Hip. Waar de rest van de band zich standaard had uitgedost, dus spijkerbroek, T-shirt, al dan niet nog met een leren jack of (zeer) lang haar, kwam Downie op in een zomerpak met hoed. Het laatste attribuut hield hij ook de hele avond op, waarbij het op een gegeven moment functioneel werd als afwateringskanaal van het vele zweet dat de man tijdens een concert produceert. Rocksterren in pakken hebben we wel vaker gezien (denk alleen al aan David Bowie), maar het toneelstuk dat hij er de gehele avond bij opvoerde was wel bijzonder. Vanzelfsprekend was het eerder te interpreteren als ironische knipoog dan als serieuze opvoering. Maar toch. Voortdurend draaide hij rondjes rond zijn zakdoek , maakte dansjes met zijn microfoonstandaard, riep onverstaanbare teksten naar het publiek en nam de meest merkwaardige poses en grimassen aan. Tja. Na afloop vroegen de mensen die ik sprak zich af waar dit in hemelsnaam goed voor was. Of  het je aanspreekt  is natuurlijk een kwestie van smaak, of de hoeveelheid drank of andere genotsmiddelen die je hebt ingenomen. Maar erg functioneel was het in ieder geval niet, want het leidde af van de muziek.

Dat was jammer, want met de muzikale prestaties van The Hip is al die drie decennia helemaal niets mis. Ik vond het geluid goed, de band speelde strak en ondanks alle fratsen blijft Downie een fascinerende en mooie stem hebben. De set was een goede afwisseling van oude en nieuwe nummers. Helaas speelden ze mijn twee favorieten (‘38 years old’ en ‘Nautical disaster’) niet. Je kunt wel vaststellen dat hun muzikale hoogtepunt in het begin van de jaren negentig lag, met de albums Up to Here,Road Apples, Fully Completely en Day for Night. Dat wil niet zeggen dat het daarna niets meer was met The Hip. Iedere CD erna heeft een stuk of wat mooie nummers, maar deze waren over het algemeen ingetogener.

Afgaand op de reacties van het publiek, waar overigens geen veertig-minner tussen leek te staan, werden ze ook in de jaren negentig fan. De vlam ging namelijk pas echt in de pan bij Hip-klassiekers uit die tijd, zoals ‘Grace too’, ‘Blow at High Dough’, ‘New Orleans is Sinking’, ‘Fully Completely’, ‘At the Hundreth Meridian’ en zeker ‘Courage’. De freakshow was gelukkig bovenal een mooie rockshow.

HareD