donderdag 20 juni 2013

The Black Crowes Live in Paradiso June 2013

Je kunt hier naar 'Hard to handle' luisteren.



Waarschijnlijk heeft iedereen wel speciale herinneringen bij een of meerdere liedjes. Sommige belangrijk en levensveranderend, maar soms ook veel minder opzienwekkend, of tegen het banale aan. Mijn herinnering aan ‘Remedy’ van de Black Crowes houdt zich ergens in het midden op.  Zomer 1992, de Amerikaanse staat Maine (het best te omschrijven als ‘een groot bos met een  boel meren’). Het was mijn tweede keer als counsellor in een zomerkamp voor rijke jochies. Het verschil met de eerste keer was dat ik mijn rijbewijs inmiddels had gehaald. Van een collega kreeg ik zijn auto mee, om boodschappen te doen ofzo. Zie daar mijn eigen ‘Route 66-achtige momentje’: voor het eerst alleen achter het stuur, met op de radio dus ‘Remedy’.

Daarvoor en daarna hebben de heren altijd een warm plekje in mijn hart gehad en gehouden. Heb ze eind jaren negentig een paar keer gezien, hun cd’s trouw gekocht, maar hen laatste jaren ook wel uit het oog verloren. Tot de aankondiging kwam dat ze weer zouden optreden, in Paradiso. Die show was snel uitverkocht, dus volgde een extra concert. Later bleek dat ze ook niet te beroerd waren om als het voorprogramma van Bruce Springsteen in de Goffert te fungeren. Maar hier dus het verslag van het eerste optreden van de gebroeders Robinson en companen.

Buiten was het 30 graden, binnen nog een beetje meer. Zweet, bier en de wierrook die op het podium stond te branden maakten het geringe aantal ventilators tot lachertjes. De officiële  aanvangstijd was half negen, waarbij ik denk: die zien we niet voor negen uur, kwart over negen. Maar om tien over half kwamen ze al op, waarbij Chris nog meer dan vroeger op een Jezus look-alike leek met zijn lange haar, baard en schriele postuur.  Openingsnummer ‘Seven Seas’ ging er lekker in. De opbouw van de set bleek traditioneel: paar uptempo openers, rustig middenstuk, waarna het weer een beetje harder ging. Het repertoire was een soort greatest hits, met op het laatst ‘Remedy’ en ‘Hard to handle’, die door de zaal duidelijk het meest enthousiast werden begroet. Alleen ‘Jealous Again’ ontbrak helaas. Het was al met al niet heel verrassend, maar het was wel heel erg fijn.

Het was dus een prachtige avond, maar ik sta toch ook altijd wel een ambivalent ten opzichte van hun neiging om sommige nummers schier eindloos uit te rekken. Op sommige momenten is het magisch, zoals op een gegeven moment de ‘gitaar-battle’ tussen de twee gitaristen. Vaak is het een beetje saai en duidelijk leuker voor de muzikanten dan voor het publiek. Mooi is dan wel dat ineens de vlam weer in het publiek kan slaan en dat gebeurde ook zeker een paar maal. Grappige uitsmijters waren niet uit eigen stal: Jumpin’ Jack Flash van de Rollings Stones is altijd een mooi cadeautje.

HareD 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten